Μακράν η πιο εκνευριστική, εριστική και ανούσια ιστορία που έχω διαβάσει.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία του Paulo Coelho χωρίς να αποτελεί τον αγαπημένο μου συγγραφέα. Τον θεωρώ υπερεκτιμημένο και εκτός κάποιων έργων του που με άγγιξαν, τα υπόλοιπα δεν με έκαναν σοφότερο. Αυτή τη φορά όμως απογοητεύτηκα. Ασχολήθηκε με ένα θέμα που θα μπορούσε να το χειριστεί πολύ πιο ολοκληρωμένα και να εστιάσει στις βαθύτερες αιτίες που οδηγούν κάποιον στη "Μοιχεία". Αντιθέτως αντιμετωπίστηκε πολύ επιφανειακά, γρήγορα, με τους δεύτερους και τρίτους χαρακτήρες να μην συμμετέχουν ενεργά στην πλοκή, να φαίνεται φτηνό το όλο σκηνικό που πλαισιώνει την ηρωίδα και να έχει έναν διεκπεραιωτικό χαρακτήρα.Το δε τέλος του βιβλίου είναι ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ...Σαν να βιαζόταν να το κλείσει και να μην ξέρει τον τρόπο...Εκφράζω προσωπική άποψη, αλλά περίμενα πολύ περισσότερα...Κανείς δεν θα χάσει αν δεν το διαβάσει πάντως. Αν κάποιος θέλει να λέει ότι έχει διαβάσει όλα τα έργα του Coelho, τότε τι να πω! Ας οπλιστεί με υπομονή και καλή ανάγνωση...Εγώ πάντως τρόμαξα να το τελειώσω...

O Coehlo ειναι απο τους αγαπημενουε μου συγγραφεις αλλα το συγκεκριμενο βιβλιο δεν μου θυμισε τιποτα απο τον τροπο γραφης του

Ο δημοφιλής συγγραφέας Πάολο Κοέλιο,που τόσο μας έχει ταξιδέψει στα μυστηριακά τοπία της ψυχής,σε αεναη αναζητηση του «Θείου», επανέρχεται αυτή τη φορα με ένα εργο πιο «γηινο»,πιο χαμηλοφωνο,αλλα βαθια ουσιαστικο!

Προκειται για τη ΜΟΙΧΕΙΑ.

Η Λιντα είναι μια επιτυχημενη δημοσιογραφος,που εχει οσα ποθησει ο ανθρωπος.Ειναι ομορφη, μολις 31 ετων και ζει στην ασφαλεστερη χωρα του κοσμου,(την ευημερουσα Ελβετια) μαζι με την αρμονικη της οικογενεια: Tον πλουσιο αντρα της και τα 2 -υγιη από κάθε αποψη –παιδια τους.Κι όμως, αισθανεται να ασφυκτια σε αυτην τη γαληνια ρουτινα. Ετσι, αναζητα διεξοδο στο τελμα της μεσα από το προσωπο ενός πολιτικου στον οποιο πηρε συνεντευξη.Ο Ζακόμπ εχοντας υπαρξει εφηβικος της ερωτας αφυπνιζει στη Λιντα τον εντονο ποθο και την οδηγει κλιμακωτα σε έναν α αγωνιωδη στροβιλο συναισθηματικων διακυμανσεων,που μεσα από τον πονο καταληγει στην αυτογνωσια και τη συμφιλιωση με τον εαυτο της και την ιδια τη ζωη!

Όπως ευλογα συμπεραινει κανεις το βιβλιο του Κοελιο συνιστα καταρχην, μια ΑΝΑΤΟΜΙΑ του φαινομενου της ΑΠΙΣΤΙΑΣ. Ειναι πραγματικα πολύ διεισδυτικη η ματια του σε ολη τη σειρα των διεργασιων, που πυροδοτει μια εξωσυζυγικη σχεση-ειδικοτερα στην πλευρα της γυναικας.

Απο το επιπεδο της φαντασιωσης, μεχρι την υλοποιηση κι από την εξιδανικευτικη θεωρηση και από την ενοχη ως την απομυθοποιηση και την ωριμανση η Μοιχεια του Κοελιο ακολουθει τους λαβυρινθους μιας ψυχης αποπροσανατολισμενης οδηγωντας τη βημα-βημα στην πολυποθητη «εξοδο».Αυτο μπορει να ακουγεται απλο και προβλεψιμο,ωστοσο η μαεστρια του Κοελιο το αναδεικνυει μοναδικα.

Το μεγαλο πλεονεκτημα του βιβλιου είναι η λιτοτητα της αφηγησης. Λογος καθημερινος και εικονες παρμενες από τη συγχρονη, αστικη πραγματικοτητα μιας ευρωπαικης μεγαλουπολης, καθιστουν την υποθεση και τους χαρακτηρες απολυτα αναγνωρισιμους στο μεσο ανθρωπο-αναγνωστη,ακομη κι αν είναι λιγοτερο ευνοημενος από εκεινους.

Προκειται για «αντιηρωες»,ανθρωπους συνηθισμενους που ηθικα αποτελουν μετριοτητες, επομενως δεν μπορουν να κατηγοριοποιηθουν «μανιχαιστικα»,ουτε να αναχθουν στη σφαιρα της εξαιρεσης. Αυτο μας βοηθα να συμπονεσουμε τους κεντρικους χαρακτηρες για την επιπονη διαδρομη τους και συμβαλλει σε μια ταυτιση με τους ηρωες –όχι φαντασιωσικη,αλλα ως εναυσμα αυτοκριτικης:

Μεσα τους αναγνωριζουμε κομματια του εαυτου μας και μπορουν τα λαθη τους να λειτουργησουν σαν καθρεφτης της δικης μας συνειδησης.Eκει ακριβως εγκειται η επιτυχια του παροντος εργου.

Χωρις ιχνος διδακτισμου,το βιβλιο του Κοελιο διδασκει.

Μας παιρνει από το χερι «προτεινοντας» μια ευχαριστη περιηγηση στην Ελβετια των Ρολογιων,του Μνημειου της Αγαπης και των Αλπεων, μια,θαρρεις γλυκια συζητηση με έναν παλιο φιλο που αθελα του μπορει να εκφρασει την κρισιμη εκεινη αποψη –που θα σηματοδοτησει μια θετικη μεταστροφη…

Αυτό αλλωστε ειναι το ιδιον ενός κατηρτισμενου θεραπευτη,να δινει θετικο εναυσμα, χωρις πατροναρει η να τονιζει την ανωτεροτητα του…

Ετσι συμβαινει με τη ΜΟΙΧΕΙΑ του Κοελιο.Δεν εχει σκοπο να ενοχοποιησει,αλλα να κατανοησει.Το βιβλιο δε διερευνα αφ ‘υψηλου το φαινομενο τηςε Απιστιας,ως το βρομικο μυστικο, αλλα αποσυναρμολογει τα πρωτογενη υλικα του-και τους ριχνει απλετο φως.

Ακομη κι η ρεαλιστικη γλωσσα του βιβλιου,ακροβατει οριακα αναμεσα στην παραστατικοτητα και την απολυτη ωμοτητα. Αυτό επιδρα απενοχοποιητικα,αποδαιμονοποιωντας το ταμπου της σωματικης επαφης και της απιστιας.Με αυτόν το τροποο ΚΟΕΛΙΟ φερνει τα πραγματα στις αληθινες διαστασεις τους και οδηγει χωρις εξαρσεις σε αληθειες λυτρωτικες,όχι μονο για τους ηρωες του,αλλα και για κάθε αναγνωστη.Η λυση δεν εγκειται στην ποινικοποιηση και το ρεμβασισμο,αλλα στην κατανοηση και την αναμορφωση.

Αξιζει να σημειωθει πως και στη ΜΟΙΧΕΙΑ ενυπαρχει το τοσο προσφιλες στον Κοελιο στοιχειο των πνευματικων διδασκαλιων,χωρις ωστοσο να είναι αυτό ο προβλεψιμος καταλυτης κι η ευκολη λυση του απομηχανης θεου,της Μεταφυσικης που απαλλασσει το Προσωπο από την ευθυνη της Ψυχης τουκ των Επιλογων του. Η λυτρωση ερχεται μεσα από την ηθικη ωριμανση,την προσωπικη αναζητηση και την Αποδοχη.

Σε μια ελευθερη δευτερου επιπεδου προσεγγιση, το βιβλιο μου εγειρει έναν ευρυτερο προβληματισμο ως προς την Ηθικη του Συγχρονου Πολιτισμου,ο οποιος εμβλημα του εχει τον Ατομισμο,την Αφθονια και το Ανικανοποιητο.

Βλεπουμε τη Λιντα να ασφυκτια τη στιγμη που εχει τα παντα απλοχερα.Αρμονικη παιδικη ηλικια, ομορφια και κυριως επαγγελματικη καταξιωση κ προσωπικη ευημερια. Βλεπουμε όμως ότι η ευμαρεια τη διαφθειρει-τοσο βαθια που απειλει καποια στιγμη να τιναξει στον αερα την ευτυχια των παιδιων της…

Η Λιντα ζει σε μια μαυλιστικη ευημερια και περιχαρακωνεται στον εαυτο της,ξεχνωντας την επαφη με τον αξιολογο αντρα της.Τον πλαισιωνει με αγαπη ρηχη και συγκαταβαση -θαρρεις και απλως λειτουργει σαν ένα χρησιμο και λαμπερο κομματι στο παζλ της κοινωνικης καταξιωσης της.

Σαν να μην εχει αληθινο κινητρο δημιουργιας κυνηγα αυτοκαταστροφικες χιμαιρες. Παραμεριζει οσα εχει και βιωνει την ηδονη του Ανεκπληρωτου. Μοιαζει εγκλωβισμενη μπροστα από Ματαιους Καθρεφτες του απιαστου,σαν τους κατοπτρισμους του Εριζεντ στο Χαρι Ποτερ της Ροοουλινγκ.

Η ευνοημενη Λιντα προβαλλει ευθεως,στον αντιποδα ενός στοχασμου που εξεφρασε ο λατρις του Φρουντ ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΙΧ στο αριστουργημα του ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΟΙΚΤΟΣ. Με αφορμη τη συμπονια του για την ερωτευμενη αναπηρη φιλη του ο κεντρικος ηρωας αναρωτιεται μηπως τελικα τη βαθια αγαπη,μπορουν να την εκτιμησουν μοναχα οι βασανισμενοι ανθρωποι …»

Η σταση της Λιντας επαναφερει αυτο το ερωτημα.Μηπως οι δυσκολιες και ο αγωνας ειναι σφυρηλκατουν το ηθος του ανθρωπου??

Μηπως,αλλωστε, αυτό δε συμβαινει στο συγχρονο ανθρωπο, που τρεχει διαρκως αλαφιασμενος για περισσοτερα,κινουμενος από πεινα ακορεστη?? Μηπως συχνα, παραβλεπουμε την ευνοια της συγκυριας που διαγουμε κ μικροψυχα αδυνατουμε να νιωσουμε ευγνωμοσυνη?

Σαν τον Πυθο των Δαναιδων –οσο γεμιζουμε τη ζωη ανεσεις – ψυχικες και σωματικες –τοσο αδειαζει η ψυχη. Θυμιζοντας τον Ερυσιχθονα ο συγχρονος ανθρωπος της ευημεριας- αντι να ζησει ικανοποιημενος με τις παροχες της συγχρονης ζωης- τρωει τις σαρκες του σαρωνοντας την ομορφια γυρω του, όπως ο βουλιμικος βασιλιας. Κατοπιν εγκλωβιζεται στο φαυλο κυκλο της ενοχης που τον καθηλωνει ακομη περισσοτερο.

Ακριβως ό,τι επραξε η ηρωιδα του Κοελιο κοντευοντας να καταστρεψει αθωους και ο,τιδηποτε εστεκε αρμονικο κι ανυποψιαστο γυρω της, με τελικο θυμα τον ιδιο της τον εαυτο…

Σωτηρια της σταθηκε η αγωνια της απωλειας, που την αφυπνισε και την οδηγησε στην αναληψη ευθυνων και τη μοναδικη λυση, που εν τελει καλειται να εφαρμοσει ο κάθε (συγχρονος) ανθρωπος για να ζησει αληθινα :

«Να βρει τον εαυτο του για να μπορεσει να τον προσφερει επειτα ακεραιο...»

Αυτό,λοιπον, το μυθιστορημα, που ρεει ευχαριστα,σα δροσερο αερακι πανω σε φυλλα φθινοπωρινα μεσα στο Παρκο της Γενευης, κατορθωνει χωρις ανατρεπτικη πλοκη να ανατρεψει αρκετα ανασταλτικα στοιχεια πανω στη σταση ζωης μας.Αυτο είναι η Μοιχεια του χαρισματικου Κοελιο.Ενα βιβλιο αληθειας, που μας αφορα ολους. Μια Προκληση Αυτογνωσιας γεματη πιστη!!!Ακολουθηστε τη …"