Η "Νέκυια", γραμμένη τον Νοέμβριο του 1999 πάνω σε ποίηση Σεφέρη, χρησιμοποιεί την ιδέα της καθόδου και της επιστροφής του Οδυσσέα από τον Άδη όπως συναντάται στην ραψωδία λ της "Οδύσσειας" για να περιγράψει τον νεκρομαντικό και μελλοντολογικό χαρακτήρα των πέντε στίχων που πλαισιώνουν το αρχικά άτιτλο ποίημα του Σεφέρη.

Η συγγένεια των δύο με προέτρεψε να χρησιμοποιήσω τον Ομηρικό τίτλο και για το ποίημα του Σεφέρη μια που όπως ο Όμηρος, έτσι και εκείνος, συστήνει είδωλα του κάτω κόσμου για να μας μεταδώσει αλληγορικά μέσα από την σκιά του θανάτου τα δικά του εσωτερικά και εναγώνια προμηνύματα για το μέλλον. Έτσι ο αναγνώστης, σχινοβατώντας πάνω στο λεπτό νήμα μιας χρονικής μετάθεσης που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και αυτό με το μέλλον, γίνεται ο ίδιος μάρτυρας αυτής της συνταρακτικής αποκάλυψης, του τραγικού οράματος για το επερχόμενο τέλος του κόσμου.

Αντίστοιχα, η μουσική με την μονοσήμαντη δυναμική εξέλιξη και την ολοένα κλιμακούμενη ψυχολογική ένταση διαδραματίζει ρόλο λειτουργικό σε μια "συσπάνς" που προσανατολίζει το αίσθημα μας σε έναν χρόνο μελλοντικό, στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης καινούργιας και άγνωστης.