"Και σεργιανούσα με τη φαντασία μου στην προκυμαία της Αλεξανδρούπολης, ατενίζοντας με ενδιαφέρον το γκριζωπό όγκο του "ΧΙΟΣ", που ορθωνόταν βαρύς και σκυθρωπός μπροστά μου. Έτσι ακριβώς όπως τον πρωτοείδα...
Χωρίς μουσικές και σάλπιγγες... Χωρίς ζωή και κίνηση. Όλα βουβά κι αμίλητα, σαν ρημαγμένα... Αν δεν με άρπαζε από την προκυμαία ο αναστεναγμός σου, ίσως να έκανα και καμιά φανταστική βόλτα στους δρόμους της πόλης..."

Ο Κώστας, ο Γιώργος, ο Θανάσης, ο Στράτος και πολλοί άλλοι νεοσύλλεκτοι στρατιώτες μπήκαν στο αρματαγωγό "ΧΙΟΣ", με προορισμό διάφορα κέντρα μετεκπαίδευσης και με σκοπό να πάρουν στρατιωτικές ειδικότητες. Στο αμπάρι του "ΧΙΟΣ" στριμώχθηκαν τα κορμιά των στρατιωτών,
συνωθούνταν οι επιθυμίες και οι χειρονομίες τους και αναμειγνύονταν τα όνειρά τους με την πραγματικότητα, η στολή του αξιωματικού, του λοχία, και του επιλοχία με τα ταρακουνήματα και τα τριξίματα του "ΧΙΟΣ".

Τελικά τα όνειρά τους θα βρουν την ολοκλήρωσή τους;
Ποιας όμως ολοκλήρωσης;
Αυτής της πραγματικότητας ή αυτής της υποσυνείδητης ευχής;

"Το γκρίζο ΓΚΡΙΖΟ κασκόλ", αποτελεί ένα "ταξίδι" στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, στους αγώνες, στα πάθη και στα όνειρα των πρωταγωνιστών.