Αισθάνομαι σε ένα βαθμό υπεύθυνος γι\' αυτό το βιβλίο. Στις 2 Ιανουαρίου του 2006 άνοιξα ένα blog (δικτυακό ημερολόγιο) στο Internet με το όνομα nikosdimou. Ήδη την πρώτη μέρα το ανακάλυψαν αρκετοί και άφησαν σχόλια. Μεταξύ τους ήταν και οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου. Αντιμετώπιζαν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα με το παιδί τους. Έγραψαν γι\' αυτό. Σύντομα αποφάσισαν να εκθέσουν το πρόβλημά τους ανοίγοντας ένα δικό τους blog με το όνομα keimeno-paragrafos. Τα κείμενα τα υπέγραφε η Αντιγόνη με το ψευδώνυμο "Παράγραφος", αλλά ήταν προϊόν και των δύο. Αργότερα άρχισε να υπογράφει και ο Κώστας ως "Κάπα". Μεγάλη η προσέλευση επισκεπτών, άφθονα σχόλια. Το blog κράτησε πάνω από τρία χρόνια και υπάρχει ακόμα στην διεύθυνση http://parakeimena.blogspot.com/.

Προσπαθώ να είμαι όσο στεγνός γίνεται και να δώσω τα βασικά στοιχεία. Ξέρω ότι απεχθάνονται τους μελοδραματισμούς αλλά η ιστορία τους είναι από μόνη της δραματική (για να κυριολεκτήσω: τραγική). Πρόκειται για δύο ανθρώπους αξιαγάπητους και ταλαντούχους και για το πανέμορφο κοριτσάκι τους που υποφέρει από την χειρότερη μορφή επιληψίας.

Οι γονείς μέσα στον πόνο τους προσπάθησαν να εξορκίσουν την αρρώστια γράφοντας. Ξεκίνησαν να ενημερώσουν, να βοηθήσουν και άλλους ομοιοπαθείς, να τους ωθήσουν ώστε να συνασπιστούν συνενώνοντας δυνάμεις, για να έχουν μεγαλύτερη παρουσία. Παράλληλα με το δικό τους, ίδρυσαν και το blog http://epilhpsia.blogspot.com/ με γενικότερες πληροφορίες.

Τα κείμενα αυτού του βιβλίου προέρχονται από το πρώτο blog. Ανάμεσα στις ιατρικές περιπέτειες και την οδύνη, υπάρχουν προσωπικές αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, την Κυπριακή τραγωδία, σκέψεις, εικόνες - ακόμα και διαλείμματα χαράς· ελάχιστα δυστυχώς, που δείχνουν όμως πόση ευαισθησία και πόσο συγγραφικό ταλέντο διαθέτουν η Αντιγόνη και ο Κώστας. Όλον αυτό τον καιρό έγραφαν και στα δικά μου blog (μετά το nikosdimou στο doncat) κερδίζοντας μάλιστα και βραβείο σε ένα διαγωνισμό διηγήματος που είχα προκηρύξει.

Χάρη στο ταλέντο τους, ο αναγνώστης θα βιώσει έντονα όλο αυτό το σκληρό και αμείλικτο οδοιπορικό. Δεν είναι ευχάριστο, αλλά στο τέλος σού αφήνει ένα αίσθημα ανάμικτο από θαυμασμό, συμπόνια και υπερηφάνεια για το πού φτάνουν η δύναμη και το ήθος του ανθρώπου.

Νίκος Δήμου