Η έβδομη ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη, τρία χρόνια μετά το "Αίμα των ονείρων" επιβεβαιώνει την άποψη της κριτικής ότι "στους αντίποδες των κενολόγων ή επηρμένων αφορισμών του συρμού, οι στίχοι του συναιρούν με άνεση αλήθειες ζωής και προοικονομούν στη συνέχεια μιαν ευρύχωρη εσωτερική θέα του εαυτού" (Γιώργος Βέης). Παράλληλα, τα 14 ποιήματα της πρόσφατης αυτής ποιητικής του συλλογής, διακρίνονται και αυτά από "εκείνο που προκαλεί δέος στην ποίησή του" και το οποίο δεν είναι μόνον "οι ανοίκειες ακουστικές και οπτικές εικόνες που αναπαριστούν με ζωντάνια μια βαθιά αλήθεια κρυμμένη στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Είναι η συγκλονιστικότητα με την οποία εκφράζονται. Καμιά περίσσια λέξη, κανένας περίσσιος φθόγγος" (Ζωή Σαμαρά).