Tο βιβλίο είναι η ιστορία της πόλης Μπαϊντίρι της Δυτικής Μικράς Ασίας κοντά στη Σμύρνη στις αρχές του 20ου αιώνα με βάση γραπτές και προφορικές αφηγήσεις των προσφύγων, γενικά ιστορικά στοιχεία για την εποχή, και προσωπικές αναμνήσεις που συγκράτησαν τα παιδιά τους από τη δεύτερη και τρίτη γενιά.
Υπάρχουν επίσης φωτογραφίες, έγγραφα, επιστολές, ενώ προσεχτικά ψηλαφίζονται οι δύσκολες καταστάσεις, η δημόσια και ιδιωτική κατάρρευση με τα αισθήματα, τους δισταγμούς και την
ανέκφραστη οδύνη.
Τα 23 κεφάλαια του μικρού τόμου φωτίζουν πλευρές της ζωής δραματικές ή αστείες, σκοτεινές (διώξεις, οικονομικές καταστροφές, το δράμα της Εξόδου) ή ευτυχισμένες (γιορτές, εκδρομές, επιτυχείς συμφωνίες, θερινές εργασίες και θεατρικές παραστάσεις). Το βιβλίο ισορροπεί ανάμεσα στο ιστορικό δοκίμιο, τις προσωπικές αναμνήσεις, την προσπάθεια ερμηνείας και κατανόησης των γεγονότων και την αφήγηση ενός συλλογικού τραύματος που όμως ο καθένας τους το βίωσε προσωπικά.
Αφηγείται έναν τρόπο ζωής ανάμεσα στα 1900 και 1922, στα κρίσιμα χρόνια των καταιγιστικών αλλαγών για τους πληθυσμούς της Μικρασίας, στην αιχμή των διώξεων, των πολέμων και των
καταστροφών. Τα σύννεφα μαζεύονταν απειλητικά, ωστόσο οι διηγήσεις αποπνέουν μία ζωή ήρεμη, χαρούμενη, φαιδρή σχεδόν, όπως αργότερα οι πρόσφυγες ήθελαν να τη θυμούνται.
Καθώς κανείς διαβάζει τις σελίδες του βιβλίου ανακαλύπτει μαζί με την συγγραφέα, τα παιχνίδια της μνήμης και της λήθης, τον παράδεισο που θυμούνταν και την κόλαση που προσπάθησαν να ξεχάσουν μαζί με το βαθύ ανέκφραστο τραύμα που πέρασαν στις επόμενες γενιές.