Μια λεκτική απόδραση στην ομορφιά τού πήγαινε και του έλα, στις χώρες όπου τα πρόσωπα δημιουργούν εκ νέου και στον παράδεισο που ο καθένας φτιάχνει για λογαριασμό του έρωτα. Ο Βασίλης Βασιλείου, στην πρώτη του συλλογή, μας συστήνει τον κόσμο των ποιημάτων που θερμαίνονται από το αδυσώπητο παρόν· έστω κι αν αυτό δονείται σε άλλο χωροχρόνο.

Ουδέποτε

Λες πως τα πράγματα δεν είναι πια απλά,
αδίκως πέθανα οι σκοτωμένοι,
ειρωνικοί, απείθαρχοι,
με το μακραίωνο βλέμμα τους,
λίγο πιο δεξιά από το ουδέποτε.

Στον αναντίρρητο φόβο,
εκκείμενος βρέθηκα,
αναγομώνοντας τους υδροκρίτες της ουσίας και της απουσίας,
άθυρμα του ορμέμφυτου,
και της πεπλατυσμένης ισορροπίας του χρόνου.

Σαν σταγόνες που κρύφτηκαν,
μην τις πετύχει ο ίσκιος ή ο ζήλος του φωτός,
μην ξυπνήσουν ένα πρωί κι αγόγγυστα γράψουν την τελευ-
-ταία αράδα απογοητεύσεων,
μην ξεφύγουν από την αφρούρητη επανάκαμψη.

Διότι κι αυτό είναι μια αλήθεια, όπως και τόσες άλλες.

(απόσπασμα από το βιβλίο)