Η Δέσποινα, λοιπόν. Το μάλαμα που μάλαξε η ζωή χωρίς να του στερήσει τη λάμψη και τη δύναμη. Το ασήμι του αγώνα και της βιοπάλης της γυναίκας, της κάθε γυναίκας των αρχών και των μέσων του 20ού αιώνα. Όπως το ασήμι είναι ένα σπάνιο, μαλακό μέταλλο με έντονη λάμψη, έτσι και η Δέσποινα είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, προικισμένη με μοναδικά χαρίσματα που δεν έλιωσαν κάτω από τη σφύρα της καθημερινής βιοπάλης, με ουσιαστική λάμψη που φωτίζει τους γύρω της ανθρώπους.Το βιβλίο περιγράφει τη ζωή της Δέσποινας, την οποία γνωρίζουμε από τα πρώτα παιδικά της χρόνια και παρακολουθούμε την ζωή της από τη δεκαετία του 1930 μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μία γνήσια νησιώτισσα, μια ανάσα από τις ακτές του Αιγαίου, που αγωνίζεται αδιάκοπα και αγόγγυστα στηρίζοντας όσο μπορεί με τις δυνάμεις της και το πατρικό της σπίτι και το δικό της και στην συνέχεια των παιδιών της. Πανέξυπνη και γεμάτη ανεξάντλητη δύναμη και αντοχή δίνει έναν αγώνα χωρίς τέλος, χωρίς να σταματά να ελπίζει και να ονειρεύεται.Οι συνθήκες της ζωής της δεν αλλάζουν ούτε κι όταν παντρεύεται τον Πολυκράτη, έναν άντρα με καλό όνομα, εργατικό, που τη νοιαζόταν και την αγαπούσε με τον τρόπο του. Παρά τη γενικώς καλή ποιότητα του χαρακτήρα του, προξενεί και αρκετή θλίψη στην Δέσποινα (με ζηλοτυπίες,μικρούς καυγάδες...Γνωρίζουμε λοιπόν τη ζωή τηςΔέσποινας, των γονιών της, των αδελφών της, των θυγατέρων της. Απλή,στρωτή αφήγηση, με ποικίλες ανατροπές, διανθισμένη με τόσες όμορφεςεικόνες και ντυμένη με τόσες όμορφες λέξεις που δεν μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Είναι η σκληρή αλήθεια για τις αντοχές και τα κουράγια μιας γυναίκας-μάλαμα, τόσο δοτικής και θετικής που έχει την υποστήριξη όλου του χωριού στα τελευταία κεφάλαια που η ζωή της ανατρέπεται ριζικά. Εκεί στα τελευταία κεφάλαια γνωρίζουμε και την συγγραφέα Υβόννη Ζαχαρίου, στην οποία η Δέσποινα εκμυστηρεύεται την ιστορία της.Μαύρη σκιά σε όλα αυτά ο Γιώργης, ο ανταγωνιστής του Πολυκράτη, πουδεν μπορεί να χωνέψει ούτε ως το μούχρωμα της ζωής του ότι η Δέσποιναδιάλεξε άλλον για να παντρευτεί κι έτσι δε χάνει ευκαιρία να την τρομάζει, να την δυσκολεύει... Παρακολουθούμε έτσι ένα σκάκι με δυο πιόνια, τον αξιωματικό και τον βασιλιά. Ποιος θα φάει ποιον; Ποιος θα κάνει τη μοιραία κίνηση και θα βγει από τη σκακιέρα και με ποιον τρόπο;Το κείμενο είναι χωρισμένο σε κεφάλαια που σκεπάζονται από ωραίαποιητικά και πεζά αποσπάσματα (από Λαμαρτίνο, Μπόρχες μέχρι Ελύτη,Ουράνη και Ιωάννου) και καταλαβαίνεις από την αρχή ότι έχεις στα χέρια σου ένα πολύτιμο κείμενο της ελληνικής λογοτεχνίας, πλασμένο με μάλαμα κι ασήμι από την κοσμηματοπώλη συγγραφέα!

Το μυθιστόρημα Μάλαμα κι Ασήμι αποτελεί το πέμπτο βιβλίο της συγγραφέως μετά από τα μυθιστορήματα: Μετά τη σιωπή (2006), Της αγάπης θάλασσα (2008), Σαν τη βροχή στο χώμα (2009) και τη συλλογή διηγημάτων Κόμπος στο μαντήλι (2012).Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:«Βουνά στη σειρά ήταν η ζωή της κι ούτε μια πιθαμή κάμπος, στράτα στρωτή» (σελ. 12).«-Έτσι ειν’, παιδιά μου, η ζωή / μια ξαστεριά, μια μπόρα / κάνε στην μπόρα υπομονή / στην ξαστεριά προχώρα’ (σελ. 42).«Περισσότερα κι απ’ τη Μήδεια του Ευριπίδη, θα ‘χε να διαλαλήσει για των γυναικών τη μοίρα, για τις δυσκολίες, για τον αγώνα να ξέρουν όσα δεν μαθαίνονται, όταν περνούσαν απ’ την υποταγή στον πατέρα στην εξουσία του άντρα, που... άλλαζε τον αέρα του –όποτε επιθυμούσε- καληώρα με τον δικό της, ενώ εκείνες ήταν πάντα εκεί, ταγμένες σε πολλούς, πάμπολλους ρόλους, που όλοι περίμεναν απ’ αυτές να τους παίζουν και τέλεια» (σελ. 48).«Τα μάτια του, όταν έπαυαν οι ακτίνες της ζήλειας να τα διαπερνούν, γίνονταν ζάχαρη. Θα μπορούσες να μελώσεις κι ένα ταψί μπακλαβά, αν μάζευες το μέλι που έβγαζαν. Σαν την έπαιρνε αγκαλιά, χανόταν στις πιο όμορφες, γαλάζιες θάλασσες. Δεν ταξίδεψαν –παρά για μεγάλες ανάγκες- στη ζωή τους. Τα ταξίδια όμως στην αγκαλιά του, όσα πικρά κι αν τηςέδωσε η ζωή, δεν τα ξέχασε ποτέ» (σελ. 81).«Είν’ ένας κύκλος η ζωή / με κέντρο την αγάπη / περίμετρο τον έρωτα / και εμβαδό το δάκρυ» (σελ. 122).«Αθεράπευτα άτυχη είμαι, ένα χαμόγελο και δέκα πίκρες, αυτό είμαι» (σελ. 211).«Όποιος προσπαθούσε να ταυτίσει πρόσωπα και καταστάσεις, θα ‘χανε τον λογαριασμό και άκρη δε θα ‘βρισκε. Ποιος μπορούσε ποτέ με βεβαιότητα ν’ ανακαλύψει τις ρίζες στην αλήθεια της όποιας συγγραφής;» (σελ.319).