Η "Έμμετρη φυσική ιστορία των θεάτρων" είναι ένα ποιητικό αφήγημα, επιμελώς συγκοπτώμενο και οπωσδήποτε συνεχές. Η φυσική ιστορία μιας παρά φύση τέχνης. Έμμετρη και ομοιοκατάληκτη -καθώς πρέπει: Σαν να τελειώνουν όλα, και η μουσική να συνεχίζει να παίζει ανεπηρέαστη, για τον εαυτό της.

Παρακολουθούμε, με έκθαμβα παιδικά μάτια, τα μέλη ενός μοντέρνου θιάσου. Ο Καμπουράκος, η Εσταυρωμένη του Τσίρκου, ο Άγιος Πρεκάριος κι ο Εθνικός Αντικέρης, συσπώνται μέσα στο στίχο και μέσα απ’ το στίχο. Η Μούσα παλεύει χαριτωμένα να ξεφύγει από τα μαχαίρια του τσίρκου, το νυστέρι του Ανθολόγου και τον κορσέ του Προκρούστη. Ο πασίγνωστος σονετογράφος του 19ου αιώνα Κάρολος Μαρξ αναστέλλει (για μια στιγμή) τη δυσπιστία του: η ευτυχία ίσως και να μην είναι μια "διαρκώς αθετούμενη υπόσχεση". Ανάμεσα στις γραμμές - γλιστράει διαρκώς μία καρδούλα από υγραέριο. Στο τέλος, ενεδρεύει η βιβλιογραφία, αντιβίωση για τα συμπτώματα της λυρικής ευδαιμονίας.