Η Χημεία είναι θεμελιώδης επιστήμη και πολλοί την αποκαλούν, δικαιολογημένα,
«κεντρική επιστήμη», δεδομένου ότι βρίσκεται στο κέντρο επιστημών, όπως είναι
η Φυσική, η Βιολογία, η Ιατρική, η Γεωλογία και πολλές άλλες εφαρμοσμένες
επιστήμες. Η Χημεία είναι η επιστήμη της ύλης και των μεταβολών στις οποίες
υποβάλλεται. Δεν υπάρχει έμψυχο ή άψυχο υλικό πάνω στη Γη, αλλά και στο
πιο μακρινό αστέρι, που να βρίσκεται έξω από την εμβέλεια της Χημείας.
Το να διδάξεις Χημεία είναι μια ιδιαίτερη πρόκληση. Ο χημικός γνωρίζει ότι η
επιστήμη του είναι ζωτική και δυναμική. Όμως, σε πολλούς φοιτητές –καθένας
με το δικό του υπόβαθρο και τα δικά του ενδιαφέροντα– η Χημεία φαίνεται,
συχνά, κάπως αφόρητη.
Η πρόκληση για όσους διδάσκουν εισαγωγική Χημεία είναι να συλλάβουν τη
συγκίνηση των χημικών ανακαλύψεων τη στιγμή που δίνουν στους φοιτητές τους
μια λογική ερμηνεία των βασικών αρχών, των πειραμάτων και των γεγονότων.
Η πρόκληση για τους φοιτητές είναι να φανούν επιδεκτικοί σε έναν νέο τρόπο
σκέψης, ο οποίος θα τους αφήσει να παρασυρθούν από τη συγκίνηση της
ανακάλυψης.
Τι απαιτείται, λοιπόν, ώστε αυτή η τόσο χρήσιμη επιστήμη να γίνει προσιτή και
ευχάριστη στον φοιτητή; Πώς θα τον εξοικειώσουμε με τις «Κρίσιμες Έννοιες» της
Χημείας; Ποια «Ακολουθητέα Στρατηγική» θα του διδάξουμε ώστε να αναπτύξει
τη συνήθεια μιας δοκιμασμένης και επιτυχημένης προσέγγισης στο χημικό
πρόβλημα; Ποια είναι η εργαλειοθήκη που θα τον εξοπλίσει με τα «Απαραίτητα
Εφόδια» ώστε να διερευνήσει τις «Έννοιες-Κλειδιά» και να αντιμετωπίσει τα κενά
στη γνώση του; Πώς θα κατανοήσει ο φοιτητής ότι οι χημικές εφαρμογές και οι
αφηρημένες έννοιες που διδάσκεται συσχετίζονται με την καθημερινότητα, τη ζωή
και τη σύγχρονη τεχνολογία; Πώς θα τον μάθουμε να «Αυτοαξιολογείται»; Πώς
θα ενισχύσουμε τη μνήμη ενός φοιτητή οπτικού τύπου, ώστε να δομεί και να
εξελίσσει τη γνώση του;