Υπόθεσή μας, την οποία τελικά και υιοθετεί η ερευνά μας αυτή, είναι ότι η πολλαπλότητα είναι η κατ\' εξοχήν κατηγορία της σκέψης του Νίτσε που οντολογικά δεν ανάγεται σε τίποτε άλλο - η θέληση για δύναμη δεν είναι παρά έκφραση της ενότητας, ενοποιούσα αρχή του πρωταρχικού πολλαπλού. Έννοια-κλειδί για την διερεύνηση της προαναφερθείσας υπόθεσης αποτελεί η έννοια της μάσκας.

Παράλληλα, μέσα από την πορεία της έρευνάς μας, φωτίζονται διαφορετικά: όχι μόνον η θέση της κατηγορίας της πολλαπλότητας, της θέλησης για δύναμη, της μάσκας στη σκέψη του Νίτσε, αλλά και η σχέση του Νίτσε με τον Σωκράτη (και τον Πλάτωνα), η έννοια του τραγικού, ο μηδενισμός, ο ρόλος της φαντασίας, η τέχνη, το σώμα, η περιπλάνηση, καθώς επίσης ο λόγος της υποψίας που επιτρέπει στον στοχασμό να κινηθεί πέρα από την ενότητα και το απόλυτο, προς την αυθεντικότητα της πολλαπλότητας και της μάσκας- ένας τέτοιος στοχασμός, έχοντας καταστεί ά-οικος -δηλαδή στοχασμός της ατοπίας και της περιπλάνησης-, στη θέση της συμφιλίωσης, της ανοχής ή της σύνθεσης, θέτει το μεταξύ- έτσι αναδεικνύεται αυτός, και ο λόγος που τον εκφράζει, πολυσήμαντα επικίνδυνος - και ίσως για αυτό απεριόριστα ανοιχτός και απαγορευμένος.