Η Λογοτεχνία είναι το ύψιστο σημείο της έκφρασης του συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου, με αποτέλεσμα την πληρότητα και την τελειότητα της μορφής του κειμένου. Ωστόσο, τη σπονδυλική στήλη της αποτελεί ο μύθος ή κάποιο κεντρικό γεγονός και τα παρακλάδια της, που σαν συνισταμένη τα αντιπροσωπεύουν η έχθρα, τα μίση, η διαμάχη, η αναμέτρηση, γιατί όχι και ο πόλεμος, αλλά και η όποια έλξη, με αποκορύφωση στη σύγχρονη εποχή την ερωτική.
Χωρίς όλα αυτά, όσο ελκυστική ή εντυπωσιακή και αν είναι η αφήγηση, η παρουσίαση, η πλοκή, μοιάζει με άγευστο φαγητό πλαισιωμένο από ένα φανταχτερό διάκοσμο, χωρίς το περιεχόμενο, χωρίς την ουσία. Κάπως είναι είναι τα σύγχρονα λογοτεχνήματα, με την ερωτική πράξη, με την έμπρακτη αποδοκιμασία ή έστω επιδοκιμασία. Ενδιάμεσα σαν παραγεμίσματα αναδεικνύονται τα προσωπικά πάθη, τα συναισθήματα, που εξελίσσονται σε ηθικές εκτροπές με περιτύλιγμα.
Η λογοτεχνία όμως δεν είναι αυτό. Είναι ο ήχος, είναι η αρμονία, είναι η μελωδία, αλλά δεν είναι η καμπάνα, είναι ο χυμός, αλλά δεν είναι ο καρπός. Αυτόν τον προσφέρει η γνώση πάνω στην οποία θα πατήσει ο αναγνώστης, που προσδοκά την επικοινωνία με το είναι των λογοτεχνικών εννοιών, κατ\' επέκταση και με την ιδιοσυγκρασία ή τον ψυχισμό των δημιουργών.
Η συγκίνηση, το ταλέντο, το δράμα, η αισθητική και τόσες άλλες λέξεις που φιλοξενούνται και αναπτύσσονται σε αυτό το Λεξικό Λογοτεχνικών Όρων, δεν αφορά μόνο τους μαθητές. Είναι, και γι\' αυτούς, αλλά είναι πολύ περισσότερο για εκείνους που προ πολλού έχουν αποχαιρετήσει τα θρανία και δεν έπαυσαν όμως να έχουν πνευματικά ενδιαφέροντα, ιδιαίτερα στο χώρο της Καλλιτεχνίας.