Συνεπαρμένος από τις αξέχαστες μνήμες του χωριού μου, νιώθω αδύναμος να ξεφύγω από τη μάισσα ομορφιά του! Γι\' αυτό και, κάθε τόσο, με φέρνουν τα βήματά μου κοντά σ\' αυτό, που μου γεμίζει την καρδιά απ\' αναγάλλιο, μα κι από καημό ανάκατο μαζί. Κι από καημό, γιατί δε βλέπω τίποτα από τους παραμυθένιους παλιούς καιρούς και τις χαμένες ζωές του! Κι όμως για \'κείνες τις μνήμες πηγαίνω, κι ας είν\' αγκαθερές! Τις νιώθω σαν τ\' ακριβότερο όνειρο και σαν το πιο γλυκό σκίρτημα ζωής στις στέπες ερμιές της αποξένωσης και της τραγικής μοναχικότητάς μου μέσα στη σημερνή πολυάνθρωπη, κι όμως τόσο απάνθρωπη, κοινωνία, που ζούμε! Έτσι παίρνω συχνά το δρόμο για τις ριζοβουνιές του Ψηλορείτη! Το γαληνεμένο τόπο της λίγης πρώτης μου ζωής, που, όμως, θαρρώ πως, με τις αξέχαστες μνήμες του, μου τη γεμίζει ολάκερη! Έζησα σ\' αυτόν τα τελευταία ήσυχα χρόνια του Μεσοπολέμου! Τα χρόνια του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου στο κατόπιν! Χρόνια δύσκολα και τρομαριασμένα αυτά, γεμάτα αίματα και σκοτωμούς και πείνα αβάσταχτη για πολλούς! Έζησα τις μπουνάτσες και τις φουρτούνες του! Το γέλιο και το κλάμα του! Τά \'ζησα όλα, σα βέβιο γέννημά του!
Γι\' αυτό κι έμεινα πια ένας αγιάτρευτος ρομαντικός χωριάτης πάντα!...