Δεκαετία του ’70 και η Νίνα φεύγει από το νησί της με σκοπό να μην ξαναγυρίσει ποτέ. Μόλις 18 χρονών και ο πόνος, το μίσος και η απόρριψη που έζησε όλα αυτά τα χρόνια συνηγορούν σε αυτή της την απόφαση. Για τους μόνους ανθρώπους που στεναχωριέται που θα αφήσει πίσω είναι τον γλυκό της πατέρα Μαθιό, την μάνα της Λενιώ και την αγαπημένη της Φρόσω, την γυναίκα η οποία την μεγάλωσε και την ήξερε καλύτερα από τον καθένα.

Η Νίνα είναι ένας αδύναμος χαρακτήρας, δεν έχει μάθει να λέει όχι σε κανέναν. Μια ζωή καταπίεζε τον εαυτό της, τα δικά της θέλω και ανάγκες για να μην στεναχωρεί τους άλλους. Μεγαλωμένη σε μια κλειστή κοινωνία με τα ταμπού και τις προκαταλήψεις της και φυσικά με την γνώριμη ατάκα: Τι θα πει ο κόσμος.

Σήμερα στα 50 της χρόνια, πιο ώριμη, αποφασισμένη και κατασταλαγμένη, θέλει επιτέλους να πετάξει από πάνω της ότι τόσα χρόνια την κρατούσαν φυλακισμένη. Θέλει να νιώσει ελεύθερη, να πάρει επιτέλους τη ζωή στα χέρια της και να την κουμαντάρει όπως εκείνη θέλει. Θέλει να ζήσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ερωτευθεί χωρίς όρους και κανόνες.

Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα να απεγκλωβιστεί από το παρελθόν και τους φόβους της, να πιάσει την άκρη του νήματος και να την ενώσει με το σήμερα κλείνοντας επιτέλους εκείνο τον κύκλο που εδώ και χρόνια παρέμενε ανοιχτός.

«Για να γεννηθεί το καινούριο, πρέπει να πεθάνει το παλιό. Για να ζήσεις το παρόν, πρέπει να κλείσεις τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν».

Ένα οδυνηρό ταξίδι στο παρελθόν θα κάνει, ένα παρελθόν γεμάτο από κρυμμένα μυστικά και γεγονότα που την πόνεσαν και την στιγμάτισαν και θα έρθει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό και τα λάθη της. Στη ζωή όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα για κάποιον λόγο γίνονται και κάποιον σκοπό έχουν.

«Να τα βάλεις με τη μοίρα και να τη νικήσεις»! Άραγε η Νίνα θα τα καταφέρει;

Το όλο θέμα και concept ήταν καλό, αλλά ο τρόπος που το απέδωσε η συγγραφέας δεν με κέρδισε. Η αλήθεια είναι ότι με έσκασε μέχρι να το τελειώσω. Πλατείαζε πολλές φορές, όλο κάτι ήθελε να πει που δεν το έλεγε. Έφτασα στην 150 σελίδα και ακόμα ήταν όλο γενικότητες και αοριστολογίες. Δεν μου ενέτεινε την αγωνία, αντίθετα με εκνεύρισε αυτή η αναμάσηση των ίδιων και των ίδιων πραγμάτων. Με 100 σελίδες λιγότερες και γραμμένο πιο συνοπτικά, σίγουρα θα είχε καλύτερο αποτέλεσμα. 5/10

«Για να γεννηθεί το καινούριο, πρέπει να πεθάνει το παλιό. Για να ζήσεις το παρόν, πρέπει να κλείσεις τους λογαριασμούς σου με το παρελθόν.»

Δυο προτάσεις που οδηγούν τον κάθε αναγνώστη στο δρόμο της αυτογνωσίας. Από κάθε βιβλίο που διαβάζουμε, ρουφούμε τις λέξεις, τις εικόνες, τις ψυχογραφικές καταστάσεις που ζουν οι ήρωες και τις κάνουμε βίωμα, οδηγό στα παρακάτω βήματα της ζωής μας. Συμπάσχουμε με τον αδύναμο χαρακτήρα της ηρωίδας που δεν θέλουμε να μοιάσουμε και ζηλεύουμε όταν η ηρωίδα παίρνει τη ζωή στα χέρια της και την ορίζει παραμερίζοντας αυτά που της φορτώνουν χωρίς τη θέληση της. Που βάζει στην άκρη τις κοινωνικές συμβάσεις και θέλει να ζει την αλήθεια.

«Τι ζητάς επιτέλους; Να ζεις με την αλήθεια ή με κοινωνικές συμβάσεις;»

Η συγγραφέας Δέσποινα Χατζή τα κατάφερε, νομίζω, να μας ανοίξει τον δρόμο της αυτογνωσίας μέσα από την ιστορία της, Ναι, την αυτογνωσία και τη βοήθεια στο να εκμαιεύσουμε αυτά που αναζητούμε, μας τη δίνουν απλόχερα τα βιβλία της ψυχολογίας, ή τα δοκίμια. Δεν μπορούν όμως όλοι οι αναγνώστες να διαβάζουν τόσο “δυσκολοδιάβαστα” βιβλία για να βρουν κάτι που θα τους αγγίξει. Γι αυτό το λόγο έρχεται το μυθιστόρημα, που όταν είναι καλογραμμένο και καλαίσθητο, μπορούν να προσεγγίσουν πιο εύκολα αυτά τα μηνύματα. Και ο “Έρωτας μαΐστρος” είναι ένα τέτοιο μυθιστόρημα. “Οξύμωρος ο τίτλος. Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα με πάθος κι ο μαΐστρος ένας άνεμος χαμηλής έντασης. Έρωτας μαΐστρος λοιπόν γιατί δύο άνθρωποι κατάφεραν-επιτέλους- να ζήσουν έναν έρωτα με πάθος αλλά απαλλαγμένο από την αιτία που δημιουργεί τα δεινά του. Έναν έρωτα απαλλαγμένο από το αίσθημα της ιδιοκτησίας.” όπως λέει η ίδια συγγραφέας. Ερωτηματικά γεννιούνται όσο φυλλομετρά ο αναγνώστης τούτο το μυθιστόρημα.

Ήρωες, άλλοι πρωταγωνιστές και άλλοι δεύτεροι που ο καθένας αγαπιέται και μισιέται. Ο Στρατής, η Αντιγόνη, ο πατέρας της καπετάνιος, η μάνα της η Λενιώ, ο Στέφος, ο Άλκης, η κυρία Φρόσω, ο Φραγκιάς, έχουν τον δικό τους σημαντικό ή δεύτερο ρόλο που όμως χωρίς τη δική τους παρουσία δεν θα έδενε η ιστορία. Οι κουβέντες του πατέρα της σε ταρακουνούν, σε προσγειώνουν σε αλήθειες που θέλεις να προσπερνάς όπως «Ποιος τά’ βαλε με τον θάνατο κόρη μου, για να τα βάλουμε εμείς;» ή «Ο πόνος είναι φίλος και εχθρός μας, κόρη μου, μπορεί να μας παιδεύει αλλά μας μαθαίνει πολλά, αν δεν μας οδηγήσει στη χαρά όμως, δεν έχει αξία» Τι δεν πρόλαβε να της πει ο πατέρας της πριν πεθάνει; Πόσο τυχαία είναι η συνάντησή της στο νησί με έναν σαραντάχρονο γεωπόνο;

Μου άρεσε ο ρόλος της Φρόσως. Μια γυναίκα-στήριγμα για τη Νίνα που οι ενορατικές συμβουλές της, την βοήθησαν να ξεμπλέξει το κουβάρι. Κι αυτή όμως ήταν θύμα των κοινωνικών συμβάσεων για τον έρωτα που ποτέ δεν χάρηκε. Για τα μη και τα πρέπει μιας κοινωνίας ανθρώπων που δεν κοιτούν να διορθώσουν τον εαυτό τους αλλά επεμβαίνουν στη ζωή των άλλων με καταστροφικά αποτελέσματα. Εκεί έρχεται η συμπόνια στο πρόσωπο της. Η ενορατική αυτή γυναίκα δεν βρήκε τη δύναμη να κάνει αυτό που ήθελε η καρδιά της.

«Με τη ζωή μην τα βάζεις, κάτι έπρεπε να μάθεις και σ’ έριξε στα δύσκολα»

Θα καταφέρει η Νίνα να απεγκλωβιστεί οριστικά από το παρελθόν της, να πιάσει την άκρη του νήματος και να την ενώσει με το σήμερα; Θα επιστρέψει στον ζωγράφο Άλκη Φωτίου, που την περιμένει υπομονετικά στην Αθήνα, για να ζήσουν μαζί έναν έρωτα μαΐστρο; Η Νίνα έρχεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να αντιμετωπίσει μια ζωή αδιέξοδη. Την οδυνηρή αλήθεια αναλαμβάνει ο μικρότερος από τα αδέλφια να την ομολογήσει λύνοντας πολλά γιατί πάνω στις συμπεριφορές των υπόλοιπων. Απομονώνεται στο πατρικό σπίτι και προσπαθεί να κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς «Μην ψάχνεις για εξηγήσεις, οι εξηγήσεις είναι του μυαλού μας μπερδέματα, άφησε τη ζωή να σου δείξει και πάψε να είσαι ανυπόμονη»

«Τρία πράγματα ζητά η ζωή από εμάς Νίνα μου» ξεκίνησε να λέει «Να διψάς να μάθεις ποια είσαι, άνθρωπο να μην βλάψεις και όποια χαρά σου δίνει να την παίρνεις χωρίς σκέρτσα και νάζια»

Κι όταν η Νίνα παλεύει με ένα έρωτα που αγαπά αλλά εκείνος φοβάται να το μάθει ο κόσμος, κάνει ένα παιδί μαζί του αλλά αυτός αποποιείται τις ευθύνες του, για να μη το μάθει ο κόσμος, που άλλοτε δείχνει τον έρωτα του κι άλλοτε την απομακρύνει για να μη το μάθει ο κόσμος, η Νίνα φεύγει και προσπαθεί να ξεμπερδέψει τη ζωή της. Να κλείσει το άρρωστο χθες στο σκοτάδι και να βγει πιο ζωντανή στο φως για να κάνει μια νέα αρχή.

Αποσπάσματα από το βιβλίο:

«Για τα καλά στερνά πρέπει να χουμε μυαλό στη νιότη»«Δεν έβλαψες κανέναν παιδί μου, ερωτεύτηκες. Ζήσε τον έρωτα σου αλλά όταν θα δεις αντάρα, ν’ απομακρυνθείς πριν σε ρουφήξει το κύμα. Θέλει δύναμη να το κάνεις, αλλά την έχεις, δεν σε φοβάμαι».«Μη φοβάσαι μωρό μου, όταν τελειώνει ένα δύσκολο ταξίδι, καλείσαι να τα βάλεις με τα’ απόνερα που άφησε, θα τελειώσεις και μ’ αυτά, πού θα πάει….»«Θεέ μου πόσο ανίκανοι είμαστε να ζήσουμε τη χαρά της ζωής;»

Το Bookia της εύχεται να είναι καλοτάξιδο…