ενώ η Τζένιφερ Ντόνελυ μας έχει δώσει δυνατά βιβλία που καθηλώνουν τον αναγνώστη,σε αυτο το βιβλίο δεν βρήκα ΤΙΠΟΤΑ αξιο λόγου. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!

Από την αρχή αυτό το βιβλίο με κέρδισε. Ίσως γιατί η ατμόσφαιρα που διαχέεται από τις σελίδες του είναι για μένα σημαντικό στοιχείο για να εκτυλιχτεί μια ιστορία.

Ίσως γιατί η τοιχογραφία της εποχής εκείνης - κάπου στα 1906 - σε μια ήπειρο όχι τόσο τελικά διαφορετική από τη δική μας, είναι '' κτισμένη '' πολύ καλά από τη συγγραφέα.

Στο Ιγκλ Μπέι μια μικρή περιοχή κοντά στη Ν. Υόρκη μεγαλώνει η Μάτι η ηρωίδα της ιστορίας. Ζει με τα αδέλφια της και τον πατέρα της. Η καθημερινότητα σκληρή, με μόνα φωτεινά διαλείμματα την αγάπη για τα βιβλία και τις επισκέψεις της πλωτής βιβλιοθήκης στα μέρη τους.

Ζώντας σε μια εποχή που δημιουργούνται κατάλογοι με αιρετικούς συγγραφείς και που τα βιβλία τους καίγονται, η μικρή Μάτι προσπαθεί να ξεφύγει από τα στενά όρια της επαρχιακής πόλης, και από τα στενά μυαλά του κοινωνικού της περίγυρου. Αρωγός της η δασκάλα της και συνοιδοιπόρος της, ο παιδικός της φίλος Γουίβερ. Η Ματι ζει κυριολεκτικά με τους ήρωες των βιβλίων της. Ζει ταυτόχρονα και την αληθινή ζωή όμως και έρχεται αντιμέτωπη πολλές φορές απέναντί τους.

Απόσπασμα σελ 271. '' Οι άνθρωποι παρουσιάζονται στα βιβλία καλοί, ευγενικοί, αλτρουιστές, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι έτσι..Κι εγώ κάποιες φορές νιώθω... εξαπατημένη. Απ΄την Τζέιν Όστεν, τον Κάρολο Ντίκενς, τη Λουίζα Μέι Άλκοτ... Γιατί κάποιοι συγγραφείς παρουσιάζουν ρόδινα τα πάντα την ώρα που η ζωή δεν είναι έτσι ; Γιατί δεν λένε την αλήθεια ; Γιατί δεν λένε πως είναι το χοιροστάσιο όταν η γουρούνα έχει φάει τα παιδιά της ; Η πώς υποφέρει μια κοπέλα όταν δεν βγαίνει το μωρό της; Η πως ο καρκίνος έχει μυρωδιά; ''

Σαν αναγνώστρια ψάχνω να βρω σε κάθε βιβλίο κάτι να το ξεχωρίζει.

Ψάχνω να βρω αυτό το '' κάτι '' που δεν ξέρω όμως να το ονοματίσω. Δεν έχει σημασία πάντως αυτό. Σημασία για μένα έχει να βρω αυτό το διαφορετικό. Στο '' Βόρειο Σέλας '' ξεχωρίζω το ''παιγνίδι '' με τις λέξεις.

Η Ντόνελι αρχίζει κάθε ημέρα της ηρωίδας της με μία λέξη. Μια λέξη που η 16χρονη Μάτι διαλέγει από το λεξικό της μητέρας της. Με αυτή πορεύεται, με αυτή '' μονομαχεί '' με τον παιδικό της φίλο, με αυτή πλάθει τα παράγωγά της, αυτή προσαρμόζει στην καθημερινότητά της, αυτή προσπαθεί να εφαρμόσει σε κάθε μια δυσκολία που έρχεται στο διάβα της.

Απόσπασμα από τη σελίδα 262''Σταχυολογώ, η σημερινή μου λέξη είναι καλή. Παλιά, μικρή, καθόλου φιγουράτη. Έχει απλό νόημα - μαζεύω τα στάχυα που αφήνουν πίσω τους οι θεριστές - κι έπειτα κρύβει νοήματα μέσα σε άλλα νοήματα, σαν τις εικόνες σ΄ένα πρίσμα. Είναι αγροτική λέξη, αλλά δεν ταιριάζει μόνο σε αγρότες. Η θεία Τζόσι δεν έσκυψε ποτέ της πίσω από θεριστές, αλλά κάνει σταχυολογήματα. Χτενίζει όσα αφήνουν πίσω τους άλλοι άνθρωποι - υπονοούμενα, διαδόσεις, τυχαίες λέξεις- γυρεύοντας ψήγματα πληροφοριών με τα οποία θα φτιάξει ολόκληρη ιστορία ''

Το βόρειο Σέλας είναι ένα βιβλίο που βασίστηκε σε μια αληθινή ιστορία. Στην ανακάλυψη μιας νεαρής γυναίκας νεκρής στη λίμνη εκεί στα 1906. Είναι ατύχημα ; Είναι έγκλημα ;

Η συγγραφέας τοποθετεί το γεγονός αυτό σε τρίτο πλάνο μιας και όλο το βάρος το συγγραφικό πέφτει στην προσπάθεια της ηρωίδας της να τολμήσει, στην προσπάθεια να αντιταχτεί στα πρότυπα της εποχής χωρίς να πληγώσει και να πατήσει τους ηθικούς φραγμούς που της επέβαλαν υποσχέσεις σε ανθρώπους που είχαν φύγει από τη ζωή. Και η ιστορία της νεκρής γυναίκας γίνεται μοχλός και σύνδεσμος παράλληλα στα όνειρα και στις ελπίδες της Μάτι.

Δεν είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης αν και η ηρωίδα καλείται να συμμετάσχει στον έρωτα. Είναι μια αναφορά στην προσπάθεια της 16χρονης Μάτι να ανατρέψει όλα όσα το περιβάλλον θεωρούσε σαν θεμιτά και ευπρεπή. Είναι η προσπάθεια να ξεφύγει από τα στενά όρια, να εκπληρώσει τα όνειρα πληρώνοντας το τίμημα. Eίναι τα διλήμματα και οι επιλογές της.

Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε αυτό το βιβλίο να εξελιχτεί άνετα σε διλογία μιας και η συγγραφέας είχε μπροστά της πλούτο χαρακτήρων που θα μπορούσε να δουλέψει και να αναπτύξει.

Το προτείνω!

Εξαιρετικό βιβλίο. Από αυτά που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.

Για μια ακόμα φορά η Κα Ντονέλι κατάφερε να με ταξιδέψει...

Εκπληκτικό, ατμοσφαιρικό, καλογραμμένο, δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Και παρόλες τις 498 σελίδες δεν το χορταίνεις, θες να διαβάσεις κι άλλο, να το κρατήσεις λίγο ακόμα, να ταξιδέψεις κι άλλο μαζί του. Με μοναδικό και υπέροχο τρόπο η συγγραφέας φτιάχνει την ατμόσφαιρα στο Ίνλετ, μιας φτωχικής τοποθεσίας κοντά στη Νέα Υόρκη, το 1906. Διαβάστε το και ταξιδέψτε μαζί του σε μια εποχή και ένα μέρος όπου όλα ήταν δύσκολα, οι άντρες ήταν μεροκαματιάρηδες αγρότες και ξυλοκόποι και οι γυναίκες απλώς νοικοκυρές: άρμεγαν, ζύμωναν, καθάριζαν, μαγείρευαν, λίχνιζαν, άλεθαν, τρυγούσαν, φύτευαν, μεγάλωναν παιδιά και φυσικά ούτε λόγος για σχολείο και διάβασμα πέραν των στοιχειωδών.

Η Μάτι Γκόουκι είναι 16 ετών και φροντίζει μόνη της τις τρεις αδερφές της και τον πατέρα τους. Ο αδερφός τους τους παράτησε μετά από καβγά με τον πατέρα του και η μητέρα πέθανε από καρκίνο. Η Μάτι είναι έξυπνη, διεισδυτική, υπεύθυνη και πολύ καλή συγγραφέας. Μεγαλώνει με μια απέραντη αγάπη για τα βιβλία, της κάνει παρέα η Τζέιν Ώστιν, η Λουίζα Μέι Άλκοτ, ο Ντίκενς, ο Τουέιν και τόσοι άλλοι. Η δασκάλα της είναι ευχαριστημένη με την πρόοδό της και της συστήνει να δώσει εξετάσεις και να σπουδάσει στη Νέα Υόρκη. Φυσικά ο πατέρας έχει έντονες αντιρρήσεις. Μια αναποδιά τον αναγκάζει να δεχτεί η Μάτι να δουλέψει καμαριέρα στο κοντινό ξενοδοχείο Γκλένμορ κι έτσι η Μάτι αρχίζει να μαζεύει χρήματα για να υλοποιήσει το όνειρό της.

Στο ξενοδοχείο καταλύει η Γκρέις Μπράουν με τον φίλο της, "Καρλ Γκραμ", της οποίας το πτώμα το βρίσκουν στη λίμνη μια μέρα αφού η Γκρέις εμπιστεύτηκε την αλληλογραφία της με τον "Καρλ" στη Μάτι για να κάψει τα χαρτιά. Έτσι, στο μυθιστόρημα, παράλληλα με τη ζωή και την καθημερινότητα της Μάτι, έχουμε και τις επιστολές της Γκρέις που μας οδηγούν σιγά σιγά να ανακαλύψουμε ποιος είναι ο μυστηριώδης "Καρλ Γκραμ" και τι πραγματικά συνέβη τη μοιραία μέρα που βγήκαν για βαρκάδα.

Η Μάτι είναι ερωτευμένη με το ψηλόλιγνο αγόρι και γείτονά της, Ρόγιαλ Λούμις, τα αισθήματά της όμως αλλάζουν όταν ανακαλύπτει ότι ο πατέρας του Λούμις έβγαλε σε πλειστηριασμό το κτήμα όπου ζούσε μια φτωχή γυναίκα με έξι ανήλικα παιδιά, την οποία επιπλέον εκβίαζε σεξουαλικά! Θα υποκύψει στην αγάπη ή θα επαναστατήσει; Θα ακολουθήσει την καρδιά της ή ο ρεαλισμός και οι δύσκολες απαιτήσεις της ζωής θα έχουν τον πρώτο λόγο; Στενός φίλος της Μάτι είναι ο έγχρωμος Γουίβερ, που δεν ανέχεται τον παραμικρό χλευασμό για το χρώμα του κι αυτό θα του στοιχήσει μια οικογενειακή τραγωδία και θα του στερήσει ένα εξίσου με της Μάτι μεγάλο όνειρο.

Το κείμενο τρέχει, τα κεφάλαια είναι μικρά, κάθε μέρα που μας περιγράφει η Ματι αντιστοιχεί και σε μια λέξη που διαλέγει τυχαία από το λεξικό της μητέρας της, μια λέξη που την ερμηνεύει σωστά και αποζητά να την εφαρμόσει και στην καθημερινότητά της. Εικόνες, πράξεις, συναισθήματα, χαρακτήρες που θα σας συγκινήσουν και θα σας παρασύρουν. Όταν το ένα δολάριο είχε τεράστια αξία, όταν το δύσκολο τρίμηνο πριν την άνοιξη, που όλες οι προμήθειες είχαν σωθεί και το χώμα δεν μπορούσε να καρπίσει ακόμη, αγωνίζεσαι να επιβιώσεις και να μην πεθάνεις από την πείνα, όταν το βούτυρο που παρήγαγες είχε αξία για τα τοπικά ξενοδοχεία, όταν ο τοπικός προμηθευτής ερχόταν με βάρκα και το όνειρο κάθε παιδιού ήταν να περισσέψει ένα σεντ για μια καραμέλα, όταν η ξυλεία και η περισυλλογή κορμών μέσω του ποταμού ήταν μια δουλειά ριψοκίνδυνη, όταν το σιρόπι μύρτιλλου ήταν το μόνο γλύκισμα για μια οικογένεια, όταν τα όνειρα είχαν δικαίωμα να ριζώσουν στις καρδιές των μικρών παιδιών, τότε μόνο η Τζένιφερ Ντόνελι θα μπορούσε να δώσει λέξεις και ουσία και υπόσταση σε όλα αυτά.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

"Η Άμπι μας είναι σαν φουστάνι που το έπλυνες και το κρέμασες να στεγνώσει το μέσα έξω, χωρίς να φαίνονται τα χρώματά του. Η Λου μας είναι ακριβώς το ανάποδο" (σελ. 24).

"Κοίταξα τα χέρια μου -κόκκινα, σκασμένα, χέρια γριάς- και είδα τι με περίμενε: ένα ολόκληρο καλοκαίρι όλο σκληρή δουλειά, απλήρωτη. Να μαγειρεύω, να καθαρίζω, να πλένω, να μπαλώνω, να ταΐζω κοτόπουλα και γουρούνια, ν' αρμέγω γελάδες, να χτυπάω βούτυρο, να φτιάχνω σαπούνι, να οργώνω, να φυτεύω, να τσαπίζω, να ξεβοτανίζω, να θερίζω, να λιχνίζω, να ραβδίζω- να κάνω όλα εκείνα που πέφτουν στις πλάτες της μεγαλύτερης σε μια οικογένεια με τέσσερις κόρες, πεθαμένη μητέρα, κι έναν αδελφό που μας κατούρησε και πήγε βαρκάρης στη Διώρυγα Ίρι κι αρνείται να γυρίσει να δουλέψει στο κτήμα, όπου είναι η θέση του" (σελ. 41).

"Μερικές φορές οι πελάτες αφήνουν πράγματα πίσω τους. Ένα μπουκάλι άρωμα. Ένα τσαλακωμένο μαντίλι. Ένα μαργαριταρένιο κουμπί που κόπηκε και κύλησε κάτω από κάποιο κρεβάτι. Άλλοτε πάλι, αφήνουν άλλου είδους πράγματα. Πράγματα αόρατα, που δε φαίνονται. Έναν αναστεναγμό πεσμένο σε μια γωνιά. Αναμνήσεις μπερδεμένες στις κουρτίνες. Ένα λυγμό να πεταρίζει σαν παγιδευμένο πουλάκι στο τζάμι. Εγώ τα νιώθω αυτά τα πράγματα. Πετιούνται, σέρνονται και ψιθυρίζουν" (σελ. 182).

"Και κάτι βαθιά μέσα μου μού έλεγε πως η Έμιλι Ντίκινσον δε θα είχε γράψει ούτε ένα ποίημα αν είχε δυο μωρά να ουρλιάζουν, ένα σύζυγο που να θέλει να της φυτέψει άλλο ένα, ένα σπιτικό να κουμαντάρει, ένα μποστάνι να φροντίσει, τρεις γελάδες ν' αρμέξει, είκοσι κότες να ταΐσει και τέσσερις εργάτες να τους μαγειρέψει. Και τότε κατάλαβα γιατί δεν είχαν παντρευτεί η Έμιλι, η Τζέιν και η Λουίζα. Το κατάλαβα και τρόμαξα. Κατάλαβα επίσης τι θα πει να νιώθεις μοναξιά, κι εγώ δεν ήθελα να είμαι μόνη σ' όλη μου τη ζωή. Δεν ήθελα ν' απαρνηθώ τις λέξεις μου. Δεν ήθελα να πρέπει να διαλέξω. Ο Μαρκ Τουέιν δεν υποχρεώθηκε να το κάνει. Ούτε ο Κάρολος Ντίκενς. Ούτε καν ο Τζον Μίλτον, μολονότι αν το είχε κάνει δε θα γινόταν δύσκολη η ζωή γενεών και γενεών μαθητών" (σελ. 361).