Με εντυπωσίασε πολύ η αμεσότητα των εικόνων του

οι οποίες ενώ απέχουν αρκετά από το να τις κατονομάσει κανείς



“διανοητικές”, ωστόσο διατηρούν μια καλή ισορροπία συναισθηματικής και διανοητικής φόρτισης.

Οι σκεψεις του γίνονται δικές σου και σε κανουν να ψάχνεις βαθιά μέσα σου για την αλήθεια σου.

Έχει την τόλμη να αγγίζει θέματα που μπορεί να γίνουν στερεότυπα και τετριμμένα, όπως το θέμα του έρωτα και της αγάπης. Εκεί συνήθως αποπειράται να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις δυνατότητές του σε σχέση με τη γνώση της γλώσσας, χρησιμοποιώντας την επανάληψη και συνδέοντας το θέμα με κάποιες ιδιότητές του. Π.χ στο ποίημα Εμμονή: Στὸν ἄηχο νοῦ γυρίζουν λέξεις ποὺ περιγράφουν μόνο σιωπὴ/Τὰ σιωπηλὰ μονοπάτια σιωπηλὰ μονοπάτια μιὰ ἐμμονὴ/ Ἐμμονὴ ποὺ ξανὰ καὶ ξανὰ θάβεται στὸ χῶμα ζητώντας/Τὴν ἀφορμὴ ποὺ θὰ τὴ φέρει ξανὰ πίσω./ Κι ὅμως ὑπάρχει μιὰ νύχτα, μιὰ βαθιὰ νύχτα σὰν ἐμμονὴ καὶ/ Σὰν λαχτάρα καὶ σὰν ἄνοιξη ποὺ τὴν εὐλογεῖ τὸ σκοτάδι,/ Στὸ σκοτάδι ποὺ φέγγουν οἱ πιὸ θαλεροὶ κόσμοι/ Κόσμοι γεμάτοι κορμιὰ ποὺ δαγκώνουν καὶ ποὺ δέρνουν/ Ποὺ ψάχνουν τὴν πληγὴ τοῦ ἑνὸς μέσα στὸ ἄλλο/

Καὶ ποὺ βάφονται σκληρὰ μὲ τὸ σκληρὸ χρῶμα τοῦ σκληροῦ/ Τους χαδιοῦ. Ἔρωτας./

Δημιουργεί συχνά μια γοητευτική ατμόσφαιρα μυστηρίου, που τη νιώθουμε έντονα, ειδικά στην “κατακλείδα” του ποιήματος. Συνήθως ξεκινά με “συνηθισμένο” λεξιλόγιο

και σε εκπλήσσει στο τέλος με κάτι το απρόσμενο, όπως στο ποίημα Νυχτερινό: Ἡ ἀχτίδα τοῦ φεγγαριοῦ στὸ μάγουλο/

Ἕνα δάκρυ βαρύ,/ Ἡ νύχτα, ἡ γαλήνη τοῦ νεροῦ/ Εἶναι οἱ μόνες ὑπάκουες καὶ/ Θελκτικὲς ὑπάρξεις,/ Εἰδικὰ τώρα ποὺ /Ἡ ἰδανικὴ ἄυλη μορφὴ/ Βρίσκει πάνω στὴν ἐνοχὴ /Μιὰ αἰτία γιὰ νὰ μὴν συντριβεῖ.

Έχει πλούσια εικονοποιία, η οποία δεν επιβάλλεται σαν δυνάστης στον αναγνώστη, αλλά επιτρέπει στη φαντασία του να περιπλανηθεί ελεύθερα. Κάποτε ίσως αυτό γίνει κουραστικό, αφού δεν μας αφήνει παρά να βρισκόμαστε σε διαρκή κίνηση.