Ειλικρινά προσπάθησα αλλά δεν.....Λυπάμαι, δεν το ολοκλήρωσα το βιβλίο. Αν και υποστηρίζω ακόμη ότι σε κάποιους θα φανεί αρεστό ή κατανοητό ή αστείο, εμένα δε με κράτησε και το παράτησα στην 133η σελίδα. Έχουμε έναν συγγραφέα, που επιθυμεί εξίσου τη γυναίκα του και την πεθερά του. Πριν εξελιχθεί αυτή η ιστορία, ο συγγραφέας αγωνίζεται να γράψει ένα δεύτερο βιβλίο και να βρει και εκδότη, οπότε μέσα στο κείμενο έχουμε πληθώρα χιουμοριστικών σχολίων για την κατάσταση της λογοτεχνίας σήμερα, όχι μόνο στην αγγλική γλώσσα αλλά και γενικότερα.

Να φταίει ίσως η μετάφραση; Που και ο καημένος ο μεταφραστής τι να πρωτοαντιμετωπίσει; Τον ελλειπτικό λόγο; Το υποδόριο, βρετανικό χιούμορ; Και πιστέψτε με, μου αρέσει το βρετανικό χιούμορ, ακόμη γελάω με τα κείμενα του Τζόναθαν Κόου και έχω πρόσφατο το διασκεδαστικότατο \"Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του\". Ίσως φταίνε οι πολλές βωμολοχίες και η ωμότητα της έκφρασης μες στο κείμενο, γιατί υποστηρίζω ότι είμαι πουριτανός, δεν κρύβομαι. Όχι, έχω ξεπεράσει κείμενα του στυλ Η κυρία με τις καμέλιες, έχω διαβάσει μέχρι και το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο και σας πληροφορώ ότι μου άρεσε, οπότε μήπως φταίνει η ατμόσφαιρα και το ύφος γραφής του συγγραφέα που με ξένισαν;

Για παράδειγμα, διαβάστε γιατί σταμάτησα οριστικά να διαβάζω το βιβλίο στη σελίδα 133: \"-Αναρωτιόμουν αν είσαι για ένα ποτό...-Έξω;...-Σε μια παμπ. Σ\' ένα μπαρ. -Δεν πηγαίνω ούτε σε παμπ, ούτε σε μπαρ...-Για γεύμα; -Έχω φάει. -Ένα χάμπουργκερ; Ψαρικό και πατάτες; -Αυτό είναι φαγητό. Σου είπα μόλις πως έχω φάει....-Τότε, τι θα έλεγες για ένα γ....; Είναι αλήθεια πως ο Χένρι Μίλερ μπορεί επίσης να είχε ζητήσει ένα γ...Μάλιστα ο Χένρι Μίλερ ίσως της είχε ζητήσει να του δείξει το μ... της αλλά δεν ήμουν ακόμη ο Χένρι Μίλερ, κι αυτό ήταν μεγάλο κρίμα\".

Ίσως να έφταιγε που το βιβλίο είναι τόσο βρετανικό και δεν υπάρχουν επεξηγηματικές σημειώσεις για τους συγγραφείς και πράγματα της βρετανικής καθημρινότητας που αναφέρονται στο κείμενο για να εξοικειωθεί ο αναγνώστης. Πάντως το χιούμορ δε με άγγιξε και σε συνδυασμό με τις βωμολοχίες, δυσαρεστήθηκα και το άφησα στην άκρη. Επαναλαμβάνω όμως πως κάποιος άλλος ίσως το βρει ενδιαφέρον, ίσως προσπεράσει αυτό το στυλ, ίσως ολοκληρώσει την ανάγνωσή του, δεν είμαι αντίθετος.

Πάντως, μεταξύ άλλων, ανακάλυψα με πολλή χαρά ότι ο συγγραφέας του βιβλίου αναφέρει κι εμένα μέσα! \"\"Μια ζωή αφιερωμένη στη λογοτεχνία σήμαινε γι\' αυτόν μια ζωή αφιερωμένη στην κατανάλωση λογοτεχνίας...Ο ίδιος έβρισκε επαρκή ικανοποίηση σε μια ζωή γεμάτη και αιτιολογημένη από το διάβασμα. Όμηρος, Τάκιτος, Αυγουστίνος, Βέδες, Μοντέν, Άντισον, Θάκερι, Χέρμπερτ Σπένσερ, Σπένγκλερ, Τίνα Κατίνα, οι πάντες...Το ότι δε θεωρούσε υποτιμητικό να διαβάζει εφήμερα σκουπίδια, το ότι μπορούσε με ενδιαφέρον να ανοίξει το Λυκόφως, τη Νέα Σελήνη, την Έκλειψη και το Breaking Wind (http://en.wikipedia.org/wiki/Breaking_Wind, είδατε που χρειάζονται τελικά οι επεξηγηματικές σημειώσεις;) τη στιγμή που είχε κλείσει τον Ηρόδοτο με κατέπλησσε. -Πώς το κάνεις; τον ρώτησα. -Έχω χρόνο. -Όχι. Εννοώ, πώς ανέχεσαι να το κάνεις; -Πρέπει να έχεις διαβάσει ένα βιβλίο για να διαπιστώσεις ότι μετάνιωσες που το διάβασες αλλά τότε είναι πια πολύ αργά. Αλλά ξέρεις κάτι; Σχεδόν ποτέ δεν το έχω μετανιώσει\" (σελ. 73-74).