"Περιδιάβηκα το βορειοανατολικό άκρο του αμπελώνα που έβλεπε φάτσα στην παλιά μονή, κι απ’ τη μεγάλη ροδιά έκοψα έξι πανέμορφα κι ολοκόκκινα ρόιδα. Περνούσα ανάμεσα απ’ τα κλήματα που μόλις ξαλάφρωσαν απ’ το βαρύ φορτίο τους και κατέβηκα τα χωματένια σκαλοπατάκια του κτήματος. Ο μπαρμπα-Αντρέ με πρόσεξε κι άνοιξε την πύλη. Έδωσα ένα ρόιδι στον ηλικιωμένο φύλακα και τον παρακάλεσα να παρέδιδε τα υπόλοιπα στις αδελφές - μοναχές. Ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη του μπαρμπα-Αντρέ με προϊδέασε για την άρνησή του να τα παραλάβει: "Ζωρζ, φτωχέ μου Ζωρζ! Τίποτα δεν μπαίνει στο Ίδρυμα, χωρίς τη γραπτή άδεια του αρμόδιου Επισκόπου. Όμως, θα βρω τρόπο και θα παραδώσω ένα ρόιδι στα χέρια της αδελφής Μελίσσα» Έσπευσα κι έβαλα στο χέρι του το μεγαλύτερο κι ομορφότερο ρόιδι και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα..."


Το Πρώτο Μέρος της Τετραλογίας είναι ηθογραφικό και κοινωνικο-ιστορικό συνάμα κείμενο όπου, τα ενδεικτικώς περιγραφόμενα αληθή περιστατικά εκφράζουν τις απαρασάλευτες, αιώνιες, θείες και πανανθρώπινες αρχές κι αρετές της αλληλεγγύης, της εργατικότητας, της σύμπνοιας κι ομονοίας, της αλληλοκατανόησης, της αλληλοστήριξης και συντροφικότητας, της συλλογικότητας κι ανυπόκριτης αγάπης της απέριττης, παραδοσιακής, ελληνικής κι αγροτικής οικογενειακής ζωής των ανθρώπων.

Στο Δεύτερο Μέρος, πάλι ενδεικτικά, εξιστορείται η συναρπαστική και δύσκολη κοινωνική ζωή του συγγραφέα στην Ευρώπη, ενώ στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου συντελείται η κορύφωση της συγκλονιστικής και σπαρακτικής σχεδόν βιωματικής εμπειρίας του οδυνηρού οδοιπορικού του στην πανέμορφη Προβηγκία της Γαλλίας, για να καταδειχθεί ολοφάνερα η δύναμη και το θαύμα της έμπονης - αυτοθυσιαστικής αγάπης κι ελευθερίας.