Μολις το τελειωσα... Μια καλή ιστορια! Τουλαχιστον το τελος μου αρεσε!! Διαβαζεται ευκολα...

Ένα βιβλίο για την αληθινή φιλία που όμως δεν με ενθουσίασε και μπορώ να πω με απογοήτευσε.Μου φάνηκε κουραστικό και ρηχό.Βασικά μιλά για την σχέση των δύο λαών που είναι τόσο διαφορετικοί όσο και όμοιοι και θίγει την φιλία προς τον γείτονα λαό με τις εκάστοτε αντιλήψεις της επαρχίας αλλά και τις προκαταλήψεις.Φυσικά δεν απουσιάζει και ο έρωτας και μάλιστα με μια ηρωίδα που έρχεται αντιμέτωπη και αγγίζει την εξαθλίωση και στο τέλος κατακτά την ηρεμία και την χαρά.

Σε ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου, απέναντι από τις τουρκικές ακτές, μεγαλώνουν μαζί δυο αγόρια, ο Λευτέρης και ο Οκάν. Ψαρεύουν κάθε μέρα μαζί με τους πατεράδες τους, ανταλλάσσουν απόψεις, σκέψεις και συναισθήματα, γίνονται στενοί φίλοι. Με το χρόνο η φιλία τους δένεται σφιχτά κι αρχίζουν οι κοινωνικές επισκέψεις της οικογένειας του τουρκόπουλου στο καλύβι των γονιών του Ελληνόπουλου. Παράλληλα στο νησί φτάνει η Κατερίνα, την οποία ο Λευτέρης συμπαθεί, καταφέρνει να του ανοιχτεί και γίνονται πολύ καλοί φίλοι. Όταν ενηλικιώνονται, ο Λευτέρης φεύγει για την Αθήνα να σπουδάσει και ο Οκάν φεύγει για σπουδές στη Σμύρνη. Τελικά ο Λευτέρης κατατάσσεται στην Πολεμική Αεροπορία και γεμάτος χαρά πέφτει τυχαία πάνω στην Κατερίνα, με την οποία επιτέλους ζουν τον έρωτά τους. Το 1974, με την κορύφωση της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ο Λευτέρης, καταρρίπτει ένα τουρκικό αεροσκάφος παρά τις αντίθετες διαταγές του διοικητή του. Η απερισκεψία του αυτή του στοιχίζει μια δίμηνη παύση καθηκόντων, οπότε επιστρέφει σπίτι κι αρχίζεί να νοσταλγεί το νησί του. Όταν παίρνει την απόφαση να γυρίσει στο πατρικό του τον περιμένει μια έκπληξη!Θα μείνω στην κεντρική ιδέα του βιβλίου, που ειναι εξαιρετική: η ειρήνη και ότι δεν έχουμε τίποτα σημαντικό να μας χωρίζει από τους Τούρκους, άνθρωποι κι αυτοί, άνθρωποι κι εμείς. Μέσα από τη φιλία των δυο αγοριών μεταδίδεται ένα φιλειρηνικό μήνυμα που βρίσκει εφαρμογή σε όλες τις πανανθρώπινες σχέσεις: ειρήνη και τίποτε άλλο! Η παιδική ηλικία που περιγράφει ο συγγραφέας είναι πολύ όμορφη, γεμάτη νοσταλγικές εικόνες, αθωότητα, ειλικρίνεια, αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη και μια γερή φιλία.Δυστυχώς, κατ' εμέ, όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται, αρχίζουν μακροσκελείς εσωτερικές σκέψεις των πρωταγωνιστών, η υπόθεση τραβάει σε μάκρος ενώ θα μπορούσε να ξετυλιχτεί πολύ πιο γρήγορα, και το πιο παρατραβηγμένο όλων είναι η περίπτωση της Κατερίνας. Γιατί, από τη στιγμή που το κείμενο, αν και αδύναμο λογοτεχνικά, στηρίζει μια όμορφη έννοια όπως αυτή της αδελφοσύνης και της ειρήνης, περιγράφει όμορφα τα αθώα παιδικά νιάτα, πρέπει ξαφνικά η Κατερίνα, όταν έρχεται στην Αθήνα να σπουδάσει, να χρησιμοποιήσει το κορμί της για να περνάει τα μαθήματα και μετά να γίνει πόρνη; Και όταν ξαναβρεί τον Λευτέρη, ο μεν Λευτέρης να τη δεχτεί γι' αυτό που είναι σχεδόν ανώδυνα κι εκείνη να αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά να μπει στον ίσιο δρόμο; Αν είχαμε κάποια άλλη, ρομαντική ιστορία για την τύχη της Κατερίνας στην πρωτεύουσα, η όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου θα ήταν καλύτερη. Επίσης, πώς είναι δυνατόν ο Λευτέρης, που μεγάλωσε με τουρκάκι, να καταλήξει να μισεί τόσο πολύ τους Τούρκους και να θολώσει τόσο πολύ ώστε να θέλει να καταρρίψει έναν άγνωστο Τούρκο που μπήκε στο FIR της πατρίδας του; Όσο σκληρή κι αν είναι η εκπαίδευση, αν έχεις γαλουχηθεί με τέτοια συναισθήματα φιλίας δύσκολα θα φτάσεις στα άκρα!Η ανατροπή του βιβλίου μου άρεσε, γιατί περίμενα ότι το τούρκικο αεροπλάνο που κατέρριψε ο Λευτέρης θα το πιλοτάριζε ο Οκάν και έτσι ο Οκάν θα σκοτωνόταν αλλά έχουμε μια ωραία έκπληξη κι ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να εμπλουτίσει το κείμενο με όμορφες και συγκινητικές σκηνές που τονίζουν την ομοιομορφία μας με τον γείτονα λαό.