Η ζωή της Νατάσα Κάμπους αλλάζει ριζικά το 1998, όταν ήταν μόλις 10 χρονών και κατευθυνόμενη προς το σχολείο της, απήχθη από τον 35χρονο Βόλφγκανγκ Πρίκλοπιλ. Ο εφιάλτης για το νεαρό κορίτσι έχει μόλις ξεκινήσει. Για 8 ολόκληρα χρόνια ο κόσμος της όλος συρρικνώνεται σε μόλις πέντε τετραγωνικά, καθώς ο απαγωγέας την κλειδώνει στο υπόγειο του σπιτιού του, σε ένα μπουντρούμι.

Ο άντρας αυτός της έκλεψε τα πάντα: τη ζωή, την αθωότητα, την παιδική της ηλικία, κομμάτια της ψυχής της.

Καμιά φωνή, κανένας ήχος, καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Η Νατάσα έχασε την αίσθηση του χρόνου. Η λογική ακροβατεί σε ένα σκοινί και φλερτάρει επικίνδυνα με την τρέλα και το παραλογισμό. Όλα μοιάζουν παρανοϊκά. Προσπαθεί να καταλάβει, να εξηγήσει, να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα. Γιατί εγώ; Γιατί συνέβη αυτό σε εμένα;; σκέφτεται με παράπονο.

Παγιδευμένη, μόνη, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι παγιδευμένη σε έναν κόσμο όπου όλοι οι κανόνες που γνώριζε είχαν καταργηθεί. Είχε γίνει ένα κομμάτι της αρρωστημένης φαντασίας ενός ψυχοπαθούς.

Ο απαγωγέας είχε δυο όψεις, δυο πλευρές στο χαρακτήρα του που μόνο η Νατάσα γνώριζε. Από τη μια, είχε μια ισχυρή εμμονή με την εξουσία και την καταπίεση. Από την άλλη, είχε μια σχεδόν ασίγαστη ανάγκη για αγάπη και αναγνώριση. Η απαγωγή της Νατάσας τελέσθηκε για να την «διαμορφώσει» σαν άνθρωπο και χαρακτήρα όπως εκείνος ήθελε, προκειμένου να μπορέσει να ικανοποιήσει και τις δυο αυτές αντίθετες πλευρές.

Η Νατάσα πάλεψε, δεν αφέθηκε, δεν κατέθεσε τα όπλα, εναντιώθηκε στις παράλογες απαιτήσεις του, έστω και αν ήξερε κάθε φορά πως το κόστος αυτής της αντίστασης και απόφασής της θα ήταν επίπονο.

Εξευτελισμός

Ταπείνωση

Ξυλοδαρμός

Ψυχική κακοποίηση

Εκφοβισμός

Παρά τα όσα υπέστη ή τα όσα δυσάρεστα συναισθήματα και αν γεννιόντουσαν στην παιδική ψυχή της, η Νατάσα δεν εγκατέλειψε τον αγώνα. Τίποτα δεν την «έσπασε». Ίσως να λύγισε κάποιες φορές, αλλά δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Έγινε πιο δυνατή. Μέσα από αυτή την επανάσταση είχε ένα είδος ισχύος απέναντι στον δράστη και συνειδητοποίησε πως ως προσωπικότητα υπήρχε ακόμη και δεν είχε εκφυλιστεί σε ένα άβουλο αντικείμενο.

Ελευθερία. Απόδραση. Διαφυγή. Οι μόνες λέξεις που της έδιναν δύναμη και κίνητρο για να συνεχίσει να προσπαθεί και να αντιστέκεται. Η φλόγα της ελπίδας σιγόκαιγε. Δεν έσβησε ποτέ. Και δικαιώθηκε. Άξιζε κάθε θυσία, κάθε πόνος και δάκρυ, όταν το 2006 ανέπνευσε μετά από 8 ολόκληρα χρόνια τον αέρα της ελευθερίας.

«Κοιτάζω μπροστά με αισιοδοξία. Γιατί αυτό που έζησα μου δίνει και δύναμη: επιβίωσα από τη φυλάκιση στο μπουντρούμι, απελευθέρωσαν τον εαυτό μου και στάθηκα όρθια. Ξέρω ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα με τη ζωή στην ελευθερία. Και αυτή η ελευθερία ξεκινάει μόλις τώρα, τέσσερα χρόνια μετά την 23η Αυγούστου του 2006. Μόνο τώρα μπορώ να πω πραγματικά: ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!»

Το βιβλίο αυτό είναι μια αυτοβιογραφία, ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα που θα σας ραγίσει την καρδιά, διαβάζοντας αυτά που ένιωσε και βίωσε η Νατάσα. Θα πονέσετε, θα στεναχωρηθείτε, θα θυμώσετε, θα προβληματιστείτε ιδίως αν είστε γονείς, αλλά στο τέλος ένα χαμόγελο ανακούφισης και δικαίωσης θα χαραχτεί στα χείλη σας. 9 / 10