Ούτε που θυμάμαι πώς επέλεξα να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο. Δε θυμάμαι αν εμπρόκειτο για κάποια σχολική εργασία ή αν μόνη μου πήρα την πρωτοβουλία. Εγώ απλά το βρήκα μια μέρα στη βιβλιοθήκη μου και θεώρησα την υπόθεσή του ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Δεν άργησα να το ξεκινήσω και να χαθώ ανάμεσα στις σελίδες του. Το βιβλίο επικεντρώνεται κατά κύριο λόγο στο θέμα της ανορεξίας. Η Ζωή, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, έχοντας αλλάξει σχολείο εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών της οικογένειάς της, παρατηρεί περίεργες συμπεριφορές και πονηρά βλέμματα από τους νέους της συμμαθητές με αποτέλεσμα να αναρωτιέται ποιός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν γίνεται κοινωνικά αποδεκτή. Πολύ σύντομα θα ερωτευτεί και θα απογοητευτεί ενώ παράλληλα η δυσκολία της να προσαρμοστεί στο νέο σχολικό της περιβάλλον θα την κάνει να προσάψει ευθύνες στον εαυτό της. Πιστεύει πως για όλα τα παραπάνω ευθύνεται η εξωτερική της εμφάνιση και κυρίως το σώμα και τα κιλά της. Οι αλλαγές που θα κάνει πάνω της θα έχουν τρομακτικά αποτελέσματα αφού η Ζωή δεν έχει επίγνωση της κατάστασης στην οποία έχει έρθει έπειτα από πολλές εξευτελιστικές δίαιτες και πολλή εξαντλητική γυμναστική, με αποτέλεσμα να θέσει τη ζωή της σε κίνδυνο. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα, είναι ευκολοδιάβαστο, άμεσο και ιδιαίτερα σύγχρονο. Στις σελίδες του μπορεί κανείς να παρατηρήσει σελίδες ημερολογίου, γράμματα, άρθρα περιοδικών, συνομιλίες της πρωταγωνίστριας με τη μία και μοναδική κολλητή της, ακόμη και αληθινές φωτογραφίες! Τα παραπάνω κάνουν το βιβλίο ιδιαίτερα ευανάγνωστο και ελκυστικό, κυρίως για τις νεότερες ηλικίες. Ακόμη και οι γονείς της Ζωής παίρνουν θέση στην όλη υπόθεση και παρατηρούμε δύο ανθρώπους οι οποίοι αγωνιούν και φοβούνται για την κατάσταση της κόρης τους. Μέσα από αυτούς φανερώνεται η δυσκολία τους να διαχειριστούν ένα τόσο δύσκολο πρόβλημα και μαζί τους νιώθουμε κι εμείς την ανάγκη να βοηθήσουμε τη Ζωή, να σταθούμε δίπλα της και να την κάνουμε μια αγκαλιά λέγοντά της ότι όλα θα πάνε καλά. Η Ζωή δε διαφέρει σε τίποτα από όλα τα έφηβα κορίτσια εκεί έξω. Ποιο παιδί, ποιος έφηβος, ποιος ενήλικας δεν νιώθει την ανάγκη να νιώσει κοινωνικά αποδεκτός; Ποιος άνθρωπος εκεί έξω δεν έχει αμφιβάλλει έστω και μία φορά για την εξωτερική του εμφάνιση; Όποιος κι αν είσαι, όποια κι αν είναι η ηλικία σου, όποιο κι αν είναι το φύλο σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστείς έστω και μία φορά με την ηρωίδα. Σε μια κοινωνία όπου τα social media έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και μας επηρεάζουν με κάθε δυνατό τρόπο, είναι ανάγκη να "βροντοφωνάξουμε" σε όλα τα παιδιά, σε όλους τους νέους εκεί έξω ότι δεν πρέπει να μοιάσουμε σε κανέναν. Είμαστε αυτοί που είμαστε, έχουμε ένα συγκεκριμένο χρώμα δέρματος, ένα συγκεκριμένο ύψος, ένα καθορισμένο τύπο σώματος και ορισμένα κιλά -όσα κι αν είναι αυτά- και αυτό μας κάνει ξεχωριστούς. Δεν υπάρχει κανένας εκεί έξω που να είναι ακριβώς ίδιος με εμάς. Το ότι υπάρχουν μοντέλα με πολύ αδύνατα σώματα δεν σημαίνει ότι πρέπει όλοι να είμαστε αδύνατοι. Αντίστοιχα, το ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι καταναλώνουν πολύ μεγάλες ποσότητες φαγητού πιστεύοντας ότι έτσι θα καλύψουν κάποιο ψυχολογικό κενό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους μιμηθείς. Υπάρχει ανάγκη να υπενθυμίσουμε σε κάθε έφηβο εκεί έξω (γιατί πιστεύω ότι όλα ξεκινούν από πολύ νωρίς) ότι μοναδικό πρότυπο γι αυτόν θα πρέπει να αποτελεί η καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού του, χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να μπει σε "ιδανικά και τέλεια καλούπια". Τα κιλά, το ύψος, οι followers που πιθανόν να έχουν κάποιοι φίλοι σου δεν παύουν να είναι μερικοί μόνο αριθμοί. Είναι ανεπίτρεπτο να επιτρέψεις σε μερικούς αριθμούς να καθορίσουν και να επηρεάσουν τη ζωή σου. Ζήσε! Απλώς ζήσε! Ξύπνα με χαμόγελο, βάλε στόχους, κάνε όνειρα, πρόσεχε την υγεία σου, φρόντισε τον εαυτό σου, μη διστάσεις να μιλήσεις όταν νιώσεις την ανάγκη να μοιραστείς τα συναισθήματα σου με κάποιον. Φρόντισε όμως να απευθυνθείς στους σωστούς ανθρώπους, σε ανθρώπους που πραγματικά σε νοιάζονται και σε αγαπούν ή ακόμη κι αν δεν σε γνωρίζουν ξέρουν ποιο είναι το καλό σου λόγω τις ειδικότητάς τους. Ηρέμησε, πάρε μια βαθιά ανάσα και αφουγκράσου τον κόσμο γύρω σου και σκέψου. Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα με τα οποία μπορείς να καταπιαστείς και να σε καταλάβεις περισσότερο. Μπορείς να ανακαλύψεις πράγματα που παλιότερα δε γνώριζες και τώρα σου δίνουν χαρά, ένα αίσθημα ευχαρίστησης που έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν είσαι ψηλός ή κοντός, αδύνατος, κανονικός ή χοντρούλης. Μην κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου! Γίνε φίλος του! Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σε προσβάλλει! Ύψωσε το ανάστημά σου! Πάρε τη ζωή στα χέρια σου! Πλοκή (5/5)Θέμα (5/5)Σκηνικό (4/5)Συγγραφικό ύφος (5/5)Χαρακτήρες (5/5)Σασπένς (4/5)Γενική βαθμολογία: 4.5/5

«Ήθελα μόνο να χωρέσω», εξομολογείται στον αναγνώστη η έφηβη Ζωή, μαθήτρια λυκείου, και περιγράφει με ωμότητα, ρεαλισμό και αυτοεκτίμηση την περιπέτειά της με τη νευρική ανορεξία. Ένα κορίτσι, που απ’ ό,τι κατάλαβα ήταν απλώς στρουμπουλό, αλλάζει σχολικό περιβάλλον και αποχωρίζεται την κολλητή της φίλη, με την οποία όμως δε χάνονται. Οι ηλεκτρονικές τους τουλάχιστον συζητήσεις είναι σχεδόν καθημερινές. Ένας σχολικός χορός κι ένα φιλί είναι η αρχή του τέλους για την κοπέλα, η οποία βάζει στόχο να χάσει κάποια κιλά, σταδιακά όμως πέφτει στη μαύρη τρύπα της ανασφάλειας και θεωρεί τον εαυτό της φαγανό τέρας. Θα γλυτώσει από αυτόν τον εφιάλτη; Ποιος θα τη βοηθήσει; Οι γονείς της και η κολλητή της θα σταθούν δυνατοί για να ζήσουν τις χειρότερες στιγμές της ηρωίδας μας;

Ένα κείμενο εξαιρετικά καλογραμμένο, ανατριχιαστικό και ασφυκτικό. Ένιωσα στο πετσί μου την αλλαγή της Ζωής από ζωηρή έφηβη σε ανασφαλή και χαμηλής αυτοεκτίμησης ανορεξικιά. Είναι τρομερό το πώς αισθάνονται αυτά τα παιδιά και αξίζουν πολλά μπράβο στη συγγραφέα για τη σωστή σκιαγράφηση του χαρακτήρα και για την εξαιρετική απόδοση της ψυχολογίας της και του κοινωνικού αντίκτυπου. Η αφήγηση εναλλάσσεται: πότε μιλάει η Ζωή, πότε εναλλάξ οι γονείς της, πότε συζητάει στο chat με την κολλητή της, πότε ανταλλάσσουν μηνύματα στο κινητό. Η ιστορία ρέει και η μεταστροφή του κλίματος από ευχάριστο, ανέμελο, εφηβικό σε εφιαλτικό, κλειστοφοβικό, επισφαλές είναι αμείλικτα κλιμακωτή.

Χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, χωρίς κορώνες και αναθέματα, χωρίς να πανικοβάλλει τον αναγνώστη, η κυρία Κάσδαγλη περιγράφει μια εφιαλτική ζωή που στοιχειώνει πολλές κοπέλες της εποχής μας, με ενδιαφέρον, διεισδυτικότητα και μια αγωνία να μην απομακρυνθεί συναισθηματικά από την αφήγηση. Οι σκέψεις και η αλλαγή της νοοτροπίας της Ζωής με εξόργισαν, αρχικά νομίζοντας λόγω της αμυαλιάς της να σκέφτεται έτσι για το φαγητό, όμως σύντομα κατάλαβα ότι οργίστηκα που ένιωσα ανήμπορος να τη βοηθήσω. Όλα είναι μέσα στο μυαλό και αν δεν υπάρχει χαραμάδα, η πόρτα δεν ανοίγει ολότελα. Ένιωσα τον ιδρώτα και τον φόβο των γονιών, την αδυναμία τους να προσφέρουν κάτι στο παιδί που έφεραν στον κόσμο, ένιωσα την αποστροφή της κοπέλας για κάθε τι βρώσιμο και περίμενα με λαχτάρα το τέλος, ελπίζοντας το κορίτσι να σωθεί έστω και την τελευταία στιγμή.

Το μυθιστόρημα αυτό πρέπει να διαβαστεί από γονείς και εφήβους, ώστε να προσέξουν λίγο περισσότερο, γιατί όταν συνειδητοποιήσουν την ασθένεια, τότε θα είναι αργά. Το κείμενο είναι συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό. Μην το χάσετε με τίποτα, γιατί ένα παιδί δίπλα σας πεινάει αλλά δε θα τραβήξει την προσοχή σας πάνω του.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Είχαν όλους τους γιατρούς. Διαιτολόγο, ψυχίατρο, παιδίατρο. Παθολόγο και εργοθεραπευτή. Γιατί τόσοι γιατροί; σκεφτόμουν. Γιατί τόσοι γιατροί για να κάνουν ένα παιδί να φάει; Τι δεν καταλαβαίνω, Ζωή;» (σελ. 115).

«Στην ψυχοθεραπεία δεν υποτίθεται ότι πας για να μιλήσεις σε κάποιον; Ε, εγώ δε μιλάω. Τι να πω; Αν πω αυτά που σκέφτομαι, θα με κλείσουν μέσα. Αν πω αυτά που αισθάνομαι, δε θα καταλάβει κανείς (ουτ’ εγώ καταλαβαίνω). Αν πω ότι δεν ξέρω τι αισθάνομαι, θα αποδειχτεί για μία ακόμη φορά ότι είμαι χαμένη περίπτωση» (σελ. 183).