Πολύ χαίρομαι που η συγγραφέας δεν έχει χάσει ούτε τη φόρμα της ούτε το στυλ της ούτε τις ιδέες της. Λάτρεψα το ΥΓ. Σ' αγαπώ, δυστυχώς δεν έχω διαβάσει τα υπόλοιπα βιβλία της και τώρα έφτασε στα χέρια μου το τελευταίο της. Εξίσου καλογραμμένο, εξίσου φρέσκο, εξίσου πρωτότυπο, λίγο αδύναμο το κεντρικό θέμα αλλά το βιβλίο δεν το απορρίπτω με τίποτα!

Η Κίτυ Λόγκαν τίναξε στον αέρα την καριέρα και την προσωπική ζωή ενός άτυχου καθηγητή γυμνασίου: τον κατηγόρησε για σεξουαλική παρενόχληση μαθήτριάς του αλλά αποδείχτηκε σκευωρία απελπισμένων κορασίδων που τον είχαν βάλει στο μάτι. Η ζωή της διαλύεται σε χίλια κομμάτια. Οι γονείς της κρύβονται από ντροπή, ο σύντροφός της την παρατάει, το περιοδικό τη βάζει σε διαθεσιμότητα. Τελευταία της ελπίδα η διευθύντρια του περιοδικού και θερμός υποστηρικτής της, Κόνστανς Ντιμπουά, η οποία όμως πεθαίνει από καρκίνο. Έτσι, η Κίτυ βρίσκεται μόνη σε μια άγρια ζούγκλα και έχει στα χέρια της μόνο μια λίστα με 100 ονόματα άγνωστων ανθρώπων που της εμπιστεύτηκε η Κόνστανς με την παράκληση να βρει τον συνδετικό κρίκο αυτών των ατόμων και να γράψει την ιστορία τους! Και σα να μην έφτανε αυτό ο νέος διευθυντής απαιτεί να ετοιμάσει το κείμενο σε 2 εβδομάδες!

Αγωνία λοιπόν, ερωτηματικά, συνεντεύξεις και κόντρα συνεντεύξεις, η Κίτυ εξαπατάται, πιέζεται, σκέφτεται, αγχώνεται, γενικά ωριμάζει και βγαίνει διαφορετική από όλη αυτήν την περιπέτεια. Ωραίοι διάλογοι, ωραίες περιπτώσεις ανθρώπων και ιστοριών που έχουν να πουν, ωραία πλοκή και ωραίο το δέσιμο στο φινάλε όλων των αναγκών των έξι ανθρώπων που κατέληξε η Κίτυ να μιλήσει. Ένα βιβλίο για την αγάπη, τη μοναξιά, την απογοήτευση, την ειλικρίνεια, τα αισθήματα, την επιμονή και την υπομονή. Με το απαραίτητο happy end και την αισιόδοξη νότα στο φινάλε.

SPOILER

Τι κοινό είχαν τελικά αυτοί οι άνθρωποι; "Αν διαλέξεις τυχαία εκατό ανθρώπους από τον τηλεφωνικό κατάλογο δε θα βρεις μόνο μία ιστορία, θα βρεις εκατό ιστορίες, γιατί όλοι, ο καθένας από εμάς, έχει μία ασυνήθιστη ιστορία να διηγηθεί. Κάθε συνηθισμένος άνθρωπος έχει μία ασυνήθιστη ιστορία να διηγηθεί. Μπορεί όλοι να νομίζουμε ότι είμαστε ασήμαντοι, ότι οι ζωές μας είναι βαρετές, μόνο και μόνο επειδή δεν κάνουμε αξιομνημόνευτα πράγματα ή δε φιγουράρουμε στα εξώφυλλα περιοδικών ή δεν κερδίζουμε βραβεία. Η αλήθεια όμως είναι ότι όλιοι κάνουμε κάτι συναρπαστικό, κάτι γενναίο, κάτι που θα πρέπει να μας κάνει υπερήφανους. Κάθε μέρα, οι άνθρωποι κάνουν πράγματα που περνούν απαρατήρητα. Γι' αυτά τα πράγματα θα πρέπει να γράφουμε. Για τους αφανείς ήρωες, τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν καν ότι είναι ήρωες επειδή κάνουν απλώς αυτό που πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν στη ζωή τους" (σελ. 434).

Αχ, αγαπημένη, ρομαντική, αισιόδοξη Άχερν!