Ένας διαρρήκτης κλέβει από το παράρτημα του Βρετανικού Μουσείου, στο Μέγαρο Ράιγκεϊτ, έναν αποθηκευτικό χώρο των χιλιάδων αντικειμένων που δεν εκτίθενται λόγω έλλειψης χώρου, ένα βιβλίο του 1660, που το είχε γράψει ο Γιόχαν Τόλερ, μέλος του κινήματος της Πέμπτης Μοναρχίας, μιας ομάδας θρησκευτικών και πολιτικών αντιφρονούντων στην Αγγλία του 17ου αιώνα. Ο Γιόχαν Τόλερ, μετά από πτώση σε χαράδρα, είδε άγγελο Κυρίου που του προφήτεψε τα σημάδια για την καταστροφή του κόσμου κι αυτό το κείμενο που έγραψε αποτέλεσε την αφορμή για έναν αιρετικό του λαού του Ιούδα να επισπεύσει το τέλος του κόσμου, προβαίνοντας στα εγκλήματα που περιγράφονται στο βιβλίο.

Η συνέχεια του Ευαγγελίου των δολοφόνων είναι εδώ και παρασύρει τον αναγνώστη σε νέο γύρο περιπετειών, συνωμοσιών, εκπλήξεων, ανατροπών και δολοφονιών. Τρία χρόνια μετά την πρώτη αναμέτρησή τους με τον λαό του Ιούδα, ο Λίο Τίλμαν και η Χίδερ Κένεντι ξαναμπαίνουν στο μάτι του κυκλώνα, αυτήν τη φορά για να συνεργαστούν με αυτούς τους επικίνδυνους και φανατικούς ανθρώπους. Ο λαός του Ιούδα κινδυνεύει από έναν αποστάτη, ένανα αιρετικό, που πιστεύει ακράδαντα στην ανωτερότητα της φυλής τους αλλά δεν μπορεί να περιμένει το τέλος του κόσμου και παίρνει την τύχη στα χέρια του, σκορπώντας τον θάνατο με τη συνεργασία χιλιάδων πιστών υπηκόων που τους έχει πείσει για την αλήθεια των δικών του λεγομένων. Ο λαός του Ιούδα ζητά τη βοήθεια των δύο πρωταγωνιστών και στέλνει συμπαραστάτη τους τη μυστηριώδη Ντιέμα, που δεν είναι άλλη από την κόρη του Λίο Τίλμαν!

Από το Λονδίνο στη Βουδαπέστη κι από κει στη Νέα Υόρκη, η ιστορία ξεδιπλώνεται σταδιακά μπροστά στον αναγνώστη και τον παρασέρνει σε συνωμοσίες, ιερά μυστικά, γρίφους και απειλές κατά της ανθρωπότητας. Προσωπικά δε με κράτησε όσο το πρώτο, ακριβώς γιατί διαπραγματεύεται μια ιδέα που ολοκληρώθηκε μια χαρά στο πρώτο βιβλίο. Υπάρχουν πραγματολογικά στοιχεία (στοιχεία οπλουργίας, χημείας, μαθηματικών, βιβλιολογίας, ευρωπαϊκής ιστορίας του 17ου αιώνα) που δείχνουν ψάξιμο και μελέτη του συγγραφέα, αλλά η επανάληψη της κεντρικής ιδέας δε με κράτησε όσο περίμενα. Έχουμε μια καλή συνέχεια του πρώτου βιβλίου όμως ειλικρινά δε θα διαβάσω και τρίτο βιβλίο (σε περίπτωση που έχουμε να κάνουμε με τριλογία). Ειδικά η εμμονή του λαού του Ιούδα στη δική του θεωρία, με τους δικούς του κοινωνικούς και διαπροσωπικούς κανόνες παρ’ όλο που έχουν δει και διαπιστώσει ότι δεν τους βγαίνει (σωρεία θανάτων, περιπτώσεις φυγόδικων από τη φυλή, ανηλεές κυνηγητό από την Αστυνομία λόγω των εγκλημάτων που πραγματοποιούνται στον κύκλο τους) κάπου αρχίζει να μην πείθει.