Εξαιρετική ποίηση, ταξίδεψα κι εγώ σε όσα με στοιχειώνουν...

"...Σε όλα όσα δε μπορώ να αφήσω πίσω μου..." Γράφει ο Γιώργος Καββαδίας στο βιβλίο του Ό,τι μας στοιχειώνει. Η πρώτη φράση ανοίγοντας το βιβλίο είναι αυτή και διαβάζοντας την ζωντανεύει μέσα μου η μνήμη για όλα εκείνα τα δικά μου που δε μπορώ να αφήσω. Αρχίζω το ταξίδι μου μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου και συναντώ επιστροφές και διλήμματα τυλιγμένα σαν σε παραμύθι. Ποιός από εμάς άλλωστε δεν έχει;

"Χαρούμενοι και ονειροπολόλοι, ξέγνοιαστοι και σκεπτόμενοι"...."Μονοπάτια που όλοι μας,βαδίσαμε μικροί, χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε τί είναι αλήθεια και τι ψέμα...Σκόνη κι ησυχία...Σκονισμένη παραμένει κι η ζωή μας..." Πόσο δίκιο έχει ο ποιητής σε αυτές του τι φράσεις; Η ζωή σε film noir ντυμένη με μαντήλια, ανάσες, χρώματα, να κάνει τους κύκλους της. Μα να θυμάσαι "Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις να ζεις. Όσο ζεις μαθαίνεις να ξεχνάς. Όταν θα τα έχεις ξεχάσει όλα, θα είναι πια αργά για σένα. Φρόντισε να θυμάσαι, θα σε ¨βασανίσουν", θα σου στύψουν το μυαλό, μα εσύ να θυμάσαι..." Κρατώ τα λόγια του ποιητή, θα μου χρειαστούν. Σιωπηλές διαδρομές, με το άρωμα μιας μουσκεμένης πατρίδας, ταξιδεμένη ομηρία, ληστές που το παραμύθι της βροχής μας προφυλάσσει σαν φυλαχτό μέσα στη λήθη μας. O Γιώργος Καββαδίας στο βιβλίο αυτό ως ένας περαστικός βλέπει το ξημέρωμα στη γη που κάπου βαθειά κλίνει μέσα της ένα κελί στην άβυσσο όπου φιγούρες περιπλανιούνται ζητώντας απεγνωσμένα άλλοτε μια ηλιαχτίδα και άλλοτε μια σκιά, περιμένοντας μια βροχή να ξεπλύνει ό,τι μας στοιχειώνει.

"Ίσως αύριο τα πόδια σου να μην λυγίζουν...

Ίσω αύριο να τολμήσεις να ξεστομίσεις

την πιο λαθραία σου κουβέντα..."

Η ποίηση είναι η αλήθεια που δεν θέλουμε να δούμε. Αυτή που κουβαλάμε μέσα μας κρυμμένη και αυτή που υπάρχει έξω και την αγνοούμε συνειδητά γιατί την φοβόμαστε.

Ο Γιώργος Καββαδίας μέσα σε αυτό το βιβλίο με τόλμη αλλά και ρομαντισμό δε φοβάται να μας δείξει όλα όσα μας στοιχειώνουν.

Με εκτίμηση

Νεφέλη Πόπη Ζάνη