ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ- Μικρές ιστορίες //  Βάσω Νικολοπούλου

«Αυτή, εγώ. Αυτή είμαι εγώ. Πανταχόθεν ελεύθερη»

Μικρές ιστορίες… Μικρό βιβλιαράκι, χωράει στην τσάντα… Τέλειο για τη διαδρομή του Ηλεκτρικού μέχρι τη δουλειά, σκέφτηκα! Έτσι και έγινε! Σε τρία πηγαινέλα τις είχα ρουφήξει όλες. Στα επόμενα δύο έκανα εμπέδωση!

Και τώρα; Αν ήτανε να πω σε κάποιον άλλο πως ήτανε το βιβλίο , τι θα έλεγα; Σαν το παλιό παιχνίδι, αν ήτανε τι θα’τανε;

Αν ήτανε, θα’τανε…

Λουκουμάκια με αμύγδαλο, γιασεμί βραδινό και πρωινό τριαντάφυλλο, λικεράκι πέπερμιντ, απομεσήμερο καλοκαιριού, κοριτσίστικα μυστικά, κόμικς που διαβάζονται κρυφά, πρώτες παιδικές μνήμες…

Όχι! Δεν είναι μόνο αυτά! Πόσο απλό θα ήταν να είναι μόνο αυτά! Είναι κι άλλα…

Σκανταλιά που κρύβεται επιμελώς και αποκαλύπτεται απότομα.. Πόνος βαθύς, καλά σκεπασμένος, που αφήνει να φανεί μια ακρούλα.. Αιφνιδιασμός! Ένας κουβάς κρύο νερό που σού’ρχεται απρόσμενα εκεί που χαλαρώνεις και γελάς! Σπρωξιά στην πλάτη και γοερό κλάμα. Βουτιά στα βαθειά.. Πολύ βαθειά! Και ανάδυση,  με αναπνοή που τελειώνει, ξανά στην επιφάνεια!

Ιστορίες σαν στιχάκια χαϊκού, άλλοτε δροσερές και ελαφρές σαν φράουλα, άλλοτε καυτερές σαν μικρές πιπερίτσες. Άλλοτε ρεαλιστικές και προσγειωμένες, άλλοτε σουρεαλιστικές, συμβολικές, φανταστικές.

Αυτό ήταν για μένα το βιβλίο: τρυφερότητα και σκληράδα, γλύκα και πίκρα, αθωότητα και πονηριά, γέλιο και κλάμα, χιούμορ και σοβαρότητα, οικειότητα και απόσταση. Και από την «πάλη των αντιθέτων», βγαίνει το ολόκληρο και έρχεται (;) η ισορροπία! Ο υπότιτλος λέει «μικρές ιστορίες» δηλαδή ξεχωριστές ιστορίες, στο τέλος όμως νιώθεις ότι όλες είναι κομμάτια ενός πάζλ που προσπαθεί να ολοκληρωθεί. Ίσως να λείπουν μερικά κομμάτια. Εκεί βάζεις αναγκαστικά και αθέλητα –ίσως- τη φαντασία σου. Ίσως δεν ολοκληρωθεί ποτέ! Αλλά και πάλι ολόκληρο θα είναι , έτσι όπως είναι τώρα.

Είχα την αίσθηση τελειώνοντας το διάβασμα ότι η Βάσω, χωρίς να με ξέρει, έγραψε και κάτι δικό μου, έγραψε και για μένα. Κι έτσι  τη γνώρισα κι εγώ καλύτερα.

Νομίζω το ίδιο θα συμβεί σε οποιονδήποτε διαβάσει ολόκληρο το βιβλίο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην συναντήσει στις σελίδες του κομμάτια και από τη δική του αλήθεια.

Μετά τον Ηλεκτρικό, θα το βάλω στο κομοδίνο, δίπλα στο κρεβάτι μου. Θα διαβάζω ξανά σκόρπια τις ιστορίες.. Πρωί πριν σηκωθώ, βράδυ πριν κοιμηθώ. Όποτε το θυμάμαι. Ήδη στη δεύτερη ανάγνωση, διαπίστωσα ότι δεν θυμόμουν κάποιες λεπτομέρειες. Είχα αφήσει κάποιες γωνίτσες ανεξερεύνητες.

Σε ποιον θα το χάριζα; Στη Λία, την κολλητή μου φιλενάδα των νεανικών χρόνων, για όσα ζήσαμε μαζί. Στην Άννα την αδελφή μου για όσα ξέρουμε, όσα νιώσαμε και όσα δεν έχουμε πει ποτέ.

Το λέει η Βάσω, όπως θα το έχω σκεφτεί κι εγώ: ( Οι φίλοι μου,  σελ. 57) «Οι φίλοι μου κουβαλάνε το παρελθόν μου, χωρίς αυτούς δεν έχω ταυτότητα και η αμνησία κινδυνεύει να αφανίσει τις ρίζες μου»

Σημείωση: Αυτό το βιβλίο της Βάσως ήταν το δεύτερό της. Αμέσως μόλις το τελείωσα, διάβασα σε μια μέρα και το πρώτο της. Άλλη φορά για τη «Βασιλική», όμως…

Βίκυ Κοτρίκλα

Αθήνα, Ιούνιος 2014