Στην λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, το τί σου αρέσει είναι δυνατό να καλύπτει πολλες επιλογές. Από τον οραματιστή και λυρικό Μάρκες στον ρεαλιστή Λιόσα, την πιο «γυναίκα» Αλιέντε ή τον «μοντερνιστή» Ρονκαλιόνκο,τον Ρούλφο δεν τον αναφέρω,γιατί απλά ο όγκος της δουλειας του δεν του επιτρέπει να μπει σε μια τέτοια σύγκριση, αλλά στο ίδιο μοτίβο θα έβαζα τον Κοέλιο, με τις ανθρωποκεντρικες-συμπαντικές αναφορές του και έναν μακρινό συγγενή τους, τον Πορτογάλο Σαραμάγκο που η κουλτουρα των λατινόφωνων χωρών, με τον μαγικό ρεαλισμό τους έχει διαποτίσει το έργο του και έχει δώσει μοναδικές στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης. Από όσους συγγραφείς έχω διαβάσει από τη συγκεκριμένη περιοχή, αυτός που ακολουθώ πιστά ακόμη και στις πιο κουρασμένες περιηγήσεις του είναι ο Σεπουλβέδα. Η ματιά του αιχμηρή και μακριά από συμβούλους επιχειρήσεων και συνδικαλιστοπατέρες, έχει μια γνησιότητα και μια ομορφιά, που έχει χαθεί εδώ και καιρό απο τη δυτική λογοτεχνία. Αυτό που με συναρπάζει στη δουλειά του περισσότερο, είναι η ενασχόληση του με την Παταγωνία, έναν μυθικό τόπο. Ακόμα ανέγγιχτο από την Δυτική λαίλαπα, ένα τόπο μαγικων συναντήσεων. Στο τελευταίο του πόνημα, μια ταξιδιωτική ελεγεία για τον απέραντο ορίζοτνα και τον μοναδικό γαλάζιο ουρανό της Παταγωνίας, σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες του συνταξιδιώτη Ντάνιελ Μορτζίνσκι, δημιουργεί ένα χαρμάνι, που απαιτεί να το καπνίσεις σαν καλό πούρο.Σε κλειστό χώρο, συνοδεία καλού κονιάκ, με τους PINK FLOYD, να σε ταξιδεύουν στην καρδια του ήλιου. Μια μικρή συλλογή ιστοριών άνισων μεταξύ τους, που παρουσιάζει μια Αργεντινη και πιο πολύ μια Χιλή παραδομένη στα κοράκια του Δυτικού καπιταλισμού και τους μύθους. Ιστορίες για αποίκους που έστησαν κινηματογράφους στα στενά του Μαγγελάνου και για ταινίες χρησιμοποιησαν τη ζωή τους. Μετανάστες από την γερασμένη ήπειρο, που έδωσαν πνοή σε έναν τόπο, που δεν θα θυμόταν κανείς, αν δεν υπήρχε το μαλί και η ανάγκη να τον εκμεταλλευτούν οι Άγγλοι έμποροι και να τον εξορίσουν στην αφάνεια, με την ίδια ευκολία που τον απομύζησαν. Ιστροίες για παράνομους τησ αγρειας Δύσης σαντανσ κιντ και μπουτσ κασιντι και τους διωκτες τους που αποφάσισαν μαγεμένοι από τον τόπο, να αφήσουν τις ηπα ΣΤΗ διαφθορά του βιομηχανικού βορά και να χαθούν στις έρημες κοιλάδες της πΑΤΑΓΩΝίας.

Η ποιηση του λόγου του Χιλιανού εξόριστου, σε μαγεύει, σε σαγηνεέυει και σαν σειρήνα, σε τραβά στο άνυδρο και ξερακιανό τοπόιο τη πΑΤΑγωνίας ή στις πάμπες και τους γκαούτσοςς, να γευτείς τη χαρά να συναναστραφείς τους εργάτες της γης, όπως στο «γκαούτσο τησ πταγωνάις».Σε τραβάνε σε ένα κόσμο που ο Τόλκιν δεν τόλμησε να περιγράψει στον «καλικάντζαρο» και σε κάνουν και εσένα τον αγνωστικιστή άπιστο, τεχνοκράτη, μηχανικό (χημικό η μη) να πιστέψεις και να δακρύσεις με την απλότητα και τη δύναμη της καρδιάς στην «Κυρά των θαυμάτων». Διαβάστε το «Τάνο» και νιώστε τη δύναμη της μουσικής, ως κινητήριου μοχλού που πραγματοποιεί όνειρα και κάνει την πΑΤαγωνία, τόπο πραγμάτωσης ονείρων.Το «Τελευταία νέα από το νότο» είναι απο τα πιο αδύναμα βιβλία του Σεπουλβέδα,αλλά εχει κάτι που εδώ και καιρό λείπει από τους Έλληνες συγγραφείς. Διάθεση για ταξίδι και όνειρο, ζωή μεσα στην κακουχία και αναγνώριση των μικρών πραγμάτων, που τόσο βολικά όλοι μας θεωρούσαμε δεδομένα. Διαβάζετε μονοκοπανιά και στη συνέχεια μαζέυουμε χρήματα για το ταξίδι στη δική μας Παταγωνία, όσο αντέχουμε. Απλά ακόμη μια μαγευτικη διήγηση για όσα τον περιτρυγυρίζουν, απο τον σύγχρονο παραμυθά Σεπουλβέδα.