Οι "Ημέρες Πολέμου" του Αλέκου Παπασαραντόπουλου είναι έργο βαθιά συναισθηματικό και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ιστορία ενός ανθρώπου που βίωσε από την πρώτη γραμμή τις πιο δύσκολες, ματωμένες και συνάμα λυτρωτικές στιγμές του νέου Ελληνικού κράτους και όχι μόνο επέστρεψε στην καθημερινότητα, αλλά διατήρησε την ανθρωπιά, το χιούμορ και τη θέλησή του για ζωή, όταν όλα τριγύρω έδειχναν χαμένα.

Η συλλογή των προσωπικών του ημερολογίων αναδεικνύει το λόγο ενός ανθρώπου βαθιά μορφωμένου, μα συνάμα λαϊκού. Οι συναισθηματικές φωτογραφίες κάθε στιγμής έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την όποια λόγια ή ακίνδυνα δοξολογική διατύπωση. Κάθε βασανισμένη μέρα του στα χαρακώματα, είναι μια ακόμη ευκαιρία να διηγηθεί κάτι από όσα κράτησε μέσα του και με τη σειρά τους τον κράτησαν ζωντανό σε άγριες ημέρες.

Το ημερολόγιό του είναι μια κατάθεση ψυχής. Ένας απλός άνθρωπος που ζητά τη γυναίκα, το παιδί και το ραδιόφωνό του, βρίσκεται χίλια χιλιόμετρα μακριά απ\' όσα αγαπά και είναι αποφασισμένος όχι μόνο να ζήσει, αλλά να επιστρέψει στο μικρό τους ήλιο. Γραμμένο με πένα λιτή, βαφτισμένη στην αδυσώπητη απλότητα του Μετώπου, είναι η γυμνή αλήθεια της ανθρώπινης ψυχής.

Ελπίδα, χιούμορ, απελπισία, θρίαμβος και το παράδοξο, όλα έχουν χωρέσει σε αυτές εδώ τις σελίδες. Ένα σπάνιο έργο, καμωμένο στο σκοτάδι και τη φωτιά, διαχρονικό και άμεσο, λέει μια από τις πιο αρχαίες και όμορφες ιστορίες του κόσμου. Εκείνη της επιβίωσης, του ταξιδιού που καταλήγει σε αγκάλιασμα αγαπημένων. Αυτές τις σκοτεινές ημέρες, δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο.

[Παλιά και πολυαγαπημένη συνήθειά μου: το ημερολόγιο! Ώρες και μέρες δυνατής συγκίνησης: Περίοδοι της ζωής μου που θ\' αξίζει να τις θυμάμαι ως τη στερνή μου πνοή. Σκέψεις κι\' αιστήματα που κάποτε με σέρνανε σιμά τους άβουλος κι\' ολόκληρα δοσμένον σ\' αυτές. Πρόσωπα που διάβηκαν στη ζωή μου, αλλά για λίγον καιρό κι\' άλλα μείνανε κοντά μου περισσότερο...
...όλ\' αυτά και πόσα άλλα, πολλές φορές στάθηκαν η Ύλη πολλών σελίδων "ατομικών τετραδίων" μου που άλλα τάκαψα κι\' άλλα τάσκισα σ\' ώρες ψυχικής ταραχής ή λιγοθυμιάς...
...Συχνά μετανοιώνω που δεν έγραψα δέκα φορές περσότερα, που δεν τα φύλαξα για να φτάσουν ως την στερνή μέρα της ζωής μου κι\' από κει στα χέρια της κορούλας μου.]