Το "Δένδρο των Αγίων Πάντων" (The Halloween Tree) είναι μια ιστορία συγκινητική, από τη σκοπιά άτακτων και σκανδαλιάρικων αγοριών δέκα τριών χρόνων, στη μαγική αυτήν ηλικία όπου έχουν την παιδική αθωότητα αλλά και το εφηβικό θάρρος, ισορροπώντας πρόσκαιρα ανάμεσα σε παιδιά και άνδρες, και με σβησμένη ακόμη μέσα τους τη φλόγα την ερωτική να τους αποσυντονίζει απ’ το παιχνίδι. Μια νουβέλα που φτιάχνει ένα νήμα στην ιστορία της Αμερικανικής Λογοτεχνίας, νήμα που -ίσως- ξεκινάει με τον Τομ Σώγιερ και τον Χάκλμπερρυ Φινν του Μαρκ Τουαίην, περνάει επάξια από τον Μπράντμπερυ και τ’ αγόρια του για να καταλήξει στους ήρωες του \'Στάσου πλάι μου\' του Στήβεν Κινγκ.

Ίσως είναι χαρακτηριστικό και για τη γενικότερη Αμερικανική Ιστορία (όχι μόνο της λογοτεχνίας) πως, όσο ξετυλίγουμε το νήμα, τόσο περισσότερο προς το σκοτάδι πάμε: σαν μια πορεία από την αθωότητα και την ελαφρότητα προς τη βαρύτητα και τον κυνισμό του κόσμου. Από τον Σώγιερ και τον Φινν, καταλήγουμε στην παρέα παιδιών του Στήβεν Κινγκ, που φεύγει ένα αβέβαιο ταξίδι αναζητώντας ένα πτώμα. Κατά παράδοξο τρόπο, παρόμοιο είναι το θέμα του Μπράντμπερυ, που βρίσκεται χρονικά και θεματικά στη μέση: η δική του παρέα παιδιών ξεκινάει ένα ταξίδι προς το θάνατο, όμως, λιγότερο πραγματιστικό, λιγότερο τρομακτικό, λιγότερο υλιστικό απ’ ό,τι του Κινγκ.

Οι ήρωές του, ανησυχώντας για τον φίλο τους τον Πίπκιν, που είναι η ψυχή της παρέας, θα επισκεφτούν κατ’ απαίτησή του το "Στοιχειωμένο Σπίτι" της πόλης τη νύχτα των Αγίων Πάντων. Εκεί, κλείνοντας το μάτι στον Κάρολο Ντίκενς και τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία, ο Μπράντμπερυ επινοεί τον κύριο Μάουντσραουντ, τον Χάρο αυτοπροσώπως, που θα οδηγήσει τα παιδιά σε ένα μαγικό ταξίδι που θυμίζει ίσως και του Χάρρυ Χάλερ στον Λύκο της Στέπας: ένα ταξίδι στη μεθόριο περιοχή, που μοιράζονται νεκροί και ζωντανοί, σε μακρινές εποχές όπου οι άνθρωποι, λιγότερο υλιστές απ’ ό,τι σήμερα, ζούσαν αρμονικά με τους νεκρούς, και συναντιόντουσαν μαζί τους -αληθινά- για μια νύχτα του χρόνου...