Ο συλλογικός αυτός τόμος είναι απόρροια του προβληματισμού τον οποίο γεννά η δισυπόστατη επίγνωση ότι η ελληνική Τριτοβάθμια Εκπαίδευση βρίσκεται σε μια καμπή αποφασιστικής σημασίας και παράλληλα ότι το διεπιστημονικό πεδίο που συγκροτούν τα γνωστικά αντικείμενα τα οποία καταγίνονται με την Αγωγή και την Εκπαίδευση, χωρίς να ταλανίζεται από καμιά κρίση παραδείγματος, διανύει, ωστόσο, διεθνώς, μια φάση ενδογενούς ανασυγκρότησης, δημιουργικού αναβρασμού και αναπροσαρμογής στις ραγδαία μεταβαλλόμενες συνθήκες της μετανεωτερικής εποχής. Αν και εμμέσως ενέχει και το χαρακτήρα του απολογισμού για την ιστορική διαδρομή του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ο κύριος και ρητός προσανατολισμός της επιστημονικής μας "συγκομιδής" αφορά, σε γενικό επίπεδο, τον κριτικό αναστοχασμό για τη δυναμική και τα όρια των διεπιστημονικών ωσμώσεων, όπως και για τις υβριδικές μορφές που αυτές λαμβάνουν. Σε ειδικότερο επίπεδο, αφορά την ψύχραιμη τοποθέτηση για τρέχουσες εξελίξεις που σχετίζονται: α) με τον επιστημονικό και καλλιτεχνικό εγγραμματσμό των μαθητών, β) με τη μύησή τους στην επιστημολογική ιδιαιτερότητα των διάφορων γνωστικών πειθαρχιών και βεβαίως γ) με την ολιστική διερεύνηση της πολυδιάστατης σχέσης σχολείου - κοινωνίας - κράτους. Το σημείο διεπαφής μεταξύ των τριών αυτών οντοτήτων δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μας, να είναι άλλο από τη νοητική, συναισθηματική και ψυχική προετοιμασία των παιδιών και των εφήβων για την αναδοχή και τη λυσιτελή μελλοντική άσκηση της ιδιότητας του πολίτη σε ένα ρευστό τοπικό, εθνοκρατικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον. Κύρια γνωρίσματα του περιβάλλοντος αυτού είναι η συνεχής επιβάρυνση της φύσης, η επίταση των ταξικών και φυλετικών ανισοτήτων, η κρίση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, η πολιτισμική πολυμορφία, ο διαγκωνισμός των μνημών και των πολιτικών ταυτότητας και ο "πολυθεϊσμός των αξιών".