Μια αλήθεια χιλιοειπωμένη, αλλά καμιά φορά το άυλο βάρος αυτής της αλήθειας είναι διαφορετικό ανάλογα με το ποιος, πότε και πού τη λέει, ανάλογα με το ποια χείλη τη βγάζουν στον αέρα και της δίνουν υπόσταση. Το πώς τη νιώθει και τη βιώνει ο καθένας την αλήθεια είναι από τα μικρά-μεγάλα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης. Μαζί μεγαλώνεις, τα ίδια πράγματα βλέπεις, τους ίδιους γονείς και προγόνους έχεις, τις ίδιες εμπειρίες ζεις, τις ίδιες χαρές και λύπες, αλλά στο τέλος άλλου ματώνει η καρδιά για το άδικο δάκρυ της γειτόνισσας και άλλος χαίρεται και χαμογελά με τα βάσανα και τα πάθη του διπλανού σου.

Κομμάτια και θρύψαλα όλα, κομμένο το νήμα που με έδενε με το παρελθόν, βαθύ και απροσπέλαστο το χαντάκι που με χωρίζει από το μέλλον, στο μέλλον κανένα μέλλον δεν υπάρχει, μαραμένο λουλούδι η ζωή, παρωχημένο όνειρο, η μόνη επιλογή το σκοτάδι της ανυπαρξίας, η οικειοθελής αφαίρεση του βάρους της ύπαρξης.