Ένα αστείο γυναικείο βιβλίο, με ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα και happy end. Χωρίς εμβάθυνση, χωρίς ιδαίτερες απαιτήσεις. Σας χαλαρώνει, το ρουφάτε σταγόνα-σταγόνα ή μονοκοπανιά (ανάλογα πόσο σας έχει κερδίσει) και διαβάζετε διάσπαρτα στις σελίδες του αποσπάσματα από την καθημερινότητά μας: βόλτα με το ΚΤΕΛ, ξεχασμένο ελληνικό χωριό, απόλυση νέας κοπέλας, διακοπές στην Τζιά, ψέματα, απιστίες και κοροϊδία στο σύγχρονο γάμο.

Κάπου κάπου γέλασα, δε λέω, οι εικόνες που μας χαρίζει απλόχερα η συγγραφέας δε θα σας κρατήσουν σοβαρούς με τίποτα. Προσέξτε να περιτριγυρίζεστε από δικούς σας ανθρώπους, αλλιώς θα παρεξηγηθείτε από τα χάχανα.

Η Ανδριάνα απολύεται, ο γάμος της περνάει κρίση, στη ζωή της επανεμφανίζεται ο παλιός της έρωτας, έχει να νατιμετωπίσει τις φοβίες της ετεροθαλούς αδελφής της και τη μοναξιά της μάνας της μετά το δεύτερο γάμο, η κολλητή της ζει σε μια ροζ τσιχλόφουσκα, πράγματα δηλαδή που δύσκολα θα βρείτε να συμβαίνουν γύρω σας (ταυτόχρονα), όμως ίσως ακριβώς εκεί έγκειται η κωμική επιτυχία του κειμένου.

Κάποια καλά αποσπάσματα που σε βάζουν σε σκέψεις, κάποια πολύ αστεία περιστατικά, ένα όμορφο τέλος, τι άλλο θέλετε να κρατάτε στα χέρια σας όταν σας χαϊδεύουν οι ζεστές ακτίνες του ήλιου και ο δροσερός αφρός των κυμάτων;

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

\"Σκέφτομαι πως αν τελικά πάρω διαζύγιο, θα βιώνω για πολύ καιρό (ίσως για πάντα;) αυτό που αισθάνομαι αυτή τη στιγμή, τη μοναξιά μιας άδειας αρένας. Δηλαδή, παίρνεις μία, δύο (ακόμα και τρεις) βαθιές ανάσες και βγαίνεις έξω για να δώσεις μάχη. Γιατί ξέρεις ότι θα πρέπει να αγωνιστείς για το μερίδιό σου στην ευτυχία. Ξέρεις ότι θα χρειαστεί να αναμετρηθείς με τα θηρία, τους άντρες. Το άλλο φύλο. Είσαι λοιπόν προετοιμασμένη ψυχολογικά για έναν αγώνα με αγριεμένα λιοντάρια κι ένα αδηφάγο κοινό που θα κάνει το στάδιο να σείεται από τη μανία του, προκειμένου να απολαύσει τον αιματηρό αγώνα. Η αδρεναλίνη είναι στο φουλ, τα μηνίγγια χτυπάνε σα βαριοπούλες κι εσύ ξεπροβάλλεις ποδαράκι στην αρένα. Οι υπεύθυνοι όμως, αντί για πολλά κι άγρια λιοντάρια, σου πετάνε μόνο ένα. Κουτσό, τυφλό, ίσως και μαστουρωμένο, Που κάθεται και σε κοιτάει. Στην αρχή. Μετά ρίχνει κι έναν υπνάκο πάνω στη σκηνή. Το κοινό, όπως είναι φυσικό, γιουχάρει και σου ρίχνει λεμονόκουπες για να αποχωρήσεις μια ώρα αρχύτερα. Κάπως έτσι αισθάνομαι τώρα. Βλέπω το μέλλον μου κοιτώντας το παρόν μου\" (σελ.57-58).

\"Ήμουν δηλαδή η γυναίκα-αστερίας. Ο όρος ήταν ευγενική χορηγία της Τζίνας θέλοντας να αποδώσει γλαφυρά ότι άνοιγα πόδια, χέρια και απλά του καθόμουν\" (σελ. 77).

\"Κουνάω το κεφάλι μου απογοητευμένη. Ούτε η κρίση, απ\' ό,τι φαίνεται, δε μας έχει ταρακουνήσει αρκετά για να σταματήσουμε να ζούμε φούσκες και στην προσωπική μας ζωή. Ενώ έχουμε δει σε όλα τα υπόλοιπα πού μας οδήγησε η μεγαλύτερη φούσκα απ\' όλες\" (σελ. 217).

\"Ώριμοι, συνειδητοποιημένοι, ελεύθεροι. Ελεύθεροι πια από άλλους, από φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά κυρίως απελευθερωμένοι από τους ίδιους μας τους φόβους και τις αδυναμίες που δε μας άφησαν να δούμε καθαρά. Ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη φορά. Τώρα που κάποια παλιά μας κομμάτια έχουν πεθάνει, ίσως βρούμε το χώρο για να γεννηθούν κάποια καινούργια\' (σελ. 291).