Όλοι μας - και ο καθένας χωριστά- ομολογούμε ότι, προ του αναπόδραστου και επικείμενου θανάτου μας, είμαστε εντελώς ανίσχυροι και ότι μαζί μας δεν παίρνουμε τίποτα από τα επίγεια θέλγητρα: πλούτο, αγαθά, ομορφιά, γνώσεις, διανοητική και σωματική δύναμη και ευρωστία κλπ. Οι περισσότεροι διαισθανόμαστε ότι εν τω άδη ουκ έστι μετάνοια και ότι η κατάλληλη προετοιμασία διευκολύνει την κατάσταση της ψυχής στα μετά την αποβίωση τεκταινόμενα.
Ο Καθένας όμως, ως αντιπροσωπευτικός τύπος όλης της ανθρωπότητας, σύμφωνα με την τεχνική του Μεσαιωνικού ηθικοπλαστικού (morality) δράματος, κάνει σαφές ότι μαζί μας παίρνουμε τις καλές μας πράξεις και ότι εκείνες συνηγορούν για τη συγχώρηση των εν τω βίω τούτω ατοπημάτων, φέροντάς μας σε συναίσθηση της ματαιότητας των εγκόσμιων και σε αληθή και ειλικρινή μετάνοια. Η τελευταία εκχωρείται σύμφωνα με το τυπικό και τελετουργικό της καθολικής εκκλησίας και έτσι, ο διδακτικός χαρακτήρας του πρώιμου αυτού θεατρικού δρώμενου του Μεσαίωνα επιτυγχάνει τον επιδιωκόμενο σκοπό του. Παράλληλα, μας χαρίζει την απόγευση της ταλανιζόμενης από φόβο και περιδεή συνείδηση Μεσαιωνικής ψυχής, στο πιο χαρακτηριστικό και σπουδαίο έργο που διασώθηκε και παριστάνεται ως τις μέρες μας.