Ως ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και αμφιλεγόμενα έργα του, γραμμένο το 1946, το βιβλίο αυτό συνιστά μια έντονη και παθιασμένη κριτική προς τον μέσο άνθρωπο, την κοινωνική καταπίεση και την υποταγή σε αυταρχικές δομές. Δοσμένο σε μορφή μονολόγου, απευθύνεται άμεσα στον αναγνώστη, προκαλώντας τον να επανεξετάσει τις επιλογές του και να επαναπροσδιορίσει τη στάση του απέναντι στη ζωή και την εξουσία. Η ανάγκη του συγγραφέα να αντιδράσει σε συγκεκριμένα προσωπικά βιώματα αποτελεί τη βάση για το έργο, το οποίο επιδιώκει να επιφέρει προβληματισμό και να αναδείξει συναισθήματα μέσω της ιδιαίτερης και διεισδυτικής του οπτικής. Με αυτόν τον τρόπο, η ατομική του σκέψη αναβαθμίζεται σε καθολικό επίπεδο, με στόχο να προσεγγίσει και να αφυπνήσει τη συλλογική συνείδηση.Τα ζητήματα που θίγει είναι προφανώς άρρηκτα συνδεδεμένα με τα δεδομένα της εποχής και της κοινωνίας στην οποία έζησε, με τη σημασία τους να επικεντρώνεται στα συγκεκριμένα χρονοιστορικά και χρονοκοινωνικοπολιτικά πλαίσια, χωρίς όμως να αποτελεί διχογνωμία η διαχρονικότητά τους. Ας τα αναλύσουμε εκτενέστερα:Κοινωνική καταπίεση και αυταρχισμός: Καταδικάζει την υποταγή και την παθητικότητα, οι οποίες συντηρούνται από εκείνους που επιζητούν να επιβάλλουν το πνεύμα τους, καταργώντας κοινωνικά φαινόμενα που αντιβαίνουν στα ιδανικά τους, όπως η βία, η μισαλλοδοξία, η λογοκρισία και άλλα παρόμοια.Αυτογνωσία και ατομική ευθύνη: Υπογραμμίζει και τονίζει τη σημασία των δύο αυτών εννοιών, ενθαρρύνοντας τον αναγνώστη να αναλάβει ενεργό ρόλο στην κατάκτηση της προσωπικής του ελευθερίας. Μέσα από αυτήν την προσέγγιση, τον προτρέπει να αναγνωρίσει την ανάληψη των υποχρεώσεων που συνεπάγεται η διαμόρφωση της ζωής του, αντιστεκόμενη σε κάθε εξωτερική πίεση και περιορισμό.Ψυχολογία της μάζας: Εξ ορισμού, η έννοια αυτή προϋποθέτει την ύπαρξη αποδεκτών - ας μην ξεχνάμε ότι στη φύση της δημιουργίας, γενικότερα, έγκειται η βασική ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση και επικοινωνία και, ως εκ τούτου, το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιούνται, εξελίσσονται και διαμορφώνονται οι ιδέες, είναι η εστία της ανθρώπινης συνύπαρξης και συναναστροφής: η κοινωνία.Σεξουαλική Καταπίεση: Ο Βίλχελμ Ράιχ ήταν ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους και ριζοσπαστικούς ψυχαναλυτές του 20ού αιώνα, με τις απόψεις του για τη σεξουαλικότητα να αποτελούν κεντρικό πυλώνα της θεωρίας του. Υποστήριζε ότι η σεξουαλική καταπίεση δεν αποτελεί απλώς ένα προσωπικό ζήτημα, αλλά λειτουργεί ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου. Σύμφωνα με τον ίδιο, η καταστολή της σεξουαλικής ενέργειας οδηγεί σε ψυχολογικές και σωματικές παθήσεις, ενώ παράλληλα συμβάλλει στη διατήρηση της εξουσίας από τις κυρίαρχες δυνάμεις. Θεωρούσε αυτήν τη μεταχείριση κακόβουλη και καταχρηστική, χαρακτηρίζοντάς την "εργαλείο" στα χέρια των ισχυρών. Απευθυνόμενος στον "μικρό άνθρωπο", τον μέσο πολίτη, τον καλεί να αναγνωρίσει τον τρόπο με τον οποίο οι μεγάλες δυνάμεις τον κρατούν υπόδουλο, μέσω της αναχαίτισης των πιο βασικών και φυσικών του ενστίκτων. Υπογραμμίζει, τέλος, ότι η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας είναι ζωτικής σημασίας για την προσωπική και κοινωνική του χειραφέτηση.Συνεπώς, η έννοια της "οργονοθεραπείας" που ανέπτυξε, βασίζεται στην αντίληψη ότι η ελεύθερη ροή της σεξουαλικής ενέργειας, την οποία ονόμασε "οργόνη", είναι απαραίτητη για την ψυχική και σωματική υγεία, θεωρώντας ότι η παρεμπόδιση αυτής αποτελεί τη ρίζα πολλών ψυχικών διαταραχών και κοινωνικών προβλημάτων.Οι απόψεις του αυτές, παρότι προκάλεσαν έντονη κριτική και απορρίφθηκαν από την παραδοσιακή ψυχαναλυτική κοινότητα, έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στην ιστορία της ψυχολογίας και των κοινωνικών επιστημών.Στα θετικά στοιχεία ξεχώρισα την αμεσότητα και την ευθύτητα του λόγου, καθώς και τη δυναμική της γραφής, η οποία, με την ένταση και το πάθος του συγγραφέα, διατήρησε το ενδιαφέρον μου αμείωτο καθ' όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης.Όσον αφορά τα αρνητικά, με προβλημάτισαν ορισμένες υπεραπλουστευμένες ριζοσπαστικές απόψεις, οι οποίες πλησίαζαν τα όρια του διδακτισμού και του ηθικοπλαστισμού.Συμπερασματικά, το "Άκου ανθρωπάκο" διατηρεί τη θέση ενός κλασικού έργου που συνεχίζει να προκαλεί και να εμπνέει, παρά τις αντιφατικές κριτικές που έχει δεχτεί. Εξάλλου, αυτός δεν είναι ο ρόλος της τέχνης; Να παραμένει διαχρονική, να επικοινωνεί με μελλοντικούς πολιτισμούς και να διαδίδει ιδέες που αποτελούν θεμέλιο για την εδραίωση νέων αντιλήψεων, προωθώντας την πρόοδο. Η κοινωνία, ως οντότητα, δεν υπήρξε ποτέ στατική. Αντίθετα, πάντα μοιραζόταν τις ανησυχίες της, αναζητούσε και έθετε ερωτήματα όταν ο κόσμος γινόταν ασφυκτικός, μετέδιδε το δέος της όταν αυτός γινόταν ασύλληπτος και θαυμαστός και, τέλος, εξήπτε τη φαντασία και τις αισθήσεις της όταν τα υπάρχοντα ερεθίσματα δεν επαρκούσαν για να ζήσει και να ονειρευτεί.