Στο ένατο βιβλίο της Γυναικείας Λέσχης Φόνων οι συγγραφείς ακολουθούν ένα μοτίβο που συνάντησα και σε προηγούμενα βιβλία της σειράς: δύο παράλληλες υποθέσεις πονοκεφαλιάζουν τη Λίνζι και ακόμη περισσότερο τον διευθυντή της Αστυνομίας που δε γλυτώνει τη συνεργασία με το FBI. Έχουμε έναν κατά συρροήν δολοφόνο που σκοτώνει μανάδες και βρέφη ενός έτους το πολύ και ταυτόχρονα έναν μπουκαδόρο που έχει κατακλέψει τα πλούσια σπίτια ώσπου μια μέρα κατηγορείται και για τη δολοφονία μιας γυναίκας στο σπίτι που έκλεψε την τελευταία φορά. Πώς θα λυθούν αυτές οι δύο υποθέσεις και πόσο θα επηρεάσει η δολοφονία των μωρών την αρχιφύλακα Λίνζι;

Αυτό το βιβλίο είχε αρκετή ένταση και αγωνία και ελάχιστη αναφορά στις προσωπικές ζωές των ηρωίδων, με εξαίρεση τη Λίνζι που στο τέλος ετοιμάζεται για τον γάμο της με τον Τζο, μιας και δέχτηκε την πρότασή του ήδη από το προηγούμενο βιβλίο. Παρ’ όλ’ αυτά μου φάνηκε τόσο ουρανοκατέβατο, μιας και το μεγαλύτερο βιβλίο εκτυλίσσεται στους δρόμους του Σαν Φρανσίσκο, οι δύο υποθέσεις μας απασχολούν πάρα πολύ και τσουπ, σχεδόν μετά τη μέση του βιβλίου, εμφανίζεται ένας ουρανοκατέβατος Τζο, που μέχρι τότε, με όσα δεινά είχε περάσει και όση πίεση είχε ζήσει η μέλλουσα γυναίκα του, δεν είχε εμφανιστεί ακόμη για να τα αντιμετωπίσουν μαζί ενώ όταν οι υποθέσεις τείνουν να κλείσουν ο Τζο και η Λίνζι μοιράζονται την ευτυχία τους με διαλεγμένους φίλους. Εξίσου επιδερμικά παίρνει απόφαση η Λίνζι πως αγαπάει μόνο τον Τζο και αρχίζει να δέχεται τη σχέση της φίλης της, Σίντι, με τον συνάδελφό της, Ρίτσι.

Το γεγονός πως δολοφονούνται βρέφη είναι από μόνο του αρκετό για να με εξοργίσει και να με συγκινήσει, παρ’ όλ’ αυτά, δυστυχώς, τα κίνητρα του δολοφόνου δε με έπεισαν. Το γεγονός που πυροδότησε τη δολοφονική του μανία και η οικογενειακή του καθημερινότητα που ενέτειναν τα αισθήματα μίσους δε με κέρδισαν ούτε στιγμή. Όταν δολοφονούνται αθώα πλάσματα, πρέπει να υπάρχει και ένα ισχυρότατο κίνητρο από πίσω, πειστικό και στέρεο, οπότε εδώ το υπόβαθρο χωλαίνει. Μου άρεσε όμως ο τρόπος με τον οποίο ολοκληρώθηκε η ιστορία, γιατί οτιδήποτε άλλο ίσως να ήταν παρατραβηγμένο ή να μη με έβρισκε σύμφωνο.

Ο μπουκαδόρος «Χελόου Κίτι» είχε μια καλή προσωπικότητα. Ήταν απλώς ένας κλέφτης κοσμημάτων με ηθική και αγνό σκοπό για να διαπράττει τις διαρρήξεις. Μπλέχτηκε άθελά του σε μια δολοφονία και χειρίστηκε έξυπνα την υπόθεση, ώστε να διαλυθούν οι αμφιβολίες της αστυνομίας ως προς το άτομό του. Από την άλλη, ούτε αυτή η προσωπικότητα με έπεισε ως προς το περιβάλλον μέσα στο οποίο δρα και κινείται, γιατί οι επιλογές του ήταν αντικρουόμενες και δεν επεξηγήθηκαν καθόλου. Δεν μπορώ να πω περισσότερα αλλά είμαι σίγουρος πως ο αναγνώστης θα καταλάβει σχεδόν αμέσως πως τέτοιοι χαρακτήρες πρέπει να έχουν και μια καλή δικαιολογία για να πράττουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Τέλος, θεώρησα περιττές τη μίνι περιπέτεια που ακολούθησε το τέλος των υποθέσεων και αφορούσε τον Τζο (σωρεία υπερβολών και συμπτώσεων σε ελάχιστες σελίδες) και κυρίως τη μίνι υπόθεση των 8 σελίδων στο τέλος, και καλά εν είδει δώρου: «η τελευταία υπόθεση που χειρίζεται ως ανύπαντρη»!

Η «9η κρίση» (που ως τίτλος μάλλον αναφέρεται στις 9 δολοφονίες που διαπράττονται στο βιβλίο) είναι άλλο ένα καλό θρίλερ της σειράς της Γυναικείας Λέσχης Φόνων, με ελάχιστες αναφορές στο παρελθόν, μπόλικο σασπένς και ανατροπές ως τη λύση του μυστηρίου ενώ οι ηρωίδες μας είναι σα να έχουν αφήσει στην άκρη την προσωπική τους ζωή ώστε να ξεμπερδεύουν γρηγορότερα με αυτό το απάνθρωπο τέρας (κυρίως).