Από την παραδοσιακή Βρετανική ανατροφή της, η ζωή της Αλίκης Μπέιλυ την οδήγησε σε πολλές κατευθύνσεις, αλλά πάντοτε σε μια κατεύθυνση: προς την στιγμή όπου μέσω δραστικών προσωπικών εμπειριών πολλών ειδών απόκτησε μια σύνθεση άποψης και κατανόησης και μια απόλυτη πεποίθηση ότι μια θεία ζωή διαπερνά και ζωογονεί τη μια ανθρωπότητα και ότι το Σχέδιο για την ανθρωπότητα χρειάζεται τη συνεργασία και την υπηρεσία εκπαιδευμένων και αφοσιωμένων ανθρώπων νοήμονα πληροφορημένων πάνω στις παγκόσμιες υποθέσεις, σε συνεργασία με εκείνους που αποτελούν την πνευματική Ιεραρχία, την εσώτερη κυβέρνηση του πλανήτη. Το έργο της ζωής της έγινε αναπόσπαστο μέρος αυτής της σύνθεσης και πραγμάτωσης. Χωρίς καθόλου να χάσει κάποια από τις ανθρώπινές τις ποιότητες και εμπλοκή, η ψυχή της ανέλαβε την υποχρέωση προς το Διδάσκαλό της, και η προσωπικότητά της παρείχε πλήρη συνεργασία στο πεδίο της αποδεχόμενης υπηρεσίας της.
Βασικά το έργο της αναπτύχθηκε διπλά - η υπηρεσία μαθητεία της που συμπεριλάμβανε την εγκαθίδρυση μιας εσωτερικής σχολής και την αρχικά απρόθυμη συμφωνία της να εργασθεί με τον Θιβετανό, Ντζβαλ Κουλ, στη συγγραφή μιας σειράς βιβλίων που παρουσιάζουν την επόμενη φάση στη συνέχιση της διδασκαλίας της Προαιώνιας Σοφίας για το παρόν και άμεσο μέλλον.

Προς το τέλος της ζωής της, η Αλίκη Μπέιλυ κάπως απρόθυμα συμφώνησε να γράψει την αυτοβιογραφία της. Αυτό που τελικά την έκανε να γράψει για τη ζωή της ήταν ένα γράμμα που πήρε το 1941 από ένα φίλο που, όπως λέει η ίδια, από τη Σκωτία, ο οποίος ένιωθε βαθιά ότι "θα πρόσφερα μια πραγματική υπηρεσία αν μπορούσα να δείξω στους ανθρώπους πώς έγινα αυτό που είμαι απ\' αυτό που ήμουν. Θα ήταν χρήσιμο να ξέρουν πώς ένας φανατικός, ορθόδοξος Χριστιανός εργάτης μπορούσε να γίνει πασίγνωστος δάσκαλος του αποκρυφισμού."