Περί ποιητικής

Η Ειρήνη τοποθετείται εξαρχής για την ποιητική της (όχι την ποίησή της ) με το πρώτο της ποίημα τη «ρητορική ένδεια»

Θα μπορούσαμε να θεωρήσομε ένα φάσμα,στο οποίο τοποθετούνται οι ποιητές, ανάλογα με το πώς αισθάνονται απέναντι στα ποιήματά τους, στο ένα άκρο του οποίου είναι «ο γονέας», αυτός που γεννά, και στο άλλο ο «μάστορας», αυτός που φτιάχνει.

Όταν το παιδί βγει με μαύρα μάτια, τελείωσε το πράγμα για τον γονέα, αλλά όχι για τον μάστορα.

Μοιάζουν οι λέξεις μου παιδιά ορφανά

Λέει η Ειρήνη

Όχι μόνο παιδιά, αλλά και ολότελα ορφανά.

Έχω παρατηρήσει ότι οι ποιητές που αισθάνονται έτσι (γονείς) έχουν ένα πολύ πλούσιο ποιητικό σκηνικό. Ο ποιητικός χώρος

Το ποιητικό της σύμπαν της Ειρήνης είναι ένα σκηνικό φτιαγμένο με τα υλικά του ονείρου, τα οποία έχουν τοποθετηθεί με την ελευθερία του ονείρου.

(Αετοί, νύχτες, σύννεφα φωτιάς, κοχύλια, αλάτι, σχοινιά, πετράδια του βυθού, λάβα του κενού, γκρεμοί, βότσαλα μαύρα, άνεμοι, ξεραμένες λίμνες με σκιαγμένα πουλιά, ήχους, ήχους τα ουρανού, ήχους ακέραιους, ψιθύρους, βοή, ήλιους σταχτείς, πέτρινους κήπους, πέτρες που ρίζωσαν στη θάλασσα, λιοντάρια που κατέβηκαν από τα όρη…)

πρόσωπα …

Και μέσα σ αυτό το σκηνικό κινούνται πρόσωπα …

παιδιά με αστεράτα μάτια, ο Θερσίτης απ τ ακρογιάλια του Ομήρου, η Θέτις,ο Οδυσσέας, ο Κεβριόνης, κάποιος μοναχός με την απόκρυφη γνώση, ο Νικολάι Σταβρόγκιν από τους δαιμονισμένους μια κοπέλα που την σκεπάζουν οι αετοί …

το ποιητικό εγώ

Αλλά όχι μόνο αυτοί.

Όταν ονειρευόμαστε, το σκηνικό του ονείρου, που μοιάζει τόσο με το σκηνικό του ποιήματος, το φτιάχνομε εμείς οι ίδιοι, με την ίδια ελευθερία, με την ίδια ομορφιά.

και έχει και το όνειρο, όπως και το ποίημα πρόσωπα που κινούνται μέσα στους τόπους αυτούς, αλλά πάντα στα ονειρά μας πρωταγωνιστής είναι το ονειρικό μας εγώ ακόμα και στην έσχατη περίπτωση που είναι απλώς θεατής.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει κι εδώ.

Στα ποιήματα της Ειρήνης, μέσα στα ονειρικά αυτά σκηνικά, υπάρχει ένα αντίστοιχο ποιητικό εγώ, μια γυναίκα, «εξαρχής ενοχή», «εύθραυστη», «εκ γενετής αλλοπαρμένη», ένας άνθρωπος που αισθάνεται αφόρητη πλήξη στην ασφάλεια, και ονειρεύεται τον κίνδυνο, `που θέλει να επανασυνδεθεί με το αλάτι μέχρι να εκπνεύσει όλη τη αηδία του κόσμου, που την θέλγουν οι ακατανόητοι γκρεμοί του νου, κρυμμένη στο μάτι ενός κύκλωπα, που νυσταγμένος και νωθρός κουβαλά την ψυχή της στο βαλτωμένο του βλέμμα με σύρματα κουβαριασμένα εντός της …

«παρείσακτη», «συνένοχη», «μ ένα μονίμως ιδιόρρυθμο χαμόγελο»,

αλλά και με μάτια γεμάτα σπασμένα πετράδια….