[...] Ως προς τη διάρθρωση της παρούσας εργασίας: Επειδή φρονώ ότι το έργο του Πλάτωνος - όπως και κάθε μεγάλου δημιουργού - είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τη ζωή του, η οποία στην περίπτωση του φιλοσόφου υπήρξε πολύπλαγκτη και σφράγισε τον προσανατολισμό της σκέψης του και τις αποφάσεις του (η γνωριμία κυρίως με τον Σωκράτη, οι τριάντα τύραννοι, ο θάνατος του διδασκάλου, η περιπέτεια της Σικελίας, η δολοφονία του Δίωνος), γι\' αυτό έκρινα σκόπιμο να εκθέσω πρώτα αδρομερώς την πολιτική του φιλοσοφία, ώστε ο αναγνώστης, μυημένος γενικά στις κατευθυντήριες αρχές της πολιτικής, κυρίως, σκέψης του φιλοσόφου, όπως αυτές εκφράσθηκαν στους διάλογους της νεότητας και της ωριμότητας, να παρακολουθήσει ευχερέστερα το πολιτικό του πρόγραμμα στο τελευταίο αυτό έργο της περιόδου των γηρατειών, με το οποίο οικοδομεί μια πολιτειακή ουτοπία, ένα δεύτερο άριστο πολίτευμα μετά την πολιτεία της "Πολιτείας".

Έκρινα, επίσης, σκόπιμο να παραθέσω, πριν μεν από τον σχολιασμό των δώδεκα βιβλίων των "Νόμων" και της "Επινομίδος", ένα σύντομο κεφάλαιο, "Οι Νόμοι σε τίτλους", με το οποίο προϊδεάζεται ο αναγνώστης για το σύνολο των θεμάτων που διαλαμβάνονται στο έργο, μετά δε την ολοκλήρωση της επεξεργασίας του διαλόγου, αφενός μεν μια συνοπτική απόδοση του (Παράρτημα Ι), για όσους επιθυμούν να επαναφέρουν στη μνήμη τους τα βασικά σημεία του έργου, και αφετέρου τρία άλλα Παραρτήματα (II, III, IV), που αναφέρονται το μεν δεύτερο στον "Νυκτερινόν Σύλλογον" (XII, 961b-c) - "την κεφαλή και την ψυχή της πολιτείας", θέμα κομβικό για την όλη λειτουργία της πολιτείας τοον Νόμων, διαφιλονικούμενο και δυσερμήνευτο - το τρίτο στην καταγραφή των αδικημάτων και των ποινών που αυτά συνεπάγονται (Κατάλογος αδικημάτων και ποινών) όπως εκτίθενται κατά βιβλίο σε όλο το έργο, το δε τέταρτο στην κρίση του Αριστοτέλη για τους "Νόμους", όπως αυτή καταγράφεται στα "Πολιτικά".

Η αντικριστή, τέλος, παράθεση του αρχαίου κειμένου προς την ερμηνευτική προσέγγιση - μολονότι δεν υπάρχει βέβαια ως προς το περιεχόμενο πλήρης αντιστοιχία, σελίδα προς σελίδα - νομίζω ότι βοηθεί τον αναγνώστη να παρακολουθήσει ευχερέστερα τον σχολιασμό σε σχέση με το αρχαίο κείμενο, στο οποίο μπορεί να προσφεύγει κάθε φορά που η ερμηνευτική προσέγγιση παρουσιάζει ελλείψεις, ασάφειες ή άλλες δυσλειτουργίες. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)