Ο γιατρός, για να θυμόμαστε και την αποστολή μας, θα πρέπει να εμφορείται από το Απολλώνειο πνεύμα χωρίς να αφίσταται του Διονυσιακού, θα πρέπει να είναι Απόλλωνας στην κάλυψη του ασθενούς ως θεράπων του και Διονυσιακός στην κατανόηση που θα δείχνει προς αυτόν. Αλλοίμονο στον ασθενή που θα πέσει σε μη Διονυσιακό γιατρό, σε γιατρό που θα είναι δικαστής και κριτής του και όχι θείος υπηρέτης του.

Ο γιατρός θα πρέπει να ίσταται παρά το πλευρόν του ασθενούς του, όταν αυτός καλείται από την ζωή να εκφρασθεί Διονυσιακά και μετά θα πρέπει να τον παίρνει από το χέρι και να τον οδηγεί στο θείο Απολλώνειο θυσιαστήριο, όπου αυτός θα ιερουργεί και ο ασθενής θα συμμετέχει στην λατρευτική πράξη.