Ο Βασίλης Καραβίτης είναι ίσως ο μονιμότερα και βιωματικότερα φιλοσοφών και θυμοσοφών ποιητής της β\' μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς· αν και σωστότερο θα ήταν να έλεγα ότι αρέσκεται σε μια εύστροφη - και με διακριτικότητα φορτισμένη συγκινησιακά - αναγωγή όλων όσα βιωματικά ή εμπειρικά αποκομίζει "εκτίοντας" τον βίο του, σε ποιητικά αποφθέγματα, φιλοσοφικού ή θυμοσοφικού περιεχομένου. Η ανάγκη του για έκφραση είναι στενότατα συνυφασμένη με μια γοητευτικά έμμονη διάθεση για πολύτροπες προσεγγίσεις και αναψηλαφήσεις θεμελιωδών ή και δευτερευόντων - πλην όμως για τον ίδιο ζωτικής σημασίας - ζητημάτων και αναπάντητων ερωτημάτων γύρω από τη μοίρα του και γύρω από τη μοίρα του ανθρώπου γενικότερα, συχνά δημιουργώντας την αίσθηση ενός μονολογούντος ή διαλεγόμενου περιπατητικού φιλοσόφου ή θυμοσόφου. Η διάθεση του αυτή, σε συνδυασμό με μια ιδιοσυγκρασιακά, θα έλεγα, προσδιορισμένη ροπή του, για σαρκασμό που τις περισσότερες φορές εσωστρέφεται και γίνεται αυτοσαρκασμός, κάνει το λόγο του σαφή, πυκνό, άμεσο και κάποτε ιδιοτύπως κυνικό, απογυμνωμένο από λυρικά ψιμύθια και επιφανειακά ψυχρό, στην πραγματικότητα όμως επικαλυπτικό ενός βαθύτατου κραδασμού που μονίμως διεγείρει τη συνείδηση του ποιητικού υποκειμένου, στη θέα ενός κόσμου που, παρασυρμένος από τις διαρκώς εναλλασσόμενες εικόνες της καθημερινότητας, μοιάζει να έχει απεμπολήσει οριστικά τα δικαιώματά του για αυτογνωσία και κατανόηση των επίβουλων και περισπαστικών μηχανισμών που κανοναρχούν τη ζωή. [...]

Κώστας Παπαγεωργίου, Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, 27/1/2006


[...] Δεν είναι οπωσδήποτε τυχαία η σταθερότητα με την οποία έχει χαράξει την πορεία του ο Καραβίτης εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια: προδίδει την πλαστική ικανότητα, αλλά και τη βαθύτερη συναισθηματική ευαισθησία ενός σαφώς προικισμένου τεχνίτη, που περνά από συλλογή σε συλλογή χωρίς παραχωρήσεις και εκπτώσεις, με σταθερό προσανατολισμό και μιαν αναμφίβολα υγιή και γόνιμη ποιητική φλέβα.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Βιβλιοθήκη Ελευθεροτυπίας, 5/3/2004


[...] Ο Βασίλης Καραβίτης παλεύει με την ποίηση και με τα υλικά της ποίησης, από τα οποία τα πιο δύσκολα είναι εκείνα που δεν έχουν καταλήξει σε ένα αυταπόδεικτο εννοιολογικό σχήμα. Ο έρωτας γίνεται ένα υπότροπο θαύμα, η οργή ένας θρήνος αθόρυβος, η ποιητική υπερβολή μεταφράζεται σε μια ψυχωτική ανάγκη, το γεγραμμένο από τη μοίρα λάθος ένα αναπάντητο ερώτημα, η ζωή μια εξαρχής προδοσία και μονάχα ο θάνατος μας αγκαλιάζει όλους με την αναπόδραστη φερεγγυότητά του.

Ηλίας Κεφάλας, εφ. Η Καθημερινή, 27/4/20042012