Ο ύπνος των χιλίων ημερών, Μανιάτη, Νικόλ - Άννα, Ψυχογιός

Ο ύπνος των χιλίων ημερών

Μυθιστόρημα

Βιβλίο Νεοελληνική πεζογραφία - Μυθιστόρημα >> Κυπριακή πεζογραφία - Μυθιστόρημα >> Κυκλοφορεί

Κοινοποίηση

Μέση βαθμολογία	Σε αριθμούς	Σύνολο κριτικών
	3.3/5	16

75% των αναγνωστών θα το πρότεινε σε φίλο-η του!

Για να γράψετε και εσείς την κριτική σας για αυτό το βιβλίο, πρέπει πρώτα να συνδεθείτε.

Σύνδεση Τώρα

Maria Chainaki

16-01-2020 20:21

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Tzagaraki Eleni

10-04-2019 15:45

Υπέρ Ενδιαφέρον, Συναρπαστικό, Διδακτικό

Κατά

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Rena Alexopoulou

05-08-2016 20:47

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Nikoleta Filippou

24-05-2016 13:53

Υπέρ Ενδιαφέρον

Κατά

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Anastasia Dimakopoulou

08-02-2016 12:39

Υπέρ Ενδιαφέρον, Συναρπαστικό, Πρωτότυπο, Ανατρεπτικό, Ευχάριστο

Κατά

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Τζούλια Παπαπαύλου

04-01-2016 13:11

Υπέρ Ενδιαφέρον, Συναρπαστικό, Καθηλώνει, Ευχάριστο, Γρήγορο

Κατά

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Δημήτριος Ντούρλιας

Ενδιαφέρον μυθιστόρημα

30-10-2015 09:07

Υπέρ Ενδιαφέρον, Καθηλώνει, Πρωτότυπο, Ανατρεπτικό, Πλούσια πλοκή

Κατά

Είναι το δεύτερο βιβλίο της Νικόλ Άννας Μανιάτη που διαβάζω μετά τον Έκπτωτο Άγγελο που με ενδιέφερε πολύ το θέμα του. Στην περίπτωση του μυθιστορήματος "Ο Ύπνος των Χιλίων Ημερών" μιλάμε για μία ιστορία που ενώ φαίνεται αρχικά πως αφορά έναν άνθρωπο, τον Σπύρο, και περιστρέφεται γύρω από αυτόν, τελικά διαπιστώνει ο αναγνώστης πως διαβάζει την ιστορία και την εξέλιξη της ζωής πολλών άλλων. Έτσι λοιπόν γνωρίζουμε την πορεία της Μαρίνας, της Καίτης, του Αντώνη και της Ιωάννας που άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο συνδέονται με τον αρχικό ήρωα.

Το ξαφνικό ατύχημα του Σπύρου και η μετάπτωσή του σε κωματώδη κατάσταση αποτελεί την αρχή της αλλαγής της ζωής όλων. Εκεί η συγγραφέας επιλέγει από τη μία να περιγράφει τις αντιδράσεις των οικείων του και τον αγώνα τους για την αποκατάσταση του Σπύρου, και από την άλλη τοποθετεί τον ίδιο μέσα σε ένα άυλο περιβάλλον όπου κυριαρχούν χρώματα και συναισθήματα να προσπαθεί να κατανοήσει τι του συμβαίνει. Αναμφισβήτητα πρωτότυπη αυτή η σύλληψη από τη συγγραφέα καθώς ξεφεύγει από την υλική υπόσταση του ανθρώπου και καταπιάνεται με την ψυχή του και τα ταξίδια που κάνει ο εγκέφαλος όσο το σώμα δεν υπακούει σε κανένα άλλο εξωτερικό ερέθισμα.

Κάποια στιγμή ο Σπύρος συνέρχεται από το κώμα, αλλά φυσικά δεν είναι ο ίδιος. Στο μεταξύ έχει μπει στη ζωή του η Μαρίνα, η αφοσιωμένη νοσηλεύτρια που έχει βρει το νόημα της ζωής στην αποκατάσταση της ιδιαίτερης περίπτωσης του Σπύρου. Εκεί, και κατά την άποψη μου πολύ σωστά, η συγγραφέας δεν πέφτει στην παγίδα της δημιουργίας μίας ερωτικής ιστορίας μεταξύ τους, αλλά εξαντλεί στο χαρακτήρα της Μαρίνας την αφοσίωση της στον ίδιο και στη μητέρα του. Είναι αυτή που διαπιστώνει το νέο ταλέντο που έχει αναπτύξει ο Σπύρος μέσω της ζωγραφικής και αυτή που αναλαμβάνει την ένταξη του Σπύρου στη ζωή μέσω των δημιουργιών του.

Το έργο όμως δεν είναι μονοσήμαντο. Παράλληλα εξελίσσεται και μία άλλη κατάσταση που αφορά την πρώην αρραβωνιαστικιά του Σπύρου, την Καίτη, και το παιδί της το οποίο απέκτησε, αρχικά, άγνωστο πως... Εξ αρχής δεν αφήνεται να εννοηθεί από τον αναγνώστη πως είναι του Σπύρου, κάτι που προκαλεί ενδιαφέρον. Η υπόθεση της απαγωγής του μικρού Χρήστου από την πελάτισσα της Καίτης, Ιωάννα, πραγματικά συγκλονίζει. Σε εκείνο το σημείο το ενδιαφέρον του αναγνώστη φεύγει πια από τον Σπύρο και εστιάζεται στην εξέλιξη της υπόθεσης της απαγωγής. Η περιγραφή με την οποία έγινε και ο τρόπος με τον οποίο το παιδί κλονίστηκε για την αγάπη της μητέρας του είναι κάτι που πραγματικά γεννά πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ο αναγνώστης δεν ξέρει τι να περιμένει καθώς σε εκείνο το σημείο η ιστορία δεν είναι καθόλου προβλέψιμη. Βλέποντας πως η Ιωάννα μεταπίπτει σε μία κατάσταση ψυχικής διαταραχής, ο αναγνώστης φοβάται για το χειρότερο.

Το τέλος του μυθιστορήματος είναι γλυκόπικρο. Ναι μεν αποκαθίσταται μία ισορροπία στη ζωή του κάθε ήρωα, από την άλλη όμως διαβλέπει κανείς πως κάτι έχει μείνει ανολοκλήρωτο... Αλλά έτσι δεν γίνεται και στην πραγματική ζωή σε πολλές περιπτώσεις;

Θεωρώ πως η συγγραφέας, η Νικόλ Άννα Μανιάτη, έχει ένα τρόπο γραφής απλό και κατανοητό. Αποφεύγει τις πομπώδεις περιγραφές και τα περιττά ευφυολογήματα, κάτι που όμως δεν την εμποδίζει να δημιουργεί δραματική ατμόσφαιρα. Ο ρεαλισμός στην περιγραφή της είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτό που τελικά καθηλώνει τον αναγνώστη.

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Lia Panagiotidou

13-06-2015 02:48

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Christina Zahariou

02-06-2015 19:16

Υπέρ Ενδιαφέρον, Πρωτότυπο, Διδακτικό

Κατά Επαναλαμβανόμενο, Αδικαιολόγητα μεγάλο

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Vagia Geka

22-03-2015 01:46

Υπέρ Ενδιαφέρον

Κατά Επαναλαμβανόμενο

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Αθηνά Αρχολέκα

27-10-2014 17:43

Υπέρ Ενδιαφέρον, Γρήγορο

Κατά

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Maria Sitara

07-10-2014 19:13

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Georgette IoannitCa - Nanou

11-09-2014 20:22

Υπέρ Ενδιαφέρον, Διδακτικό

Κατά

Ένα κοινωνικό,συγκινητικό και απολαυστικό βιβλίο χωρίς να κουράζει.Κατάθεση ψυχής το συγκεκριμένο μυθιστόρημα γεμάτο από συναισθήματα και απρόβλεπτες καταστάσεις.Η γνωστή υπέροχη γραφή και η ικανότητα της έκφρασης της κυρίας Μανιάτη που σε συναρπάζει με τις καταπληκτικές και έντονες περιγραφές δημιουργώντας στον αναγνώστη πολλές εικόνες.Ενα ταξείδι μακρινό και επίπονο στο βάθος της ψυχής και του νου (αλήθεια τι πολλά κρύβει!)που μερικές φορές δεν έχει τον γυρισμό που επιθυμεί ο καθένας ώστε να νιώσει την αγαλλίαση και την λύτρωση.Η συγγραφέας για άλλη μια φορά με τις εμπνεύσεις της και τις ευαισθησίες της μας έφερε αντιμέτωπους με τους διάφορους προβληματισμούς.

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Antonia Papi

07-09-2014 00:42

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Popi Xofaki

21-07-2013 13:48

Υπέρ Ενδιαφέρον

Κατά

Έχω διαβάσει κι άλλα βιβλία της κας Μανιάτη. Ομολογώ ότι με αυτό δεν ενθουσιάστηκα.

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Πάνος Τουρλής

Καλό ήταν

17-07-2013 07:32

Κοντεύω τρία χρόνια που άρχισα να διαβάζω πιο συστηματικά βιβλία λογοτεχνίας και όλη αυτή τη διαδικασία την κάνω για να προλαβαίνω δυνητικούς αγοραστές τι να αποφύγουν, τι να διαβάσουν, τι να ξεφυλλίσουν. Έχω συναντήσει διαμαντάκια, έχω συναντήσει εκτρώματα, έχω συναντήσει πολλά. Και όταν γράφω αρνητικά για ένα βιβλίο δε σημαίνει ότι κάποιος άλλος δε θα το αγαπήσει, ούτε κι αν \"εκθειάζω\" ένα βιβλίο θα το λατρέψουν όλοι. Beauty is in the eye of the beholder όπως λένε και οι ξένοι. Ακριβώς όμως αυτός ο όγκος των βιβλίων που περνά από τα χέρια μου (και τα μάτια μου) αρχίζει να εγείρει κάποιες απαιτήσεις από μένα κι ένα βιβλίο που για μένα είναι το νιοστό μου και για κάποιον άλλον το πρώτο του ή το δέκατό του ίσως να τον συντροφέψει περισσότερο ή καλύτερα.

Αυτά δεν τα γράφω ως επεξήγηση ή δικαιολόγηση. Άλλωστε όλες μου οι παρουσιάσεις είναι διαθέσιμες για όποιον θέλει να τις διαβάσει και να καταλάβει τον τρόπο σκέψης μου που διαμορφώθηκε με το πέρασμα του χρόνου και των βιβλίων. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ομολογώ ότι μου γεννήθηκαν συναισθήματα πρωτόγνωρα κι ας μην είναι καλογραμμένο. Ο τρόπος γραφής είναι πολύ απλός (σχεδόν απλουστευτικός), ό,τι συμβαίνει στους ήρωες πρέπει με το ζόρι να δικαιολογηθεί (π. χ. το ερωτικό παρελθόν της Μαρίνας ή το εργασιακό παρελθόν του Σπύρου κλπ.) και μάλιστα από την αρχή του βιβλίου, μονοδιάστατα, δεν εντάσσεται δηλαδή τμηματικά στη ροή του κειμένου, να υπάρξει κάποια αλλαγή, κάποια ανατροπή, κάτι.

Το βιβλίο ομολογώ ότι το ξεφύλισσα, το διάβασα στα πεταχτά και δυστυχώς με αυτόν τον τρόπο παρακολουθείται εξίσου άνετα με το αν το διαβάζατε κανονικά. Παρέλειψα μακροσκελείς συζητήσεις, εκτενείς τρόπους σκέψης, περιγραφές που δε χρειάζονται και βαραίνουν την εξέλιξη του μύθου κλπ. Πολλές σελίδες, πολλές λέξεις και σύντομα το ενδιαφέρον χάνεται. Έτσι, δε θα ασχολιόμουν καν με το βιβλίο αν δε μου γεννούσε τα συναισθήματα που ανέφερα ανωτέρω.

Παρ\' όλο που η συγγραφέας φαντάζομαι ότι έχει τη δυνατότητα να καθηλώσει τον αναγνώστη κι όχι απλά να τον κρατήσει (άλλωστε τα Κομμένα λουλούδια είναι ένα βιβλίο που μου τράβηξε την προσοχή κι ελπίζω να το διαβάσω κάποια στιγμή) η αφηγηματική της δυναμική και το γενικότερο υφολογικό της δεν τη βοηθάει. Θα κρατήσω δύο θετικά στοιχεία: η πλοκή δε μένει μόνο στην ερωτική ιστορία που εξυφαίνεται διακριτικά μεταξύ του Σπύρου και της Μαρίνας αλλά μπλέκεται κι ένας άλλος παράγοντας: η τρέλα της Ιωάννας, που μες στον παραλογισμό της αντιμετωπίζει το παιδί της Καίτης και του Σπύρου ως δικό της και φτάνει στο σημείο να το απαγάγει (τα βαθύτερα αίτια αυτής της κίνησης, αν και παρατραβηγμένα και από την αρχή προβλέψιμα, μπορείτε να τα διαβάσετε στο βιβλίο). Η αγωνία της μάνας, η αναστάτωση που φέρνει η απαγωγή του παιδιού σε μια οικογένεια, το τέλεια στημένο σχέδιο της απαγωγής και η λύση του δράματος ήταν πράγματα που δεν έχω συναντήσει προσώρας σε ελληνική λογοτεχνία και ομολογώ ότι μου έκαναν αίσθηση. Συμπάθησα την Καίτη, ήμουν δίπλα της στην αγωνία της, ασχολήθηκα περισσότερο μαζί της. Για φανταστείτε αυτά τα αισθήματα να προκαλούνται από έναν τελείως διαφορετικό τρόπο γραφής από αυτόν που διάλεξε η συγγραφέας!

Σε γενικές γραμμές έχουμε ένα κείμενο που ρέει, με πλατείς διαλόγους και διεξοδικές αναλύσεις, όμως θα επιμείνω ότι γεννάει ωραία συναισθήματα και ίσως βρει φανατικούς αναγνώστες.

Ήταν χρήσιμο αυτό το σχόλιο;

Ναι

Όχι

Το ακολουθούν	4
Το έχουν	29
Το θέλουν	3
Αγαπημένο τους	0
Το δανείζουν	0
Το δάνεισαν	0
Το δανείστηκαν	1
Το διάβασαν	33
Το διαβάζουν	0
Το χαρίζουν	0
Το ανταλλάσσουν	2

Θέλετε να λαμβάνετε ενημέρωση από το Bookia;

Βιβλιοπωλεία κοντά μου!