Τα κείμενα του Εμίλ Ντυρκάιμ που συγκεντρώθηκαν σε αυτό το βιβλίο αναπτύσσουν και εν μέρει στηρίζουν την ιδέα ότι οι συλλογικές αναπαραστάσεις αποτελούν τον πυρήνα του ανθρώπινου πολιτισμού. Πράγματι, οι συλλογικές αναπαραστάσεις περιέχουν τα -γνωστικά, ηθικά και αισθητικά- νοητικά σχήματα που είναι συνυφασμένα στους "τρόπους ενέργειας" μιας κοινωνίας. Στα πέντε κείμενα του βιβλίου φαίνονται τόσο οι όροι με τους οποίους τίθεται προγραμματικά το ερευνητικό έργο του συγγραφέα γύρω από τη συλλογική σκέψη, όσο και η πορεία του [...] Ποιητικά μιλώντας, αυτό το έργο, το οποίο είδαμε σε πέντε στιγμές της ανάπτυξής του, αποτελεί ένα τόπο στον οποίο τα πάντα είναι παρόντα: τα παρελθόντα, τα παρόντα και τα μέλλοντα. Για να μην πούμε ότι όλες, σχεδόν όλες οι θεματικές στις οποίες εμβαθύνει ο δημιουργός, είναι στενά συνυφασμένες στην ιστορία της φιλοσοφίας, αλλά και η φιλοσοφία είναι συνυφασμένη στη βιογραφία του «θεμελιωτή» της κοινωνιολογίας. Απλώς σημαίνει ότι ο "θεμελιωτής" επεμβαίνει δημιουργικά επί των θεωρητικών σχημάτων που οδήγησαν στα θεωρητικά και τα κοινωνικά αδιέξοδα της εποχής του. Με άλλα λόγια: η απάντηση για το ξεπέρασμα των αδιεξόδων συνδέεται με την πρόταση για τη διαμόρφωση και τη θεσμική αναγνώριση της τέχνης του, δηλαδή της κοινωνιολογίας.

(από το Επίμετρο του Αντώνη Γεωργούλα "Στοιχεία για μία κοινωνιολογία των κοινωνικών θεωριών")