Κι έρχονται μέρες που το κακό χωρίζει σε στρατόπεδα τους ανθρώπους, βάζοντας αδέλφια απέναντι σ\' αδέλφια και γονιούς απέναντι σε παιδιά. Ωστόσο, αυτή η αδελφοκτόνος και παράλογη βία του εμφύλιου σπαραγμού δε φαίνεται να αγγίζει την καθημερινότητα των κατοίκων ενός μικρού νησιού, καθώς η θάλασσα που το χωρίζει από την απέναντι στεριά, φαντάζει σίγουρο και απροσπέλαστο σύνορο για το κακό. Στο νησί οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται ακόμη, με μόνη τους έγνοια τις σκοτούρες της καθημερινότητας και της επιβίωσής τους. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, πάθη αλλιώτικα, έρωτες, πλεονεξία, αλαζονεία, απελπισία, μα και ελπίδα. Κάποιοι, ωστόσο, φοβούνται, ανησυχούν και καταστρώνουν σχέδια για να σωθούν από την ανάγκη του άλλου, από τις ιδέες τις καινούριες και τις επικίνδυνες, από τη φτώχια του διπλανού, που την ανάγουν σε κύριο εχθρό τους. Σε τούτο το σκηνικό απλώνεται ο φόβος, μέσα και πάνω από καλά κρυμμένα μυστικά, συνωμοσίες αλλά και ελπίδες. Όμως στην άκρη του φόβου, στο ύστατο όριό του, γεννιέται τελικά κάτι απροσδόκητο, κάτι που αναστατώνει την ηρεμία του νησιού και φέρνει κοντά εκείνο που ήθελε εν τέλει να αποδιώξει.