Ένα πολύ καλογραμμένο μυθιστόρημα, με ρέουσα γραφή, άφθονα καλολογικά στοιχεία που αν και γραμμένο από άντρες (και μάλιστα δύο!) δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε γράψιμο και στυλ από Αλκυόνη Παπαδάκη ή έστω Μάγδα Πίκη. Η ζωή της Άννας Σικελιανού, από Καμπανάρη και γόνος αστικής οικογένειας με καινοτόμες και πρωτοπόρες ιδέες για την εποχή της σε σύζυγος ενός σημαντικού και μεγάλου λογοτέχνη. Μου άρεσε πολύ που το βιβλίο δεν καταντά \"κίτρινο\" και ντύνει τον έρωτα της Άννας με τον Άγγελο με πολύ διακριτικό αν και έντονο ντύμα. Οι Σικελιανοί γνωρίστηκαν όσο η Άννα ήταν παντρεμένη με γιατρό σανατορίου στο Πήλιο (ρημαγμένο σήμερα). Πώς χειρίστηκε τα αισθήματά της; Πώς τα έζησε; Ο γιατρός πώς αντέδρασε; Ρομαντισμός σε έπακρο κι ίσως αυτό θεωρηθεί παρωχημένο για σήμερα όμως είναι τόσο όμορφο να ζεις τα όνειρά σου!

Όπως λένε και οι συγγραφείς: \"Η ρηχή αγάπη μεταβάλλεται εύκολα σε αδιαφορία, ζήλια, ακόμη και μίσος. Η βαθιά αγάπη φανερώνεται στη δύναμη να φτάσεις στη θυσία, να προσφέρεις τη χαρά σε εκείνη που αγαπάς, ακόμα κι αν η χαρά της είναι ο δικός σου πόνος\" (σελ. 157).

Η αναπαράσταση της εποχής εξαιρετική, δουλεμένη σε όλη τη λεπτομέρεια, λες και βλέπεις ζωγραφικό πίνακα με θέμα την Μπελ Επόκ. Η μόνη μου αντίρρηση είναι στις μακροσκελείς αφηγήσεις των αρρώστων στο σανατόριο, νομίζω ότι οι αναμνήσεις τους και οι συμβουλές τους δεν έχουν σχέση με το υπόλοιπο μυθιστόρημα και δεν κολλάνε πουθενά. Πάντως το βιβλίο πρέπει να το διαβάσετε.