Σε μέρες που η κοινωνία βολοδέρνει χειμαζόμενη, το Πολυτεχνείο παραμένει μείζον παράδειγμα και παρακαταθήκη της τιμής και υπερηφάνειας όλων εκείνων που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται. Από το μαθητή Διομήδη Κομνηνό, που πρόταξε τα γυμνά στήθη του κι έπεσε νεκρός το βράδυ εκείνης της Παρασκευής, μέχρι τις φοιτήτριες και τους φοιτητές· από τον εικοσάχρονο Μιχάλη Μυρογιάννη και την εν ψυχρώ δολοφονία του μέχρι τους υπαλλήλους και τους εργάτες, όλες και όλοι μετείχαν σε μια θαυμαστή διαδικασία αυτοπραγμάτωσης. Και αν σε πολλούς, προικισμένους με ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα, μες στα χρόνια καταστάλαξε μια πικρή δόση ματαίωσης, ήρθαν κι ακόμα έρχονται ποιητές και πεζογράφοι μας για να διασώσουν τα απομεινάρια από την αληθινή ιστορία του.
Σαράντα χρόνια από την εξέγερση, "Το μελάνι φωνάζει: Η 17η Νοέμβρη στη λογοτεχνία", αναθεωρημένο και συμπληρωμένο, διατηρεί τη στιβαρότητα της συλλογικής μνήμης όπως αυτή μετουσιώθηκε σε λόγο.

Εκατόν δώδεκα ποιητές και πεζογράφοι -όπως οι ποιητές Νικηφόρος Βρεττάκος, Γιώργος Βαφόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Λίνα Κάσδαγλη, Τζένη Μαστοράκη, Λευτέρης Πούλιος, Γιάννης Ρίτσος, Τάκης Σινόπουλος, Κυριάκος Χαραλαμπίδης κ.ά., και όπως οι πεζογράφοι Έλλη Αλεξίου, Βασίλης Βασιλικός, Μάρω Δούκα, Λιλή Ζωγράφου, Γιώργος Ιωάννου, Νίκος Κάσδαγλης, Φώντας Κονδύλης, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Κωστούλα Μητροπούλου, Κώστας Ταχτσής, Ευγενία Φακίνου, Νίκος Χουλιάρας κ.ά.- με τη σφραγίδα της άξιας γραφής τους, καταθέτουν τη μαρτυρία της εξέγερσης που, ενώ υπονομεύθηκε πανταχόθεν και παραχαράχθηκε, άντεξε και κατέστη, δίπλα στην Εθνική Αντίσταση, το απαύγασμα του αγωνιστικού φρονήματος.