Έχετε ποτέ ευχηθεί να επέστρεφε στη ζωή ένας άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός δεν ανήκε απαραίτητα στον οικογενειακό ή φιλικό σας κύκλο; Κάποιος που απλώς θαυμάσατε; Κάποιος που έντονα πιστεύετε πως όμοιός του δε θα ξαναϋπάρξει; Ίσως ο νους ξαφνιαστεί, ίσως κολλήσει προς στιγμήν, αλλά σίγουρα όλοι μπορούμε να καταλήξουμε έστω και μετά απο σκέψη σε ένα σπουδαίο πρόσωπο, του οποίου η δράση αποτυπώθηκε με χρυσά γράμματα στα κατάστιχα της Λογοτεχνίας, της Ιστορίας ή ακόμα και της Φιλοσοφίας. Έπειτα προκαλέστε λίγο τον ίδιο σας τον εαυτό. Παίξτε ένα παιχνίδι μαζί του: κλείστε τα μάτια και φανταστείτε αυτή την προσωπικότητα με ένα μαγικό κι ευφάνταστο τρόπο να μεταπηδά στην αδικαιολόγητη και αντιρομαντική σβελτάδα της εποχής μας.

Δύσκολο, ε;

Όχι όμως κι ακατόρθωτο. Ανοίγοντας το «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι», το παραπάνω παιχνίδι θα πάρει αυτομάτως σάρκα και οστά. Ο Δημήτρης Στεφανάκης επαναφέροντας τον Αλμπέρ Καμύ στη ζωή, τοποθετώντας τον στη φωτεινή λογοτεχνική του πατρίδα, τη Μύκονο, και συγχρωτίζοντάς τον με απλούς, καθημερινούς ανθρώπους του σήμερα, φιλοσοφεί απλά και κατανοητά πάνω σε έναν πελώριο καμβά. Ο καμβάς των ελληνικών, καλοκαιρινών εικόνων θα παρασύρει ποικιλοτρόπως το αναγνωστικό κοινό στο νησί των ανέμων χάρη στα ανεξάντλητα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα, τις ζωηρές κι έξυπνες στιχομυθίες και τους καλοστημένους χαρακτήρες. Με άλλα λόγια, ο Καμύ θα γίνει ένας απο εμάς. Ένας άνθρωπος που ερωτεύεται, που παθιάζεται, που το φως του ήλιου τον κρατά κάθε μέρα στη ζωή, που νοσταλγεί, που φοβάται, που απασχολεί το μυαλό του με τα μείζονα ζητήματα της ζωής. Σε τούτο το μυθιστόρημα, δεν είναι παρά ένας άντρας με τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του – άλλωστε θα ήταν απερίσκεπτο να μείνουμε απλώς και μόνο στο θρύλο του – σε καλεί να αφουγκραστείς τη φιλοσοφία, και σε αριστοτεχνική σύμπραξη και συνεργασία με τον κύριο Στεφανάκη, να την αφομοιώσεις με κινηματογραφικό κι ευειδή, λογοτεχνικό τρόπο. Όχι, το ζητούμενο δεν είναι τόσο η ολοκλήρωση του Πρώτου Ανθρώπου. Ζητούμενο είναι να μάθει καθείς να στοχάζεται πάνω στην ίδια τη ζωή, μέχρι τελικά να μάθει να τη συλλαβίζει σωστά, μέχρι για τον καθένα μας να βρεθεί ένας προσωπικός ορισμός όχι μόνο του καλοκαιριού, αλλά και της νιότης, της αγάπης και της ύπαρξής μας τελικά πάνω σε αυτόν τον κόσμο...