Η Νίνα και ο Φίλιπ είναι παντρεμένοι κι ευτυχισμένοι. Τη βραδιά που ο Φίλιπ πεθαίνει, η Νίνα ξαναζεί τις ευτυχισμένες και τις δύσκολες στιγμές του γάμου τους, την κόρη που απέκτησαν, τη Λουίζ, τα χαμόγελά τους και το κλάμα τους, τις αναποδιές και τις αστείες στιγμές, τις αμφιβολίες και το ξεκαθάρισμα. Δε μας νοιάζει πώς πέθανε ο Φίλιπ, πότε και γιατί. Έτσι ξεκινάει η ιστορία, δεν λέγεται ξεκάθαρα ότι ο Φίλιπ πέθανε. Περιγράφεται η πρώτη σκηνή και μετά αρχίζουν οι αναμνήσεις. Θα μπορούσε να είναι μελό, χαζό, άρλεκιν, θα μπορούσε να είναι πολλά. Ευτυχώς για τον αναγνώστη δεν είναι τίποτα από αυτά. Είναι στιβαρό, αληθινό, πατάει γερά στα πόδια του. Η συγγραφέας διαλέγει ωραία και αληθοφανή περιστατικά από τη ζωή ενός ζευγαριού, τους φέρνει αντιμέτωπους με διλήμματα, αισθήματα, δυσκολίες...Μου άρεσε που η τελευταία σκηνή ήταν η σκηνή της πρώτης τους γνωριμίας. Και το ευχάριστο ή διαφορετικό, όπως θέλετε πείτε το, είναι που αυτή η ιστορία αγάπης διανθίζεται με αφορμή τις συζητήσεις και τις ομιλίες του Φίλιπ (που είναι καθηγητής μαθηματικών σε πανεπιστήμιο) με μαθηματικές προτάσεις, κανόνες και θεωρήματα, εύληπτα, απλά και κατανοητά!Δηλαδή παράλληλα έχουμε συναίσθημα και θεώρημα του Φερμά, ασυμπτωτική ελευθερία και έρωτα, φιλικούς αριθμούς και γέννηση της Λουίζ κλπ. Ένα ισορροπημένο και πρωτότυπα δοσμένο αισθηματικό μυθιστόρημα. Και επιτέλους έμαθα σχεδόν πλήρως τη μνημονική φράση του αριθμού π (ο λόγος του μήκους της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του), το περιβόητο 3,14 δηλαδή. Ο ακριβής αριθμός είναι 3,1415926535897932384626... και επινοήθηκε από τον καθηγητή μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Ν. Χατζηδάκη η εξής μνημονική φράση, όπου κάθε αριθμός του π αντιστοιχεί σε 3γράμματη ή 9γράμματη κλπ. λέξη, π. χ. 3,14 --> Αεί ο Θεός: "Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον και ον, φευ, ουδέποτε όλον θνητοί έυρωσι"!!! (σελ. 167). Για περισσότερα βλ. εδώ: http://pyrron.blogspot.gr/2010/03/blog-post_14.html (όπου όμως διευκρινίζεται ότι τις 6 πρώτες λέξεις τις όρισε ο Πλάτων και τις υπόλοιπες τις συνέχισε ο Χατζηδάκης! χμ....)