Οι προσωπικές εταιρίες, φορείς άσκησης μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αποτελούν, όπως συνήθως λέγεται, τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας και συνεπώς έχουν ανάγκη λειτουργικού και αποτελεσματικού νομοθετικού πλαισίου.

Παρόλα αυτά, οι εταιρίες αυτές μέχρι σήμερα ρυθμίζονταν από τις απαρχαιωμένες και ελλιπείς διατάξεις των άρθρων 18 - 28, 38 - 50 και 64 του Εμπορικού Νόμου. Το πλαίσιο αυτό παρέμενε αμετάβλητο από το 1835, δηλαδή από την εισαγωγή στη χώρα μας του γαλλικού εμπορικού κώδικα του 1807. Έτσι, τόσο οι διατάξεις αυτές όσο και εκείνες των άρθρων 741 - 784 ΑΚ, που εφαρμόζονταν συμπληρωματικά, δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τα προβλήματα που ανέκυπταν στη σύγχρονη επιχειρηματική δραστηριότητα. Κυρίως, ο συμβατικός δεσμός μεταξύ των εταίρων καθιστούσε τις εταιρίες αυτές ευάλωτες και έτοιμες ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσουν υπό τις εκάστοτε ορέξεις και εκβιασμούς οποιουδήποτε εταίρου και έτσι να διακοπεί η λειτουργία και υγιών επιχειρηματικών μονάδων. Ακόμη, γεγονότα που επέρχονταν στο πρόσωπο των εταίρων, όπως ο θάνατος, η δικαστική συμπαράσταση, η πτώχευση επιδρούσαν στο βίο της εταιρίας και ανέκοπταν την πορεία της.

Στα παραπάνω προβλήματα και σε άλλα παραπέρα, όπως στη νομική μεταχείριση των άτυπων και αδημοσίευτων εταιριών, στη μονοπρόσωπη εταιρία, στην αναγκαιότητα της εκκαθάρισης, στα όρια της εξουσίας των διαχειριστών κ.λπ. επιχείρησε να δώσει απαντήσεις ο ν. 4072/2012 (άρθρα 249 - 293). Και το έκανε σε κάποιο βαθμό με επιτυχία.

Ακόμη, ο ίδιος νόμος θέτει σε νέες βάσεις την ετερόρρυθμη και την αφανή εταιρία και για πρώτη φορά ρυθμίζει την κοινοπραξία. Οι ρυθμίσεις αυτές θα ανασύρουν από την αφάνεια τους εταιρικούς αυτούς τύπους και θα τους καταστήσουν αξιόλογα εργαλεία στα χέρια των επιχειρούντων προσώπων.

Παράλληλα, ο νέος νόμος ξεκαθαρίζει το νομοθετικό καθεστώς που διέπει την αστική εταιρία με νομική προσωπικότητα, υπάγοντάς την στην αναλογική εφαρμογή των διατάξεων που διέπουν την ομόρρυθμη εταιρία.