Θα το καταλάβουν καλύτερα οι ιατροί αναγνώστες

Το παράτησα στη σελ. 140. Δε γέλασα πουθενά. Δεν ξέρω τι μου έφταιξε: η απουσία πλοκής; η συμπεριφορά των γιατρών; τα inside jokes που εγώ δεν τα κατέχω; η σωρεία βωμολοχιών (ο άρρωστος πεθαίνει κι εγώ κοίταζα τα β... της και μετά τον έχωνα στο μ... της και τελειώσαμε μαζί πάνω στα αίματα κλπ.); το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι θεωρούνται ανεξαιρέτως "τελειωμένοι" και κανόνας νο 1 "Οι τελειωμένοι δεν πεθαίνουν ποτέ;"; "η μόνη καλή εισαγωγή είναι η νεκρή εισαγωγή;" "παροχή ιατρικής φροντίδας είναι να κάνεις όσο το δυνατόν λιγότερα;" Για να μην πω για το άλλο, ότι "γυαλίζεις" όσο μπορείς καλύτερα τον ασθενή ώστε να τον "φορτώσεις" σε άλλο τμήμα αλλά φρόντισε τα πάντα να είναι τέλεια γιατί θα σου τον κάνουν "γκέλα" και θα στον γυρίσουν πίσω!Λυπάμαι, οι γιατροί για μένα εξακολουθούν να είναι επιστήμονες (ναι, ακόμη και στην Ελλάδα) και δε μου είναι εύκολο να μπω στον μικρόκοσμό τους, οπότε αυτό το βιβλίο φεύγει άμεσα από τα προς ανάγνωση και πάει σε κολλητή μου γιατρό να μου πει τη γνώμη της.

Στο μόνο σημείο που γέλασα είναι στην ατάκα: "Η ζωή είναι σαν το πέος, όταν είναι μαλακό δεν μπορείς να το παίξεις κι όταν είναι σκληρό σε πηδάει".