[...] Στη σύγχρονη συζήτηση για τον προσδιορισμό των διανοητικών φαινομένων που συνέθεταν ό,τι αποκαλούμε Διαφωτισμό, ο John Robertson ταυτίστηκε με την άποψη της βαθύτερης θεωρητικής ενότητας που προσέφερε το συνεκτικό υπόβαθρο σε ένα πλέγμα διανοητικών εκδηλώσεων οι οποίες χαρακτηρίζονταν από εξαιρετική πολλαπλότητα και ποικιλία. Η συστηματική εφαρμογή της συγκριτικής μεθόδου, που διακρίνει το σημαντικό πρόσφατο έργο του για τον Σκωτικό και Ναπολιτάνικο Διαφωτισμό, του έχει επιτρέψει να αναδείξει ό,τι αποκαλεί "κοινή διανοητική μέριμνα" ως στοιχείο συνοχής που δικαιολογεί να θεωρούμε τον Διαφωτισμό ως ενιαίο διανοητικό φαινόμενο παρά τις κατά περιοχές διαφοροποιήσεις και ιδιομορφίες. Η θέση αυτή κατά τη γνώμη μου συνιστά πειστική απάντηση στις ποικίλες απόπειρες να "αποδομηθεί" ο Διαφωτισμός σε πολλαπλά και ασύνδετα μεταξύ τους φαινόμενα της πνευματικής ιστορίας. [...]

(Πασχάλης Μ. Κιτρομηλίδης, από τον πρόλογο)