Δεν ξέρω καθόλου αν είναι συμπτωματικό ότι κάθε Αύγουστο, εδώ και 15 χρόνια, ο ζωγράφος παραθερίζει στο σπίτι εκείνο των Μεταξάτων της Κεφαλονιάς, όπου τον Αύγουστο του 1823 είχε για 4 μήνες κατοικήσει ένας υιοθετημένος από τους Έλληνες μεγάλος Άγγλος ποιητής. Γιατί, καθώς η ποίηση στη συγκεκριμένη περίπτωση συναντά απροσδόκητα τη ζωγραφική, θα έλεγα πως το συναπάντημα του ζωγράφου με τον ποιητή ήταν μάλλον μοιραίο. Ότι το προκάλεσε δηλαδή, νομοτελειακά περίπου, η προσήλωση του εικαστικού βλέμματος στην ποιητική μετάταξη ενός ακίνητου χώρου. Με την έλξη της πνοής του κινούμενου χρόνου τριγύρω του να προοιωνίζει και να κινητοποιεί τον κόσμο της μνήμης, και τον δικό μας κόσμο.

Αναφέρομαι στο έργο ενός αισθαντικού διανοούμενου που διαθέτει το χάρισμα να στοχάζεται ζωγραφικά, αλλά και μια πεντακάθαρη σκέψη να καθοδηγεί διεισδυτικά τη ματιά του. Με την παρότρυνση μάλιστα του ιστορικού παραδείγματος, μπορεί να προσλαμβάνει την ακολουθία των περιστάσεων σαν μια ατόφια ενότητα, αμόλυντη από εσωτερικούς δήθεν ή ψυχαναγκαστικούς προβληματισμούς. Σαν στιβαρή και αμετακίνητη δηλαδή οντότητα, μέσα στους κραδασμούς της αενάως κινούμενης και συνεχώς ταραγμένης πραγματικότητας. Αυτό πρέπει να οφείλεται σε κάποιες ακλόνητες πεποιθήσεις, σε μια βαθιά κυρίως εδραιωμένη πίστη ότι η ιστορία του χθες εμπεριέχει και τις φυσικές καταβολές του σήμερα. Όσα επιπλέον ερωτήματα προκύπτουν γύρω από το τι ακριβώς θέλει να πει με το έργο του και τι ακριβώς μπορεί, ή μάλλον τι δικαιούται να καταλάβει ο θεατής του, είναι βεβαίως πολλά και πολύ βασανιστικά. Τα συνοψίζει ωστόσο το τι ουσιαστικά ανήκει ασυζητητί στον δημιουργό και τι ενδεχομένως δικαιούται να διεκδικήσει για λογαριασμό του ο αποδέκτης της δημιουργίας. Πρόκειται μ\' άλλα λόγια για μια ανιχνευτική διαδικασία δύστροπη, ανάλογη παραδόξως με την αμφιταλαντευόμενη συλλογιστική του Πόντιου Πιλάτου. Μια ενστικτώδης προσεγγιστική διαδικασία δρομολογημένη αυτόματα, η οποία δεν σχετίζεται πάντως ούτε με τη φαινομενική φυσιολατρία, ούτε και με κάποια διέξοδο στα πιθανά αδιέξοδα των αναζητήσεων του Ψυχοπαίδη. [...]